Jamie XX is bij het Best Kept Secret-publiek wellicht het meest bekend als onderdeel van The XX (over gedroomde afsluiters gesproken). En misschien nog een beetje als die gast die de comebackplaat van Gil Scott Heron remixte. Maar toch echt minder als DJ. Als DJ en soloproducer put hij rechtstreeks uit het verleden. Als producer vooral uit de Engelse danscultuur, als DJ uit de hele muziekgeschiedenis. Hij zit in de selectors-hoek, wel zo’n selector met niet de meest diepe en exotische keuzes. Maar dat is nu juist goed.
BKS16: Alles valt op zijn plek bij Jamie XX
Op de minst logische plek, voelt de Britse producer het meest logisch
We schreven er al over, maar Jamie XX als afsluiter van de mainstage op Best Kept Secret is echt een gekke boeking. Niet alleen omdat er zelden DJ’s als headliner stonden op Nederlandse pop/rockfestivals, maar vooral hier, op BKS. DJ’s en Best Kept Secret zijn nog echt geen logische combinatie. Daarbij lagen dag en nacht dit weekend best ver uit elkaar. En dan is het ook nog Jamie XX, die als DJ ook best wel eens wil tegenvallen. Als dat maar goed gaat.
Hoezo goed, er is toch weinig beter dan verrast worden door platen die je nooit hoorde en ze dan horen op zo'n enorm geluidsysteem?
Zeker. Maar zoals gezegd is Jamie XX niet echt de DJ die écht onbekende dingen draait. Maar bovenal, voor vanavond zou dat gewoon niet werken. Er is dan wel een nachtprogramma, het is voornamelijk nog wel een bandjesfestival. Een beetje aanknopingspunten met het dagprogramma is dan wel juist lekker.
Aanknopingspunten? Wat dan?
'Blue Monday', Gil Scott Heron (een edit van de Jamie XX remix), Idris Muhammed (de sample uit Loud Places, een disco klassieker uit het New York uit de jaren zeventig) en die XX remix van Florence and the Machine is ook een slimme om iedereen er bij te houden.
Ok, afgezien van die Idris Muhammed track, klinkt dat bijna als een indiedisco-skihut set.
Nee hoor, daarvoor kiest hij ook vaak genoeg de diepte. Een Dixon-dub, die tranentrekker van Young Marco track die sinds de sluiting van Trouw een nieuw leven is gaan leiden, een sloopkogel van Jan Driver, KiNK. Het werkt als een trein. Opeens komen de dagen en nachten van het festival bij elkaar. Van te voren leek het een gekke boeking, nu voelt het compleet logisch. Het volle veld danst als een gek. Meisjes op schouders, shoegazers die er achter komen dat ze ook hierop prima naar de neuzen van hun schoenen komen kijken, dronken fistpumpers. En ok, zelfs ‘Heee, hoooo’-roepers (de types die in principe alles wat potentie heeft kapot kunnen maken met hun gejoel) zijn op hun plek. Als hij als afsluiter dan toch nog, na een overlap met een 70's tribaltrack, toch nog 'Loud Places' draait, lijkt het hoofdveld opeens te krimpen tot een kleine club waar iedereen uiteindelijk staat om iets te vinden. Goede muziek, een ervaring die hem bij blijft, iemand om mee samen te zijn, wat dan ook. In clubs valt hij nogal eens door de mand. Door zijn platenkeuze, doordat hij het publiek hij niet goed aanvoelt. Precies de twee dingen waar hij vanavond in uitblinkt.