Hugo keerde vorig jaar terug met een nieuw album ‘gemaakt op een dieet van oude X-Files-dvd’s’. Op zolder bij z’n moeder in Breda knutselde hij er op los, en knipte hij de jams uiteindelijk terug tot de lengte waarop ze interessant blijven. Begin dit jaar volgde een EP samen met geestverwant Betonkust. Op BKS doet Palmbomen II een live-set met alleen maar hardware: drummachines, synths en meer apparatuur. Een flinke overgang: van de gelikte synthpop van Honne, dat hier net nog speelde, naar de geïmproviseerde lo-fi elektronica van Palmbomen II. Maar toch sleept Palmbomen II de tent al snel mee, met trage beats die in eerste instantie nauwelijks boven de 100 bpm uitkomen. Alsof je een doorlopende verknipte versie van de Miami Vice- of Twin Peaks- themesongs hoort, met een flinke scheut rauwe acid. Zolderkamerelektronica van de bovenste plank.

Klinkt wel lekker mellow. Komt het nog een beetje van de grond?
Jazeker: tegen het einde laat Palmbomen de dromerige melodieën achterwege en voert hij de drummachines op. De tempo’s komen ietsje hoger te liggen, maar het blijft een afterparty in slowmotion.

De sfeer zit er goed in, dus? 
Ja, zeker voorin staan mensen gelukzalig te dansen. Maar die nieuwe Stage Three is wel wat groot hiervoor hoor. Overdag is de extra capaciteit nodig. Maar waar de langwerpige tent waarschijnlijk bedoeld is als een soort Lowlands X-Ray, valt bij de nachtelijke acts op dat-ie daarvoor echt een maatje te groot is.

Waarom staat die ‘II’ eigenlijk achter zijn naam? 
Voor Kai Hugo is zijn nieuwe werk onverenigbaar met wat hij voorheen deed: iets toegankelijker synthpop, live gespeeld met band. Hij staat sowieso bekend als man van principes. Toen hij vorig jaar een Gouden Kalf won voor de filmmuziek van Prins, liet hij in een dankwoord weten totaal niet blij te zijn met het eindresultaat.