Voor Colin Benders aan de zeer vrije jamsessie-tour begon, was alles anders. “We hadden net de Kyteman Orchestra tour gedaan, dat was heel vet, maar precies het tegenovergestelde. Daar lag bijna alles helemaal vast. Ik was toen aan iets nieuws toe.
We hadden altijd in alle concerten een korte jamsessie. We wisten nooit wat we konden verwachten, maar wel dat het vet zou worden.

Toen dacht ik: wat nou als we een concertreeks beginnen met alleen die jams, kijken wat er dan gebeurt. Daarvoor hebben we een gebarentaal ontwikkeld, waarmee we in de gaten konden houden in welke toonsoort we zaten, wat voor akkoordenschema we wilden, melodieën aan elkaar doorseinen. Als iemand bij de instrumentensecties een idee heeft, laat hij het heel snel aan de rest horen. De rest heeft zitten trainen om harmonieën te verzinnen op basis van de melodieën die voorbijkomen. Mijn rol is te luisteren naar wat iedereen doet. Als iets een tof idee is: laten we dat nu doen. Ik zit tussen een luisteraar, een dirigent en een cheerleader in. Voor de rest was er niks vast gelegd. De eerste concerten hebben we echt totale doodsangst uit geslagen."

Alle shows zijn opgenomen, alle jams gedocumenteerd. Dagen lang moest Kyteman door de selectie heen ploegen: "Ik ben gaan selecteren wat tof genoeg was om op de plaat te zetten. We hadden zo'n veertig uur opgenomen. Elk concert duurde 2 of 3 uur. Daar zaten heel veel dingen bij die ik compleet was vergeten. De toffe dingen vond ik meteen supertof. Ik heb best streng geselecteerd, de eerste selectie was 6 cd’s. Toen ben ik het telkens wat verder terug gaan dringen: nu kan het echt niet kleiner. Het is een driedubbel-cd geworden. Alle tracks hebben een spanning die vanaf het begin af aan de moeite waard zijn om te luisteren en van daaruit gaat het verhaal door."

Geen simpele popliedjes dus, de lengte kon ook nogal uiteenlopen. "Op de tweede plaat staat een track van een half uur die ik moest opdelen in twee delen. Het moest verhalend genoeg zijn om terug te luisteren zonder de beelden erbij te zien. Er zit geen enkele reguliere poptrack bij. Misschien is Ridiculousness nog enigszins te behappen. De hele tweede cd is alleen maar experimenteel gefreak, maar dat was ook waar ik naar zocht. De extremen van alle jams bij elkaar. De jam die de derde cd afsluit, Homecoming, is een trip van 20 minuten. In de hele tour was er geen jam die zo was als die. Het waren de unieke momenten vooral die ik heel tof vond om op de cd te stoppen."

Buiten de uitzending spraken we verder met Benders over zijn nieuwe plannen. Afgelopen week waren in Kytopia tientallen artiesten op bezoek om samen nieuwe muziek te maken voor het Studio Stekker festival. "Ik ben ontzettend tevreden met de week. Al mijn grote helden zijn voorbij gekomen. Richard Devine zat daar in de studio, daar heb ik de hele week mee gezeten. Howie B, die met Tricky, Björk en U2 van alles heeft gedaan. Halverwege de week kwam BT nog de studio ingerold. Ik kende zijn hele werk niet maar heb van hem nog een crash cursus gehad, toen hij een aantal dingen aanzette van een plaat waar hij mee bezig was. Ik denk dat ik bij elkaar maar 10 uur geslapen heb de hele week. Er is genoeg creatieve energie voor mij om het komende jaar op verder te gaan.

Benders besluit weer eens compleet een andere kant op te gaan: "Ik heb voor nu bedacht om even helemaal elektronisch te gaan. Ik ben nog vrede aan het vinden met mijn keuze. Het is echt heel ver verwijderd van wat ik tot nu toe heb gedaan. Ik voel me de laatste tijd zo snel thuis binnen het modulaire synthesizermonster dat ik heb staan. Dat moet ik gewoon even serieus nemen. Het blijft wel een bepaalde Kyteman vibe houden, in hoe de muziek klinkt en in hoe alle sounds tot stand komen. Het geluid is alleen totaal anders, het is een heel ander palet waar ik mee werk."

Wat is eigenlijk die specifieke Kyteman sound? "Vanuit Kyteman ben ik altijd op zoek naar bepaalde sferen en een bepaalde energie drive die er bij past. Met de jamsessies was ik heel erg op zoek naar een bepaalde vrijheid. Intuïtief spelen. Daarmee wil ik dichter in de buurt van een kerngevoel zitten, dan in een bepaalde stijl zitten. Met de synthesizer merk ik dat ik op dezelfde basis daarmee kan spelen."

Genoeg collega's over de vloer om mee te werken tijdens de Studio Stekker week. "Ik ben met veel mensen hiermee aan het experimenteren. In Nederland beginnen er heel veel producers met die modulaire systemen aan de slag te gaan. Met Thijs van Noisia ben ik aan de slag, Kubus was van de week ook bij ons in de studio. Daarmee heb ik ook nog achter die apparaten gezeten. Sjam van Nobody Beats The Drum is er vol mee bezig. Sinds afgelopen week heb ik heel erg hecht contact gekregen met Mark Verbos en Richard Devine, mijn superhelden op dit gebied. Die waren wildenthousiast over de dingen die ik ze liet horen. Ze zijn bereid me hier verder in te gaan coachen, te helpen er de plaat mee te maken die het zou moeten worden. Ik ben wel blij, ja."

Op zijn Soundcloud pagina geeft hij aan op zoek te zijn naar een nieuwe naam. Hoe lang het gaat duren is nog niet helemaal duidelijk. "Nog een jaartje. Ik hoop dat ik er volgend jaar maart iets van kan uitbrengen. Het kan zo maar eerder of later worden, als het af is is het af."