Father John Misty, Lowlands India, zaterdag 22 augustus 2015 

Is het nou een act of niet? Father John Misty is de pseudoniem van Joshua Tillman, die zich na een korte tijd als drummer van Fleet Foxes omtoverde tot de grootste rotzak van de folkrock. Maar is The Father een alter ego, of een personage, of is 'ie nou echt zo'n eikel als op het podium en in zijn songteksten? De folkliedjes op zijn laatste album I Love You, Honeybear klinken op het eerste gehoor uitermate romantisch vol zoete melodieën en rijke orkestrale arrangementen, maar zodra je de teksten erbij pakt, grijnzen cynisme en sarcasme je tegemoet. En dat is nu juist de kracht ervan, want het voorkomt dat de plaat ooit te gezapig wordt. In hoeverre Father John Misty een fictief personage is zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar dat zijn geestelijk vader een rasartiest is staat buiten kijf. Ook vandaag speelt Tillman muzikaal een uitstekende show vol attitude, en we krijgen er ook nog een stukje cabaret bij.

Tillman fladdert over het podium als Jarvis Cocker, maar dan zo mogelijk nog slungeliger en minder gecontroleerd. Tijdens zijn songs verliest hij alle gêne, als hij die überhaupt al bezat, en slingert hij zichzelf van de ene naar de andere kant van het podium. 'The Ideal Husband' is de climax van de set, een zwaarder en harder nummer dan de rest, en dus kan hij helemaal los gaan. Hij slingert de microfoon aan het snoer rakelings langs zijn hoofd in gevaarlijk grote cirkels en stort zich vervolgens ter aarde, om zich uiteindelijk tot de hemel te wenden en te vragen of hij – een zelfbenoemde luie, obsessieve, verslaafde klootzak – niet de ideale man zou zijn. Eindelijk, een folkmuzikant met baard én gevoel voor drama.

Tijdens 'Bored In The USA', volgens Tillman 'een droevige ballade over wanhoop' maar voornamelijk een cynisch commentaar op de zinloosheid en hersenloosheid van het Westerse bestaan, kruipt de zanger even tegen het publiek aan. Hij grijpt een mobieltje van iemand uit het publiek en filmt zichzelf ermee. Het is een typische Bono-move, en benadrukt alleen maar zijn muzikale kritiek op de oppervlakkigheid van de mens. Dan blijkt echter dat de videofunctie helemaal niet aan stond. 'Staat dat er niet op? Nee hè? Geeft niet, dan doen we het gewoon even overnieuw. Duurt maar heel even.' Hij seint naar zijn pianist, die het nummer opnieuw inzet. Hij zingt, ditmaal met wat extra overdreven uithalen, met een werkende camera op zijn gezicht gericht. Een coupletje en een refreintje, en dan is het wel weer mooi geweest. 'Zo. De definitie op dat ding is echt levensecht. Is het een Samsung Galaxy? iPhone 6? Mooi hoor. Ik moet ook eens zo'n telefoon kopen, dan kan ik ook eens naar een concert.'

Zo is de hele show gepeperd met fantastische oneliners en stukjes geïmproviseerde skits. 'Je vraagt je misschien af, wat bedoelt hij met die scheermes-alien?,' doelend op de Lowlandslogo's aan weerszijden van het podium. 'Dat is vanwege een goed doel dat me zeer na aan het hart ligt: buitenaardse zelfmoord,' vertelt hij met een volledig strak gezicht. 'Dat is in de laatste jaren een steeds groter probleem gaan vormen. We moeten goed zorgen voor deze zeer gewaardeerde gasten op onze planeet, dus heb ik een telefonische hulplijn opgericht.' Je zou gemakkelijk twee verschillende recensies kunnen schrijven, eentje over zijn muziek en een over alles daartussen, maar uiteindelijk zou daar allebei ongeveer hetzelfde uitkomen: Father John Misty is hartstikke goed, met of zonder sarcastische grappen.

De India is volgelopen voor Father John Misty, maar dat weerhoudt hem er niet van om te proberen een paar mensen weg te jagen met denigrerende opmerkingen. 'Ik hoor zoveel aanbiddende mannenstemmen hier,' na de zoveelste luidkeels gegromde 'Yeah!' vanuit het publiek. 'Mijn grootste droom komt uit. Ik heb altijd al willen spelen voor een horde zwetende mannen met ontbloot bovenlijf.' Ook maakt hij het zijn publiek best lastig met subtiele verwijzingen en commentaar in zijn teksten, en als ze het dan niet helemaal begrijpen straft hij ze af. 'Jullie snappen er niks van, hè? Jullie klappen gewoon uit verwarring. Ik hoor het verschil heus wel hoor, tussen mensen die klappen en lachen van plezier, en mensen die klappen omdat ze denken “Waar heeft hij het over?”.' Dit klinkt op papier allemaal vreselijk, maar in werkelijkheid is het hilarisch. 'Ik zie dat het publiek aan deze kant al aardig is uitgedund. Mooi.' Inderdaad, laat iedereen die het niet snapt maar weggaan. Wie wel blijft, weet wel dat hier iets bijzonders aan de hand is.

Joshua Tillman is een excentriekeling van de puurste soort, en ook nog eentje met mooie songs. Zijn show is een waar evenement, maar wel een evenement dat leuker is als je van te voren je huiswerk hebt gedaan. Als je zijn albums al hebt geluisterd en zijn teksten kent, geniet je dubbel van zijn sarcastische attitude en zijn uitgesproken performance. En als dat je allemaal niet aanspreekt, kun je maar beter alsnog blijven kijken om die sterke liedjes niet te missen.