Spoiler: niet dus. Nog altijd spelen ze dwarse, dissonante noiserock. Sterker nog, ze openen met het bekendste nummer dat ze onder hun oude naam uitbrachten: ‘Continental Shelf’. Het klinkt als Interpol gedrenkt in hallucinogene middelen, met gitaren die alle kanten op schieten. De groep Viet Cong herrees uit de as van de al even meedogenloze noiserockband Women, viel twee jaar geleden op met een stuurs en eigenwijs debuutalbum, tourde zich een slag in de rondte en gaf wisselvallige shows: de ene keer overschreeuwde zanger/bassist Matt Flegel zichzelf, de andere keer viel alles op zijn plek.

En nu?
Het zit er een beetje tussenin: ze hebben 'Continental Shelf' nog nooit zo goed gespeeld, dwingend en strak, en Flegel is uitstekend bij stem. Zijn schreeuw gaat door merg en been en hij gromt als een gewonde wolf (die zijn het gevaarlijkst!), maar zijn bariton klinkt helder en krachtig. De gitarist ligt eigenlijk constant op de grond, zijn hoofd rechtstreeks in de speaker van zijn suizende versterker. Klinkt opwindend, maar Stage 5, toch al de kleinste tent, is misschien halfvol en het publiek afwachtend. Telkens wanneer Preoccupations venijnig opschakelt ontstaat er een kleine pit, maar telkens weer neemt de band gas terug, waarna het vuur wordt uitgeblust. 

Spelen ze ook al nieuw werk, eigenlijk?
Jazeker: het donkere 'Anxiety' wordt al vroeg in de set gestopt, maar valt - boem - dood. 

Je klinkt wel teleurgesteld, hoor.
Dat hoor je goed: dit is de mooiste festivalspot die de band vooralsnog in Nederland kreeg, en Preoccupations is typisch zo’n act die zichzelf vanavond had kunnen ontstijgen. De avond transformeert langzaam in de nacht, het moment dat het grote fijnproeverspubliek juist met gespitste oren staat. Maar nee, ze bereiken hoogstens het voorste kwart van de tent - dat wordt dan ook een kolkende pit inclusief crowdsurfers - en het vuur komt pas laat. Met vaste afsluiter Death (gezellige titel) en een moordend trage groove slaat Preoccupations alsnog Hilvarenbeek omver.