The Wombats, Pinkpop Mainstage, zaterdag 13 juni 2015
Pinkpop: The Wombats en de dood van de indie disco
Nostalgie naar de dansvloeren van 2007
Oh 2007! Dat waren de dagen dat je als tiener naar de stad ging om te dansen op springerige gitaarliedjes die verwezen naar Joy Division, en om te flirten met meisjes die allemaal hetzelfde H&M-jurkje droegen en - als je geluk had - een neuspiercinkje hadden. The Wombats waren de koningen van die indie disco, maar bestaat dat fenomeen acht jaar later nog wel? Ze geven het antwoord vandaag op het hoofdpodium van Pinkpop.
HET CONCERT:
DE ACT:
De oude koningen van de indiedisco dus. The Wombats braken groots door met hun licht-komische postpunk-debuutalbum The Wombats Proudly Present… A Guide To Love, Loss & Desperation. Daarmee stonden ze in 2008 en 2012 al eens op Pinkpop en eigenlijk is er qua bezetting sindsdien niets veranderd. Ze staan met z'n drieën op het podium, iets ouder en dikker, maar nog altijd met die jongensachtige uitstraling. Frontman Matthew Murphy heeft warrig haar, een beginnend baardje en een wat afgeknepen stem, de bassist zwiert begeesterd met zijn instrument over het podium.
Maar op de alternatieve tiener-stapavonden er is in de afgelopen zeven jaar juist heel wat veranderd: de piercings zijn kwijt, het jurkje past niet meer en de post-punk-dansavonden maakten plaats voor een wat commerciëlere synthpopstroming van frisse bandjes als Passion Pit, Two Door Cinema Club, The 1975 en Bastille. The Wombats proberen heus mee te gaan in die ontwikkeling, en verruilden hun gitaren op het derde album Glitterbug voor zwaar aangedikte synthpop met meeslepende melodieën die gemaakt lijkt voor Amerikaanse stadions. Het album werd matig ontvangen en was een beetje langs ons heen gegaan, maar de nieuwe nummers klinken in Landgraaf alleraardigst.
HET NUMMER:
Toch 'Let's Dance To Joy Division', nog altijd dé claim to fame van The Wombats. Dat is het liedje dat alle jonge meisjes uit volle borst meezingen, maar ook de cynische hipster nog wel kan waarderen: de tekst is precies intelligent genoeg en bevat een lekker ironische knipoog naar al die mensen die zorgeloos op zo'n naargeestige post-punkband dansen. Het was een dansvloerhit die ook de oversteek naar de radio kon maken: tijdens 3FM's Serious Request van 2007 was het het allermeest aangevraagde liedje. Ook nu op Pinkpop klinkt 'Let's Dance To Joy Division' nog fris en leuk. Het lijkt het einde van de set…
HET MOMENT:
…maar daarna neemt frontman Matthew nog even een momentje om de ego ramp van Robbie Williams uit te testen. 'We could be gigantic,' zong hij eerder tijdens de show in het nieuwe synthpopliedje 'Give Me A Try', met deze actie probeert hij nog even te bevestigen dat ze dat grootse gebaar best kunnen maken.
HET PUBLIEK:
Dat grootse gebaar komt niet helemaal aan bij het publiek, een kleurenzee van knotjes en plastic namaak-Wayfarers. Elke keer dat The Wombats - zoals het een goede festivalband betaamt - een four to the floor-kickdrum instarten, wordt er een paar maten meegeklapt, maar echt los komt het publiek alleen bij de oude hitjes 'Let's Dance To Joy Division' en 'Kill The Director'. 'This is noooo Bridget Jooooones!'
HET OORDEEL:
Ja, die oude nummers wakkeren wel de nostalgie naar de indie disco van 2007 aan, maar ze klinken inmiddels wel erg gedateerd, onhip, vlak en helemaal niet meer zo grappig als acht jaar geleden. De indie disco is dood, blijkt vandaag maar weer. Dat beseffen The Wombats ook, de nadruk in de set ligt op hun nieuwere, wat serieuzere liedjes. En die hebben wel de sound voor een Pinkpop-hoofdpodium, maar niet de hooks om daadwerkelijk te beklijven. Zelfs 'Greek Tragedy' - toch de lead single van het laatste album - wordt vandaag lauwtjes ontvangen, in een ideale setting van middagzonnetje en pintje in het gras. Hoe zou dat komen? Wellicht omdat de synthesizers vandaag van een backing track komen, en daardoor klinkt The Wombats toch wat iel. Zonde, als je dan toch een Grote Band wil worden, neem dan ook een grote band mee.