Dotan Harpenau is een klassiek verhaal 'van krantenjongen tot directeur'. Twee jaar geleden in huiskamers, nu in de Ziggodome en op het hoofdpodium van Pinkpop. Dat dankt hij natuurlijk vooral aan dat ene nummer, 'Home'. We weten het inmiddels: het werd een radiohit, kreeg extra lading door het WK voetbal en groeide uit tot nationaal rouwlied na de ramp met de MH17. Het is ook de onherroepelijke uitsmijter van zijn live-set.
 

Maar vandaag is het een ander nummer dat uitgroeit tot hoogtepunt van de set: 'Let The River In'. Op plaat is het een tokkelig pastoraal folkliedje, op het podium wordt het veel scherper aangezet. De kracht van deze act zit hem in het grote contrast tussen de kalme coupletten en de collectieve kracht van de refreinen. Iedereen zingt, bijna iedereen drumt. Een trucje misschien, maar het werkt wel. 'Nature plays, nature wins,' luidt de sloganeske tekst. 'Let the river in, the will of men can’t hold it back.' Landschapschilder Dotan zet graag grote kwaststreken in zwart en grijs, een beetje parmantig af en toe, maar tegelijk ook met een terughoudendheid en subtiliteit die we helemaal niet gewend zijn op zo’n groot podium.

 

Maar perfectionistisch als hij is, aan het slot van de set gaat het ineens toch fout. Het nieuwe nummer 'Dark Of The Morning' zit totaal scheef. Dotans gezicht vertrekt, hij hoort het zelf ook, maar krijgt zijn stem niet terug op de rails. Het lijkt erop dat zijn in-ear monitor hem in de steek laat, of iets in die geest. Slechte timing natuurlijk, want Dotan is precies toe aan de climax van zijn set, met voor 'Home' nog publieksfavoriet 'Fall', die ook een beetje shaky klinkt. Bij 'Home' herpakt hij zich, maar het is niet de finale die deze show verdiende.

 

Zeker voor zo’n kalme set lukt het Dotan opvallend goed het publiek alert te houden. Zonder special effects, zonder trucs of acts, puur op de muziek. Verschillende nummers worden uitgebreid meegezongen. Wat een verschil met George Ezra, die hier gisteren op hetzelfde tijdslot min of meer hetzelfde probeerde. Dotan speelt hem fluitend naar huis.

 

Dotan zelf zegt altijd dat hij zijn album graag lekker ruw wilde opnemen. Dat blijft gek om te geloven, want in werkelijkheid zijn juist alle scherpe randjes er zorgvuldig afgevijld. Ruw is wel het laatste waar je aan denkt als je Dotan live aan het werk ziet. Het is eerder zorgvuldig en geconcentreerd, misschien zelfs een tikkeltje afstandelijk. En toch: een intieme (niet ingetogen) set als deze durven spelen op zo’n groot podium vergt moed, en Dotan krijgt loon naar werken.