Jacco Gardner, Lowlands Heineken, zaterdag 22 augustus 2015
Lowlands: Jacco Gardner laat de teugels vieren met nachtmerrie-psychedelica
Psychpopwonder op zijn best als set ontspoort
Maar liefst acht man security staat er voor het podium bij Neerlands psychpopwonder Jacco Gardner. Goed, met zijn twee magistrale albums vloog hij zeker viermaal de wereld rond, maar zoveel beveiliging moet haast wel een grap zijn: bij de stemmige liedjes van Gardner hoeven we geen gekke fratsen of stage-invasie te verwachten. Wél een ijzersterke, bedwelmende show.
HET CONCERT:
DE ACT:
De Heineken, is die niet wat groot voor Jacco Gardner? De kleine man uit Hoorn oogste vooral in het buitenland veel succes met debuutalbum Cabinet of Curiosities - dat op liefhebberslabel Trouble in Mind uitkwam - en bracht dit jaar het nog wat donkerdere album Hypnophobia uit, waarmee hij prominente plekken kreeg op ’s werelds grootste showcasefestival SXSW. In Nederland staat Gardner nog altijd in de kleinere clubs, maar de promotie van de India in 2013 naar de Heineken is helemaal niet zo gek: de band is inmiddels grotendeels vervangen met als voornaamste aanwinst Amerikaan Frank Maston van de band Maston op toetsen en zang. Het brengt een spannender, dynamisch geluid met zich mee dat van fluisterzacht en lichtjes naar keihard en noisy. Dat laten ze al zien met de opener 'Hypnophobia', dat dik wordt aangezet met shaker, tamboerijn en bezwerende toetsen. Knap ook hoe ze dat middenstuk uitbouwen tot een hevig krautrockende jam. Was het twaalf uur later geweest, dan hadden we ons er met de ogen gesloten op laten meevoeren, maar zo vroeg in de middag blaast het vooral het slaapzand uit die ogen.
HET NUMMER:
'Another You' wordt dwingend gespeeld, 'Find Yourself' krijgt een goede uitvoering maar het meest verrassende is 'Lullaby'. Het begint als een piepklein freakfolkliedje met jengelend gitaartokkeltje, krijgt een wat stuwender refrein mee en vooral een gigantisch ontsporend outro dat een dikke vijf minuten duurt. De bas klinkt als een mokerslag, die heerlijke drummer speelt bijna jazzy roffeltjes en Jacco zelf hangt over zijn synthesizer voorovergebogen.
HET MOMENT:
Even eerder steekt gitarist Ben Rider zijn tong even uit naar de camera. Ja, dat is het moment, ja. Jacco Gardner zelf is bepaald geen publieksmenner of podiumpersoonlijkheid, eerder een druif van jewelste. We moeten het doen met een ‘Hallo Lowlands!’ en excuses voor een ‘misverstandje’. De band heeft geen naar mottenballen riekende sixties-kleding van de zolder van de ouders geplukt - zoals zoveel andere psychpop-adepten. Ook geen keur aan gastartiesten op het podium - zoals zoveel andere Nederlands-acts die zich op Lowlands presenteren. Jacco Gardner speelt een hele solide show zonder franje. Dat is lovenswaardig, maar...
HET PUBLIEK:
Het publiek is daar niet bijzonder van onder de indruk. De Heineken staat goed vol, maar staat ook heel stil. Het publiek laat zich het zand uit de ogen spelen, vooraan ontstaat zowaar een soort doldwaze polonaise maar langzamerhand druppelt de tent ook leeg, en dat komt vooral doordat de set halverwege wat inkakt.
HET OORDEEL:
Jacco Gardner mist de manische gekte van tijdsgenoten als Foxygen en de onderhuidse spanning van bijvoorbeeld Unknown Mortal Orchestra, maar is door de jaren heen wel degelijk uitgegroeid tot een heel dynamische band. En die is op z’n best als ze de teugels laat vieren en de nummers laat ontsporen tot nachtmerrie-psychedelica.