Kijkend naar de grootste namen op het affiche kun je stellen dat Best Kept Secret typisch een festival is voor de alternatieve mid-dertiger. Portishead, Pixies en Sigur Rós kwamen al langs, vandaag voegen we daar Beck aan toe, het charismatische sulletje uit Los Angeles, de armzalige muzikant die in 1993 ineens de wereld aan zijn voeten kreeg. Dat ie altijd enigszins onder de radar bleef bleek wel toen Kanye West verbijsterd reageerde toen hij voor zijn laatste album Morning Phase een Grammy won, maar dat ie een flink oeuvre heeft, laat ie vanavond volop zien. 

Alhoewel: opvallend dat Beck bepaald geen gebalanceerde selectie maakt. Zo is het album Guero uit 2005 met maar liefst zes nummers sterk oververtegenwoordigd, terwijl de ‘stille’ albums Morning Phase en Sea Change in elkaar gevouwen worden tot een soort intermezzo in het midden. Waar die herwaardering van Guero vandaan komt is niet helemaal duidelijk, maar het is wel aangenaam om naast sure shots E-Pro en Girl ook een nummer als Black Tambourine te horen. Al maakt ie het dit veld er zeker niet makkelijk mee. Als je enkele tientallen meters het veld op loopt, merk je dat de aandacht snel verslapt. De tweede helft gaat wat dat betreft een stuk beter. Het kalme intermezzo blijkt een aanloopje naar de finale van de set, die begint met Odelay-classic 'The New Pollution'. Via het grappige 'Sexx Laws' en het rauwe 'E-Pro' komen we uit bij de coolste nerdhiphoptrack die er is: 'Where It’s At'. Beck danst, wuift en laat alle kleuren van de regenboog uiteen spatten op het scherm achter zich. 

Speelde ie die nieuwe nummers nou?
'Dreams' wel, meteen een van de hoogtepunten in de set. Het is een lekker elastisch liedje, super funky en lekker losjes. Weg is het lo-fi gevoel, dit is Beck op zijn soepelst. Hij is zelf kennelijk nog niet zo overtuigd, want hij bedankt ons voor onze aandacht en stelt dat het niet makkelijk is om nieuwe liedjes te introduceren. WOW, die nieuwe track met sterk aanwezige hiphopinvloeden ontbreekt helaas. Echt zonde, die stond hoog op het verlanglijstje. 

Wat gek, Beck lijkt me geen angstig type. Generatiegenoot Radiohead speelt gewoon rustig zijn halve nieuwe plaat bij een concert, waarom hij dan niet?
Klopt, heel gek. PJ Harvey gaat dat volgende week ook doen op Down The Rabbit Hole, let maar op. Luister nou naar die sound, hoor hoe uniek Beck is. Of het nu hiphop-achtige liedjes zijn, folksongs of pure pop, steeds zet hij er overduidelijk zijn handtekening onder. Nou ja, op zich vraagt het ook lef om ineens een half album van tien jaar terug in het zonnetje te zetten, laten we het daar op houden.

Welke cover vond je het best?
Hij deed er nogal wat. Een stukje Donna Summer vastgeplakt aan zijn eigen Think I’m In Love, een knipoog naar de grote doden Bowie en Prince, een klein beetje Busta Rhymes en dan ook nog een stukje Kraftwerk. Het is een bonte verzameling die lijkt te weerspiegelen waar Beck de mosterd vandaan haalt. Eerlijk gezegd voelt het af en toe een beetje flauw, vooral omdat het allemaal van die overbekende crowdpleasers zijn, maar Bowie's Chine Girl past toch echt perfect.