Hoe zat het ook alweer? Meesterbrein Spencer Krug is een tijd vooral solo bezig geweest als Moonface en maakte een paar prachtige, donkere platen. Grotendeels in zijn eentje achter de piano, maar ook met experimentele elektronica. Wolf Parade is van een heel andere orde: dwarse maar heerlijk zwaar aangezette indierock. Het contrast tussen de monotone zang van meesterbrein nummer twee Dan Boeckner (hij vormde in de tussentijd Divine Fits met Spoon-frontman Britt Daniel) en de dramatiek van Krug vormt nog altijd de kern van het geluid, aangevuld met neurotische synths en rammelende gitaar. Potentieel heel irritant, maar toch is het een superstrakke show – gelikter dan we kenden van de band eigenlijk – waarmee Wolf Parade de grote Stage Two van voor tot achter platspeelt. ‘You guys…’, mompelt Boeckner een paar keer ongelovig, als de eerste crowdsurfer gesignaleerd is en er vooraan zelfs een soort moshpit bezig is. Mooi om te zien hoe de terugkeer van Wolf Parade op Best Kept Secret echt als een grote happening wordt omarmd. Dat is ook volledig terecht.

Is het allemaal nostalgie wat de klok slaat?
Zeker niet. Wolf Parade heeft sinds vorige maand hun eerste nieuwe EP sinds 2010 uit, simpelweg EP4 getiteld, zoals ze dat voorheen ook deden. ‘C’est La Vie Way’ (gecombineerd met andere nieuwe track ‘Floating World’) is zelfs een waar hoogtepunt in de set, met een wat meer gepolijst gitaargeluid dan voorheen en Krug die misschien wel wat van zijn kraakheldere Moonface-melodieën laat doorsijpelen.

Oké. Niet een beetje gedateerd?
Nee, hoewel je dat op basis van de sound wellicht zou verwachten. Ook een oude song als ‘Dear Sons And Daughters Of Hungry Ghosts’ van de eerste plaat Apologies To The Queen Mary heeft nog niets aan glans verloren.

Topshow dus. Maar doet Moonface nog iets?
Jazeker: begin deze maand kwam er zelfs een nieuwe plaat uit, weer eens gemaakt met Siinai met wie Krug eerder samenwerkte op Heartbreaking Bravery.