The Last Internationale, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 13 juni 2015

Ooit ontdekt door RATM-gitarist Tom Morello die maatje Brad Wilk vroeg om met ze mee te doen. The Last Internationale is met oprichters Delila Paz (zangeres) en Edgey Pires (gitaar) dus een rocktrio uit New York, zou je zeggen. De band staat nu echter overal als duo op de foto en de geruchten dat Wilk er niet meer bij zou zijn, kloppen in zoverre dat hij gerecruteerd was voor de tournee van Smashing Pumpkins. Daar is hij echter alweer klaar mee, maar inmiddels zit er toch een andere drummer achter de kit bij deze band. Belangrijker: hij staat z'n mannetje. Voor debuutplaat We Will Reign (2014) dachten Wilk en Morello mee en strikten ze topproducer Brendan O'Brien.
De band is kortom lekker bezig en mag dus deze maand op stap met grote jongens als OneRepublic, Incubus, The Who, Counting Crows en Lenny Kravitz.

Nieuwe single 'Wanted Man' overtuigt als een spannende broeierige track over outlaws, het rustiger 'We Will Reign' (titeltrack album) is een beetje zwoele Black Keys en ook het net afgemaakte nummer 'Hard Times (actueel, over gewelddadig politieoptreden) weet meteen te bekoren. De keuze valt toch op 'Life, Liberty and the Pursuit of Indian Blood', een rauwe rocktrack met veel wisselingen, een meezingbaar refrein en opruiende 'blood! blood! blood' leus. Maar zeker ook omdat het een band laat zien met een boodschap, een links-activistische boodschap over indianen en ongelijkheid die gezien de RATM-link niet geheel verbaast. 'It is meant to be a soundtrack for the growing revolution,' zegt de band er zelf over. Eindelijk een maatschappijkritische band die dat ook durft uit te dragen, een verademing.

Het laat lang op zich wachten, hoewel Pires er wel hard voor werkt tijdens de show. Paz staat in haar goudglitterlatex broek vooral achter de microfoonstandaard, maar komt in het laatste nummer '1968' ook los. Hij zit geknield solerend vooraan te freaken en zij pakt nu de centrale met wat pirouettes. Het publiek gaat helemaal mee in de opzweeppogingen vanaf het podium. Misschien moet zij wat meer op de voorgrond treden en de mensen bespelen, die vandaag tijdens de laatste songs uit de hand van het duo eten.

Het RATM-nummer 'Sleep Now In The Fire' gaat over in nog een cover: 'Sympathy For The Devil' van de Stones. Ze voegen niet direct veel toe aan dat iconische nummer, maar de set kan het herkenningspunt goed gebruiken.

Het veld voor het 3FM Stage is zo'n beetje half volgelopen voor de opener van de dag. Het is warm, het is vroeg en dus staan we er allemaal wat zoutzakkerig bij. Niettemin komen we er steeds beter in en klappen aan het einde van 'Sympathy For The Devil' de handen stuk. In het slotnummer komt het alsnog helemaal goed met de interactie tussen band en publiek.

The Last Internationale speelt rauwe, bluesy rock, een beetje in het straatje van Blood Red Shoes, Black Keys en The Kills. Met politiek bewuste boos- en bevlogenheid. Paz heeft een heldere, krachtige stem en Pires een voorliefde voor soleren, pedalen en grootse gebaren. Je merkt wel dat hier een band staat met maar één plaat op zak; het materiaal is nog wat eender en niet alles is goud. Niettemin pakt deze openingsspot op de 3FM Stage voor de New Yorkers prima uit.