Future’s nieuwe album DS2 bevat niet zo’n uitgesproken track, zo’n ‘hit’. Het is een donker, paranoïde album, een gevaarlijke trip van bedwelmende hoestdrank en witte lijntjes. Zo’n track stond op zijn vorige album Honest wel: Move That Dope, met een beat van Mike Will Made It en killer features van Pusha T, Casino en Pharrell (die weer eens rapt!). Dit is Atlanta: harde, elektronische producties met schaamteloze teksten over stripclubs en (in dit geval) het verkopen van coke. Opvallend: Future gebruikt Kunta Kinte - de slaaf uit Kendrick Lamars hit King Kunta - als beeld voor het koken van crack: “Beating that china like Kunta Kinte, whippin' it, whippin' that fish and Parkay.” En ja, je hebt een straatwoordenboek nodig om deze teksten volledig te doorgronden.

De drie van Migos komen uit dezelfde achtergrond. In een docuserie van Noisey over de Atlanta-scene zie je ze in een huis vol met serieuze wapens, 'voor zelfverdediging'. Dat was geen opschepperij, bleek wel toen de Migos een tijdje terug onderweg op de snelweg beschoten werden na een akkefietje met een promotor. Een paar weken later belandde een van de drie - Offset - voor de twee keer in korte tijd achter de tralies, omdat hij een wapen bij zich had op een universiteitscampus. Zonde, want ze zouden net hun debuutalbum Young Riches Niggas uitbrengen, een plaat waar erg naar uitgekeken werd door die unieke Migos-flow, waarmee ze de rapwereld op zijn kop zetten. Na doorbraakhits Versace en Hannah Montana is dit er een uit 2015: One Time.

Maar de meest opvallende man uit Atlanta op dit moment is Young Thug, een 22-jarige rapper die grote meneer Lil Wayne op de kast jaagde door zijn mixtape Barter 6 te noemen (nadat hij hem eerder al Carter 6 wilde noemen, terwijl Wayne zelf pas toe is aan Carter 5). Hij valt ook op door zijn kleding: extravagant, zo hip dat het nog simpelweg idioot lijkt. Gelukkig is het niet alleen uiterlijk vertoon, maar is hij ook een opvallende rapper, met een soort zangerige flow, soms mompelig, maar toch superspannend. Barter 6 miste een sterke cross-over track, die is er nu dus wel met Pacifier, alweer een Mike Will Made It-productie. Het is de voorbode van een album later dit jaar, dat voor zijn definitieve doorbraak moet zorgen.

Ondertussen moet de godfather van de Atlanta-trap scene het allemaal gadeslaan vanuit de gevangenis. Hij was een van de mannen die het geluid van de stad mede vormgaf met mixtapes als Trap House en Trap God en hij was hoogstpersoonlijk betrokken bij de formatie van succestrio Migos. Trap, het is een slang-term voor de straat, waar je met allerlei dubieuze handeltjes overeind probeert te blijven, een onvermijdelijke valstrik voor heel veel jongeren in Atlanta. We hebben het natuurlijk over Gucci Mane. Icy uit 2005 is een vroege hit van hem, waarin het ijs uit de titel staat voor de diamanten om zijn nek en aan zijn vinger, verdiend met het verkopen van drugs. Maar om nou te zeggen dat het de laatste jaren lekker met hem gaat, mwa. In 2009 zat hij al een celstraf uit wegens wapenbezit en drugs, daarna bevond hij zich vaker binnen dan buiten de muren.

Wie is dan nu de koning van Atlanta? Future? Of toch T.I.? Die laatste riep zichzelf in 2006 in ieder geval letterlijk uit tot koning met het album King, hij scoorde Amerikaanse nummer 1-hits met Whatever You Like en Live Your Life, en ook deze viel op: Swagga Like Us uit 2008 leunt op een sample van M.I.A’s Paper Planes en bevat een paar grote sterren als features: Jay Z, Kanye West en Lil Wayne. Dit najaar moet T.I.’s tiende studio album uitkomen. Kan ie de kroon weer opeisen?

Big Boi en Andre 3000 zijn altijd buitenbeentjes geweest in de Atlanta-scene. Te beginnen muzikaal: waar de meeste rappers hier grijpen naar harde producties, vaak elektronisch van aard, voelt Outkast meer als de enige echte erfgenamen van George Clinton’s p-funk-imperium. Dat zag je ook terug in de extravagante, kleurrijke outfits van met name Andre, en ook de onderwerpen waarover de twee rappen zijn heel anders. Ms Jackson gaat over de strijd die Andre voerde met Erykah Badu en haar moeder (tot wie hij zich letterlijk richt) over hun gezamenlijke kind. Wonderlijk en jammerlijk hoe Outkast na hun monumentale dubbelalbum Speakerboxxx/The Love Below afgleed en vervolgens uit elkaar ging.

Nog een oudje dat haaks staat op de overweldigende producties die je nu vaak hoort: deze vieze culthit van de Ying Yang Twins. De meeste producties die we de laatste jaren uit Atlanta horen klinken hard en agressief, niet zo gek als je je de situatie in de getto’s van de stad voorstelt: drugs en ganggeweld zijn overal. Misschien wel juist door dat drukkende klimaat ontstond rond de eeuwwisseling in Atlanta een nieuw subgenre: snap, zo genoemd omdat de harde kicks vervangen zijn door vingerknipgeluiden (elektronisch, maar toch). "Wait til you see my dick, bitch, Imma beat that pussy up."

Een van de leukste culthits van de laatste tijd komt op naam van I Love Makonnen, een rapper die helemaal niet zo’n bozig thug-imago heeft als veel van zijn stadgenoten. Tuesday gaat over zo druk zijn in het weekend dat je liever de club op dinsdag op zijn kop zet. Zijn track werd mede een hit door de feature van Drake, die ook Migos’ Versace al een slinger gaf door zijn remix. Oftewel: de Canadees houdt Atlanta heel goed in de gaten. Eerder dit jaar op SXSW viel wel op dat Makonnen live nog geen deuk in een pakje te kunnen slaan. Nog even oefenen dus om de club echt plat te spelen. Op dinsdag. Of zaterdag.

De leukste hit uit Atlanta komt van Rae Sremmurd, twee broertjes die oorspronkelijk uit Tupelo, Mississippi komen, maar die in Atlanta producer Mike Will Made It tegen het lijf liepen. Hoe diep de broertjes in zijn zak zitten, blijkt wel als je hun naam omdraait. Dan staat er namelijk Ear Drummers, en dat is zijn label. Op hun debuutalbum Sremmlife stonden twee hele toffe, frisse hits: No Flex Zone en deze: No Type. “I ain't check the price. I make my own money, so I spend it how I like.”