Amsterdam, 29 april 2015 om half 3 in de middag. Het duurt nog meer dan zes uur voor de show van de Engelse hypeband Years & Years begint, toch zit er een groep van rond de 25 meiden van ongeveer zestien jaar oud op de trappen voor de hoofdingang. Navraag leert dat sommigen van hen er al sinds half 9 ’s ochtends (!) zitten. Frontman Olly Alexander: “Een paar zijn naar alle Europese shows geweest. Een stuk of vijf. Twee van hen komen trouwens uit Nederland. Dat is wel hardcore toewijding, ja.” Het is hard gegaan met Years & Years sinds de jonge electropopband begin januari werd uitgeroepen tot BBC Sound of 2015 en daarmee onder meer Kwabs en James Bay versloeg. “Het is een industrieding”, zegt Alexander. “Ik heb nog steeds geen flauw idee hoe dat gegaan is, ook al hebben we gewonnen. Het is mysterieus, er is ook geen manier om jezelf op die lijst te lobbyen. We hadden dit totaal niet verwacht in elk geval.” Toetsenist Emre Turkmen: “Een paar honderd mensen uit de industrie, muzikanten en dj’s stemmen voor de top drie. Maar hoe je überhaupt op die trein komt? We waren best geschokt, maar vooral erg dankbaar.”

“Alles ging verkeerd op het podium”
Kort daarna zagen we ze aan het werk op Eurosonic Noorderslag en hoorden ze 45 minuten lang een zeer radiovriendelijke combinatie van 90’s r&b en UK Garage spelen. Tussen de songs zaten minstens vijf hits, weliswaar nog wat bibberig gezongen. De band heeft drieënhalve maand later enige moeite zich te herinneren om welke show het gaat. “Was dat die ene waarbij er een gast op het podium stond te dansen?” “Nee, dat was in Utrecht.” Alexander weet het nog wel: “We speelden voor Mapei, het was onze eerste show van het jaar na een kerstvakantie, dus we waren een beetje roestig en harstikke nerveus. We hadden drie weken niet gespeeld.” Turkmen: “O ja, that rings a bell! Het was een SXSW-achtig showcasefestival.” Alexander: “Ik weet nog dat we veel, heel veel korte interviews achter elkaar hadden. Op het podium ging aanvankelijk alles verkeerd, met een nummer moesten we helemaal opnieuw beginnen. Maar ja, die dingen gebeuren. Uiteindelijk was het een goede show, het publiek was ook heel tof. En ik heb Mapei ontmoet, I really love her."

Surrealistisch
Soms staat Years & Years versteld van hoeveel er binnen een paar maanden is gebeurd. Alexander: “Ik bedoel: we hebben nog niet eens een album uit en de fans staan op onze bus te wachten. Het is zo raar, ik heb nog niet eens het gevoel dat we heel groot zijn in Engeland en dan verkopen we hier Paradiso uit. Heel vreemd, het is zo snel gegaan allemaal.” Turkmen: “Ik krijg sms’jes of Facebookberichten van mensen die ik al in geen eeuwen meer heb gesproken. Dan zeggen ze dat ze een nummer van ons op het vliegveld hebben gehoord, of in de McDonalds of H&M. Een vriend van me hoorde ons in een voetbalstadion. Het is surrealistisch.” Alexander: “Ik probeer mijn vrienden nog wel te zien, maar het is moeilijk omdat we altijd op tour zijn. Als we een keer een avond vrij hebben wil ik gewoon slapen.”

Hunkering
Het album Communion van Years & Years is sinds vandaag uit. Naast de bekende hits ‘Desire’ en ‘Worship’ zijn er ook wat rustigere, moody tracks als afsluiter ‘Memo’. ‘You could bring it back / Who wouldn't want it when he looks like that? / Oh oh oh, I want you to stay / And if I try my hardest, would you look my way?’, zingt Alexander. “Dat nummer gaat simpelweg over iemand willen liefhebben, onvoorwaardelijk. Ik schreef het toen ik iemand heel sterk nodig had en niet eens doorhad hoeveel ik aan hemdacht. Het gaat over dat je je liefde voorstelt, zonder dat je daadwerkelijk in een relatie zit.” Turkmen: “Hunkeren, dat is het goede woord.” Alexander: “Precies. Ik denk dat veel liedjes daarover gaan, maar de andere gaan allemaal over relaties die echt hebben plaatsgevonden.” Ook in alle zeer filmische clips van Years & Years lijkt hunkering centraal te staan. Zoals die voor ‘Real’ waarin het Alexander uiteindelijk niet lukt om de aandacht te trekken van acteur Ben Whishaw, geplaatst in een nachtclub-setting met een dance off tussen verschillende personages. Of de clip voor ‘Shine’, waarin er een wervelstorm door het huis van de band blaast om diezelfde gevoelens uit te beelden: You know that you make it shine / It's you that I've been waiting to find.

Alexander: “In de video’s nemen we vaak de betekenis van de song en proberen we die visueel verder te onderzoeken. Video is heel belangrijk voor ons. Al bij onze eerste songs maakten we ze, dan vroegen we gewoon vrienden om voor nop mee te werken. We konden nog geen mensen betalen. Nu hebben we natuurlijk getekend bij een label en iets meer geld en mogelijkheden, maar we proberen wel datzelfde Do-It-Yourself-ethos te houden.” Turkmen: “Ik las laatst dat veruit de meeste mensen tegenwoordig muziek luisteren op YouTube, wat natuurlijk een visueel medium is. Daarnaast zien we de muziek, de video’s en de liveshows als een soort heilige drie-eenheid.”

Mandolines en ukeleles
Alle bandleden zijn sowieso visueel ingesteld: Alexander zette zijn carrière als acteur stop voor de band, bassist Mike Goldsworthy ging naar de filmacademie voordat hij vanuit Australië naar Engeland verhuisde en Emre - van Turkse afkomst en in Amsterdam geboren - werkte als architect. Alexander: “Ik mis het acteren niet echt, nee. Ik ben nu zoveel met de muziek bezig dat ik nooit tijd heb om eraan te denken. Het is heel anders, maar het levert me wel veel op.” Goldsworthy: “Ik werkte voornamelijk in restaurants totdat dit gebeurde.” Turkmen: “Ik werkte bij een architectenbureau, wat trouwens hielp bij het betalen van onze eerste video’s. Mike en ik hebben elkaar ontmoet via een muzikantensite. Dat is alweer vijf of zes jaar geleden, ongelooflijk. Ik was het zat om in mijn eentje muziek te maken, dus ging ik het internet op. Zoals mensen voor alles doen tegenwoordig.” Goldsworthy: “We hadden mandolines, gitaren, ukeleles en zo.” Turkmen: “Het was echt nog heel anders. Onze klik kwam oorspronkelijk door een gedeelde liefde voor Radiohead. Mensen denken altijd dat zoiets heel snel gaat, maar we hebben jaren zitten prutsen op een geluid dat instinctief en natuurlijk bij ons past.”

Mike Goldsworthy ontmoette Olly Alexander op een feestje bij de laatste thuis. “Hij bleef crashen. De volgende ochtend zat hij in de woonkamer en hoorde hij me zingen onder de douche, de badkamer ligt vlak naast de woonkamer. Ik denk dat mijn zang voor de R&B-invloed in de muziek zorgt, het voelde wel als een logische stijl voor onze soort muziek. Ik hou trouwens helemaal niet van Radiohead.” Turkmen: “We houden allemaal van heel verschillende muziek, maar er zijn wel raakvlakken als Caribou en Little Dragon.” De band moet hard lachen als ze horen dat de term ‘Synth&B’ is uitgevonden om hun muziek te beschrijven. “Is dat serieus? Genres zijn knotsgek. Speedblackmetalthrashheavy. Ik hoop gewoon dat het album een beetje coherent klinkt, maar aan de andere kant zijn het verschillende liedjes, sommige meer r&b, andere meer pop of indie of industrial of dance. Mensen zijn niet meer zo verenigd in kampen als het gaat om de muziek waar ze van houden, dat is cool. Glen Campbell in dezelfde playlist als TLC. Hadden we al verteld hoeveel we van de Vengaboys houden?”