Aan het begin van de nacht is het heerlijk langzaam walsen. Een croonende Barry White, een funky baslijntje of een repeterende gitaarlick brengen het geheel op smaak. Harvey, leesbrilletje op, koptelefoon tegen zijn oor geklemd, bouwt veel rustmomenten in. Een fade out, maten lang alleen een snare plus kick, een ellenlang synthesizer-intermezzo... Het haalt echter wel nogal de vaart uit de set, waardoor het aanvankelijk lastig is om je helemaal te verliezen. 

De overvolle zaal is daar ook debet aan. Op de zorgeloze muziek die Harvey uit zijn koffer blijft toveren, wil je ongedwongen de ruimte nemen om te dansen. Niet hutjemutje op elkaar staan en bij iedere beweging iemands arm, rug of borst tegen je aan voelen. Pas rond drie uur wordt er een one-in-one-out systeem ingesteld. Op Facebook regent het klachten over kaartkopers die niet naar binnen mochten en de maar matige sfeer die er hing.

In de booth is dat ook merkbaar. Harvey is duidelijk op zoek naar een manier om door te pakken, maar weet lange tijd zijn draai niet te vinden. Zo krijgen we in het midden van nacht een fijne acid track te horen waar best op voortgeborduurd had mogen worden. Maar nee, direct daarna maakt hij een 180 graden draai en zet het zonnige, en beetje cheesy, Estrelar van Marcos Valle op. Ook techno levert weinig respons op.

Uiteindelijk geeft hij het op en keert hij terug op het vertrouwde honk; disco, disco, disco. Op dat moment begint er ook wat meer ruimte te ontstaan door de eerste vertrekkende mensen. Dat blijkt een gouden combi. De tweede helft van de nacht lijkt er alleen nog maar goud uit de handen van Harvey te komen en verbetert de sfeer merkbaar.

Het tempo gaat langzaam maar zeker omhoog, totdat we ons rond vijf uur nauwelijks meer los kunnen trekken uit de greep waarin Harvey de zaal inmiddels heeft. Van aanstekelijke pianoakkoorden van GL in een Gerd Janson remix tot funky slapbassen. Niks is nog te gek. Zo krijgt een toch wat wisselvallige nacht een gouden randje voor de doorzetters die het einde halen.