The Script, Pinkpop Mainstage, zaterdag 13 juni 2015
Pinkpop: Stukje pussyfication met The Script
Waar is Ice-T als je hem nodig hebt
Gisteren lachten we nog om rapper Ice-T die een belachelijk verhaal ophing over de pussyfication van de wereld. 'Zelfs de meest heteroseksuele mannen groeien tegenwoordig een pussy', zei hij. Na het zien van een concert van religieuze kwezelrockers The Script lijkt het plots een zeer urgente bekommering.
HET CONCERT:
DE ACT:
Ierse band die zo ongeveer de ultieme meisjesrockformule heeft gevonden. Laatste wapenfeit van The Script is de grote hit 'Superheroes' op het laatste album No Sound Without Silence, vanavond al als vierde nummer gespeeld. Met een hoopgevende, religieuze tekst en als altijd dat vleugje rap en urban, hoewel dat wel steeds meer naar de achtergrond is verdreven. Verder kennen we ze natuurlijk nog van nummers als ‘Hall of Fame' met will.i.am) of 'Breakeven'. Twee jaar geleden was The Script voor het laatst in Landgraaf om hun gelikte pianopopsongs te spelen in het zonnetje. Net als in 2013 speelden de Ieren ook dit jaar weer twee keer in een uitverkochte Ziggodome.
HET NUMMER:
Doe dan maar dat openingsnummer 'Paint The Town Green', want daar zit in elk geval nog een aanstekelijke piratenmelodie in en zanger Danny O'Donoghue houdt zich een beetje in. Het is niet zo'n zeiknummer als de rest. Daar is dan ook alles wel mee gezegd.
HET MOMENT:
Voordat de afsluitende song begint, moet het hele publiek zijn telefoon in de lucht houden. O'Donoghue wil hier een heel bijzonder moment van maken, zegt hij. Even lijkt het alsof hij iets heel oprechts en persoonlijks gaat zeggen, maar er volgt een onnavolgbaar verhaal over mensen die vastzitten in het verleden of zich zorgen maken over de toekomst, of zoiets. Daarna krijgt de jeugd 'Hall of Fame' voor zijn kiezen, een soort EO-jongerendag-epos over geloven in jezelf. 'You can beat the world / You can beat the war / You can talk to God, go banging on his door.'
OOK OPMERKELIJK:
O'Donoghue wil ook letterlijk met zijn discipelen in aanraking komen en duikt meerdere malen het publiek in. De beveiliging rent paniekerig achter hem aan.
HET PUBLIEK:
Tja, hier hebben al die zestienjarige meisjes in het publiek natuurlijk de hele dag op gewacht. De signeersessie van Oor en Concerto liep eerder op de dag storm. Nu het eindelijk zover is gaan ze he-le-maal los. Het hele concert lang zijn de handen in de lucht en het voorste vak is propvol. De beveiliging heeft in elk geval iets te doen, want ze klimmen massaal de hekken op. Opvallend is het trouwens hoeveel meisjes van 20+ deze band nog geloven.
HET OORDEEL:
Het is eigenlijk een wonder dat de 35-jarige O'Donoghue al die kwezelige softpopnummers zelf nog gelooft. Het zal hem genoeg opleveren, maar O'Donoghue lijkt niet het type om het voor het geld te doen. En toch: al die dramatische teksten over persoonlijke groei met God aan je zijde, daar ben je na je tienerjaren toch wel ongeveer klaar mee? 'Dedicate yourself and you gonna find yourself,' zingt O'Donoghue nog maar eens aan het eind van 'Hall of Fame'. Zelfs dat pussyfication-verhaal van Ice-T is inspirerend als je het naast de holle empowerment-retoriek van The Script legt.