Al zijn haat spuugt Willamson eruit, over de ultra-minimale beats van ‘dj’ Andrew Fearn, die meestal alleen bestaan uit een baslijn en een simpel drumritme. Fearn slaagt erin zijn kompaan te overtroeven als grootste anti-held van Best Kept Secret 2016. Droogjes loopt hij het podium op in zijn joggingbroek, een sixpackje in de hand. Het enige wat hij op het podium zal doen, is na elk nummer even snel overleggen, de volgende aanzetten en een nieuw blikje opentrekken. Ondertussen zingt hij wel alle teksten mee maar dan een beetje meewarig, alsof-ie tegen Williamson wil zeggen: je maakt je wel overal druk over, maar het heeft geen zin, er gaat toch geen bal veranderen. Eerlijk gezegd zou je ook bijna willen dat er niks verandert aan alle grauwe misère in de wereld, als we er Sleaford Mods voor terugkrijgen.

Blijft het een beetje hangen? 
Dat is het mooie: Sleaford Mods heeft zeker de laatste paar jaar tussen alle rants van Williamson door zowaar wat dingen gemaakt die in de buurt komen van liedjes. ‘Tiswas’ bijvoorbeeld, waarin Williamson zijn gal spuwt over de kapper van David Cameron, anarchisten én de middenklasser die het waagt hem een anarchist te noemen. Of ‘Tied Up In Nottz’ (‘with a Z, you cunt’), een ‘ode’ aan zijn stad Nothingham. Op dit soort momenten overstijgt Sleaford Mods zijn eigen formule.

Moet je zelf uit Engeland komen om het écht te begrijpen?
Als het gaat om de finesses: ja. Maar een song als ‘Jobseeker’ begrijpt iedereen die niet met een gouden lepel in de mond is geboren (anglicismen zijn niet te voorkomen na deze show).

Heeft Fearn die sixpack nog soldaat gemaakt?
Geen idee. Aan het eind van de show pakt-ie zijn laptop in en is weg. Verder afbouwen is niet nodig. Meer punk dan dit ga je het niet meer krijgen.