Eigenlijk bestaat John Coffey al sinds 2002, maar het was de komst van nieuwe zanger David Achter De Molen die alles veranderde. Met hem maakte de Utrechtse band twee punkplaten waar de vonken vanaf vliegen. Misschien niet direct werk om eens rustig thuis naar te gaan luisteren, maar des te meer om live te zien. Al was het maar vanwege die broertjes Luttikhuizen, twee podiumdieren, een soort Jesse Hughes van Eagles Of Death Metal in het kwadraat. 

 

Benieuwd hoeveel mensen hier rondlopen die na afloop geen enkele titel van een John Coffey kunnen noemen, en toch een toffe show gezien hebben. Heel wat waarschijnlijk. Het maakt ook eigenlijk niet zoveel uit, want het is een kwestie van aftikken en gaan. Let wel: ze schrijven slimme liedjes hoor. Pakkend en toch bepaald niet eenvoudig. Knalhard en toch meezingbaar. Als we er dan toch een uit moeten kiezen, dan is het vandaag 'Heart Of A Traitor', dat tegen het einde van de set zit.

 

Een groot deel van zijn gunfactor dankt John Coffey aan de enorme energie die de band zelf in de show steekt. Met voorop natuurlijk David Achter de Molen, die voortdurend zijn publiek opzoekt, er meteen na twee nummers al inspringt en keer op keer terugkeert. Even later staat hij weer op de rand van de barrier. Gretige handen houden hem overeind. Vanaf een meter of vijftien gooit iemand een biertje zijn kant op, dat - bizar toeval - precies in zijn hand belandt. Zonder aarzelen neemt de zanger een slok. Wauw. Dit kun je niet regisseren. Dit overstijgt die waaghalsklim naar de nok van de tent, het overtreft alle sprintjes naar links en rechts. Als je dit kunt, dan is rock-’n-roll je aangeboren talent.

 

En daar gaan ze dan toch, die mooie beesten. Eerst organiseert de band een wall of death, en daar gaan ze middenin. Eerst stuiteren ze nog enthousiast naar achteren, dan worden ze meedogenloos naar beneden getrokken. De vleugels van de vogel worden eraf gereten en terug de lucht in gesmeten, alsof een bende katten een slachtveld aanricht in een nest zwarte zwanen.

 

Deze tweede dag van Pinkpop wordt gekleurd door softpop. Het houdt maar niet op. Duizenden jonge fans zijn hier vandaag voor de Ierse klefbekken van The Script, en John Coffey staat in de tent ingeklemd tussen Magic! en Sheppard, twee one hit wonders met glimlachgarantie. Man, wat zijn we nodig toe aan een beetje rock-’n-roll. Alle opgeschoten jongens van Pinkpop stropen de mouwen op en trekken ten strijde. Godsamme, het werd eens tijd ook!