3voor12 bespreekt Album van de Week (12): Methyl Ethel

Australische indiepop vol bedwelmende soundeffects

Flip Kloet ,

Dat Australië een broeikas is voor jonge muzikanten die ineens de grote podia van de wereld bestijgen is niets nieuws. Het nieuwe album van de driekoppige band Mythel Ethel is wederom zo'n voorbeeld. Het experimentele trio komt uit het afgelegen Perth aan de warme westkust van Australië. De plek waar Kevin Parker van Tame Impala ook is opgegroeid. Oh Inhuman Spectacle staat misschien vol soezerige indiepop, maar is zeker niet gemaakt om mee in slaap te vallen.

Methyl Ethel werd in 2013 opgericht als thuisproject van Jake Webb. Onder dit alter ego kon het talent voluit experimenteren. Wat reverb hier en een zanglijntje daar. Wat extra flanger over de gitaarrifjes. En daar houdt Webb overduidelijk van. Héél veel flanger en reverb. De Australiër is niet bang om zijn volledige arsenaal aan soundeffects uit de kast haalt om de dromerige sfeer in zijn producties kracht bij te zetten.

Webb valt graag met de deur in huis: opener Idée Fixe  dompelt je direct onder in een warm bad van catchy gitaarrifjes, spacende stemmen en intrigerende synthesizersounds. Webb klinkt misschien als een producer met een oude ziel, maar is in staat om het beste van vroeger te combineren met de productionele mogelijkheden van nu.

Door het gebruik van al die verrassende soundeffecten blijven de meest langgerekte synthesizer-noten bijvoorbeeld interessant. De diepe en duisteren elementen in de muziek worden gecontrasteerd door vrolijke overstuurde gitaarlikjes. Zoals To Swim: die song lijkt aanvankelijk een eentonig verhaal, maar mondt uiteindelijk uit in meerstemmige zang en een groovy baslijn. 

Alle nummers worden stuk voor stuk gedragen door melodieën die je na het luisteren niet makkelijk meer uit je hoofd weggevaagd krijgt. Op een diepe track als Deep Perception, weet Webb de betekenis van de titel perfect te vangen in diepe synths die eigenlijk zouden vervelen. Maar de gitaarlickjes, melodieuze zanglijnen en abrupte toonwisselingen houden het geheel interessant en afwisselend. Van het overweldigende Shadowboxing naar het mysterieuze Roque, waarop Webb een intieme sfeer neerzet die zelfs de grootste woonkamer kan veranderen in een klein verhoorkamertje.

Soms slaat Webb een beetje door in de verschillende muzikale invalshoeken die hij kiest, de plaat luistert daardoor niet echt als een geheel, ook al zijn de meeste songs los van elkaar het luisteren waard. Alleen in Unbalancing Acts en Obscura maakt Methyl Ethel de verwachtingen niet helemaal waar: de intro's prikkelen wel, maar werken niet toe naar pakkende songs. 

Halverwege het album verschijnt daar een opzwepende track als Twilight Driving. Verreweg het meest poppy nummer dat op het album te vinden is. En net als je de tijd hebt gekregen om even los te gaan, duikt Webb op Depth Perception weer in zijn hok van synths en soundeffects om je verder mee te nemen in zijn muzikale experimenten.

Het album komt kortom over als een veelbelovende proefversie van een masterthesis, waarin de focus nog niet bepaald is. Het is de zoektocht van een jonge musicus op weg naar de perfecte indiepopsound. Na een indrukwekkende showcase op het Texaanse SXSW gaan we Methyl Ethel ook tegenkomen in Nederland: Webb speelt in Merleyn, Nijmegen en op London Calling. Ga daarheen, want Webb weet hoe je prikkelende indiepop maakt. En dat doet hij naar ons idee al bedwelmend goed.