Elbow, Pinkpop Mainstage, vrijdag 12 juni 2015

Engelse indieband die al achttien jaar bestond en drie albums maakte voordat ze in 2008 definitief doorbraken met The Seldom Seen Kid. Inderdaad, dat album met die superhit 'One Day Like This', die vandaag al vroeg in de set langskomt. Elbow maakt lang uitgesponnen, orkestrale nummers met altijd een weemoedige sfeer. Vanavond staan er maar acht songs op een setlist van een uur. Vorig jaar speelde Elbow nog op Best Kept Secret, dit jaar sloeg de concurrent uit Landgraaf toe. Live worden ze steevast begeleid door een klein orkest met blazers en strijkers om de shows nog imponerender te maken.

'Lippy Kids', de melancholieke leadsingle van vorige plaat Build A Rocket Boys! maakt vanavond het meeste indruk. Geschreven ter verdediging van de Engelse tiener, die geregeld onder vuur ligt in de media. 'The anti-hoody shit that goes on in the media, the thought that if you hang around on a street corner you're a criminal,' zoals Gus Garvey het uitdrukte. Het is een wat kleiner liedje dan gebruikelijk voor Elbow, met een minder dichtgesmeerd geluid maar juist een eenvoudig pianodeuntje dat het hele nummer draagt. En natuurlijk Garveys uithalen in het refrein, die zowaar wat bijval krijgen van het publiek. 'Buuiiiiild a rocket boys!'

'We're Elbow from Manchester,' zegt Garvey al bij opkomst om er meteen maar aan toe te voegen: 'We don't mind a little rain, do we?' Meerdere keren informeert Garvey bezorgd of het nog droog is, en dat is grotendeels het geval. Aan het eind van het concert zijn er maar een paar druppels gevallen, en dan gebeurt het: voorafgaand aan de stevige afsluiter 'Grounds For Divorce' breekt de zon door, precies op het moment dat Garvey het publiek eindelijk aan het zingen krijgt. 'Here comes the sun!', moeten ze dan meteen maar nazingen. Elbow heeft zich door deze moeilijke, stroeve show heengeslagen en het is alsof het beloond wordt door de elementen.

Muse-frontman Matthew Bellamy komt verscheidene malen in beeld met een schone blondine aan zijn zijde. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het Kate Hudson is, maar het is zijn nieuwe vriendin Elle Evans. Bekend van de video van Robin Thicke's 'Blurred Lines'.

De Pinkpopbezoekers laten zich vandaag van hun stugste kant zien. Zelfs het doorgaans zo meeslepende Elbow krijgt de jongens en meisjes niet mee. Grootste hit 'One Day Like This' wordt als derde nummer gespeeld, Guy Garvey heeft er vertrouwen in en wil dat het publiek het slot meezingt. Hij zet door en gaandeweg klinkt er een voorzichtig 'Throw those curtains wide...' maar echt helemaal van de grond komt het participatiemomentje niet. Met een enigszins verbaasde frons op zijn gezicht sluit Garvey de song af.

We hebben Elbow wel eens een meeslepender show zien spelen, bijvoorbeeld nog op Best Kept Secret vorig jaar. Het is moeilijk te zeggen waarom Garvey & co. Pinkpop ditmaal niet naar hogere sferen krijgen. Misschien is de show, met zoals gezegd acht nummers in een uur, toch wat aan de moeilijke kant. Zo'n nieuwe single als 'New York Morning' wordt doodleuk overgeslagen ten faveure van het slepende epos 'Fly Boy Blue/Lunette'. Of het meer dan zeven minuten durende, licht psychedelische titelnummer 'The Take Off And Landing of Everything', hoewel die hier best goed valt. In de beste momenten weet de band een een mystieke sfeer neer te zetten, zoals in oudje 'Bitten By The Tailfly'. Maar over het geheel  spelen ze iets te veel dichtgesmeerde tranentrekkers als 'My Sad Captains'. De Britten weten evenwel één ding: ze hebben altijd 'Grounds For Divorce' achter de hand, die andere hit van doorbraakalbum The Seldom Seen Kid. Met dat slepende bluesrocknummer weten ze de show toch nog met een knaller af te sluiten. En zo overrompelt Elbow alsnog, al is het op de valreep.