Schinkel en Ottenheim – woonachtig in Amsterdam, hobby’s wijn drinken, lekker eten en films kijken – zijn wars van trends en trekken een eigen plan. Op de drie albums die volgen verandert er weinig: galmende zang en beukende drums van Ottenheim, overgoten met het vuige orgelgeluid van Schinkel. Een sound waar zZz goed in is. ‘Of beter, het is iets dat we kunnen,’ zegt Schinkel. Juggernaut, het derde album van het duo verschijnt deze week. De plaat werd opgenomen in Schenk Studio aan de Amsterdamse Oude Houthaven, waar eerder onder meer Beginners, Awkward I en Claw Boys Claw voor de microfoons van studiobaas Jan Schenk stonden.

Nadat eind 2008 het tweede album Running With The Beast verscheen, bleven de twee muziek schrijven. Ze maakten onder andere soundtracks voor de oude filmklassieker Frankenstein en de korte film De boule de boule van Fedde Hoekstra. Van het een kwam het ander en zo stond zZz korte tijd later met Frits Lambrechts en Sylvia Kristel op de bühne in het toneelstuk Bagage. En dan was er nog het nevenproject Light Light met de band Saelors, wat uiteindelijk een ep opleverde. ‘Allemaal leuk,’ zegt Ottenheim, ‘maar een nieuwe zZz lag nog niet eens in het verschiet. Toen hebben we de stekkers uit al die projecten getrokken en zijn hard aan de bak gegaan om weer een eigen plaat te maken.’

Schrappen
Grote praters zijn Schinkel en Ottenheim niet. De avonturen die ze door de jaren heen samen beleefden, verpakken ze in één zin. Hooguit twee. Het zijn geen jongens die de anekdote tot aan de lijntjes inkleuren. Ottenheim ziet ook het schrijven van teksten als een noodzakelijk kwaad. ‘Dit keer heeft het goed uitgepakt. Ik ben zelfs wel trots op sommige teksten.’ En dus drukt de band voor het eerst de teksten op de hoes van het album. ‘Maar nog steeds geldt dat het meer gaat om de sound en de melodie dan om de inhoud van de zang.’

Een wezenlijke verandering ten opzichte van voorganger Running With The Beast is dat alle nummers van Juggernaut geheel in de studio werden opgenomen. Ottenheim: ‘Bij het vorige album hebben we enorm veel thuis zitten tutten en fruttelen. We hebben uren, weken, maanden gewerkt aan overdubs.’ Het leverde in ieder geval wel veel kennis op. ‘Maar ook leerden we dat we niet meer op die manier wilden werken,’ vult Schinkel aan. Want al die extra opnames met verschillende keyboards moesten allemaal beluisterd en beoordeeld worden voor de eindmix. Soms bleven ze uiteindelijk liggen. ‘We hadden tijdens het opnemen veel meer moeten schrappen. Nu ging al die tijd ten koste van het mixen.’

Scheepsrecht
En zo wist zZz dat ze voor Juggernaut veel puurder te werk wilden gaan. Eenvoud was het devies. ‘Drums, zang en orgel moesten in de studio meteen goed klinken; geen aanpassingen in de mix. Zo weet je ook meteen dat je het nummer goed live kunt spelen.’ En zo werd het basgeluid door één toetsenpartij gemaakt, niet door een stapeling van vijf verschillende geluiden. ‘Daar werd het geluid uiteindelijk heel erg troebel van.’

En geluid, dat het is toch waar de jongens van zZz het van moeten hebben. Zeker omdat het rockrecept voor de rest kaal blijft, met louter zang, stuwende vierkwartsdrums en hakkende orgels. Het glimmende drumkitje van Ottenheim is er al vanaf de begindagen van de band bij en ook het orgelpark bleef door de jaren grotendeels hetzelfde. Het is het bijzondere geluid dat ze eruit weten te trekken dat iedere keer weer het oor van de luisteraar bij de les houdt. De galm die studiobaas Schenk over de opnames uitstortte, zorgt ervoor dat het bij zZz bij dit derde album scheepsrecht is. Juggernaut is consistenter dan de twee voorgangers en verveelt nergens. De echoënde gekte van albumopener ‘Blood’, de jaren-tachtig-discostamper ‘When I Come Home’, de melancholieke bijna-ballad ‘Dead End’ en natuurlijk tour de force ‘Juggernaut’ – nergens slaan Schinkel en Ottenheim de plank mis, nergens zakt de opwinding in. 

Baantjes
Misschien dat de wijze van opnemen daartoe heeft bijgedragen. Geen oeverloze sessies tot in de kleine uurtjes, maar een strikte planning waarbij om tien uur ’s ochtends werd ingeklokt en ’s avonds in de keuken van de studio de pannen op het vuur gingen. Tussendoor was er zelfs nog tijd voor een frisse duik in de haven. Schinkel: ‘Juggernaut’ hebben we om tien uur ‘s ochtends opgenomen.’

En dan is er natuurlijk nog die andere gemeenschappelijke onderneming van het duo: Sleazefest, een festival van en voor sleaze-peuken, vol rock, drank en drugs. Meestal op een afgelegen plek, altijd zonder eindtijd. Het vormt allemaal een schril contrast met die andere baan die Ottenheim heeft: die van performance tester bij een it-bedrijf. ‘Het is een ontzettend leuk en jong bedrijf: allemaal frisse en enorm slimme lui. Ik werk daar heel graag, hoe a-rock-’n-roll het misschien ook lijkt.’ Schinkel, ooit opgeleid tot kunstenaar, is minder ambitieus. ‘Ik heb altijd baantjes om wat geld bij te verdienen. Dat kan in een restaurant zijn, of bij een callcenter.’

Zes jaar wachten op een nieuw zZz album. Als het aan Schinkel ligt, gebeurt dat nooit meer. ‘We willen graag weer op tour. China staat nu hoog op onze wenslijst. Alleen moeten we niet te lang wegblijven.’ En dat is best lastig, want het leven on the road is verslavend. ‘Mooie landschappen, enthousiast publiek, alles is avontuur. In Amerika vreet iedereen ons op.’