Feeëriek met een rauw randje: Annette Peacock imponeert met dromerige Twin Peaks sound
Na meer dan twintig jaar is de legendarische Annette Peacock weer terug in Nederland, als afsluitende act van De Grote Zaal in TivoliVredenburg. Op persoonlijk verzoek van Stephen O’Malley, een van de kernleden van Sun O))), die net als Jacco Garder als curator aan de slag mocht. Peacock zit als een engel onder blauwe spotlights achter een vleugel, drumcomputer en een Roland D-550 synthesizer waar zij een Twin Peaks achtige soundtrack uit tovert. Oprechtheid, mysterie en surrealistische gekte komen in vrijwel gelijke mate voor en wisselen elkaar perfect getimed af, zoals manisch en depressief. Voor iemand van 74 is ze opvallend stemvast en ad rem. Ze laat zich in het begin enigszins afleiden door de lichtman, camera’s met flitsers en ene Jana, maar de vijf nummers die zij over vijftig minuten uitsmeert brengen je in een dromerige state of mind. Haar hoge stemgeluid dat zo nu en dan snerpend klinkt schudt je wakker om vervolgens weer in een lucide trance weg te zakken bij langgerekte instrumentale strofes en haar verhalende lage stemtonen die doen denken aan Patti Smith. Uit het afsluitende en overweldigende applaus dat minstens vijf minuten aanhoudt, spreekt de oorverdovende hoop dat ze nog terug het podium op komt. Dat gebeurt helaas niet. Als ze weer twintig jaar wacht met een rentree is ze straks 94. Waanzinnig, maar getuige deze show niet ondenkbaar. (Nienke Sinnaeve)

 The Space Lady laat zich niet temmen
Vóór de show van The Space Lady is er al verwarring in Theater de Kikker. ‘Ik dacht dat we de enigen zouden zijn’, klinkt uit het geroezemoes. Jazeker, De Kikker is at capacity voor Susan Dietrich Schneider. Met een plastic Asterixhelm op haar warrige haardos speelde ze In het Boston van de seventies al vervreemdende covers op een synthesizer. Aan die aanpak is weinig veranderd. Voor aanvang komt de space manager op en rommelt wat met een kastje aan haar zij. Op de helm knippert nu een lichtbolletje. Gegniffel in de zaal. Ze start een simpele beat en zet Strawberrie Fields Forever in, dat ver weg spacet van het origineel. Gegniffel in de zaal.

Cash, Steppenwolf en Bowie komen voorbij, constant uitgerold over een simpele beat van het soort dat je met één knop uit je oude Casio Keyboard tovert.
Maar snel blijkt dat we niet kijken naar een aandoenlijke excentriekeling op leeftijd, maar een eigengereide dame met humor, spot en liedjes die op een of andere manier onderhuids kruipen. Wanneer ze een liedje over de opwarming van de aarde speelt, verworden haar luisteraars tot een groep zelfbewuste sukkels. Laat je niet temmen, zo zei The Space Lady. We worden niet vertederd door een wereldvreemde vrouw, maar bewust van ons eigen geconditioneerde bestaan. Dan steekt ze haar vingers omhoog in twee V’s. ‘Go vegan!’. Gelach in de zaal. (Joost van Beek)

Trillende trommelvliezen bij indrukwekkend Goatsnake
Het geluid staat verpletterend hard als de vier mannen van Goatsnake hun eerste stoner klanken tegen de donkere muren van De Helling laten kaatsen. Peter Stahl, de zanger die kennelijk familie in Woerden heeft, laat zich vanaf de eerste minuut volledig gaan. Fysiek althans. Want hoe ongecontroleerd zijn borstcrawl-bewegingen op het droge lijken, des te strakker is zijn stemgeluid. De woorden “So much tragedies last weeks, we needed to play tonight and see y’all” onderstrepen duidelijk dat dit optreden voor hem als een welkome uitlaatklep dient. Hij herkent zelfs een groepje Franse fans die in de voorlinie al headbangend het podiumfort bewaken. Goatsnake trakteert hen en de rest van de zaal, die voornamelijk gevuld is met mannen in zwarte T-shirts, op nummers van hun laatste en recent uitgebrachte album Black Age Blues. Hoewel het gitaargeweld van Greg Anderson, tevens bandlid van Sun O))) dat gisteren in de Ronda schitterde, garant zou kunnen staan voor langdurige moshpits, blijven die juist uit. De soulvolle zangstijl van Stahl met zijn lange uithalen contrasteert onberispelijk met de razernij die achter hem èn aan zijn flanken doordendert. Ook de tamboerijn en mondharmonica die hij bespeelt brengen rust in de tent, zoals te horen bij ‘Grandpa Jones’ en bij ‘A Killing Blues’. Een broeierige en overweldigende mix van doom/stoner, blues en soul. Aardig gek. (Nienke Sinnaeve)

De levenslust spat er vanaf bij Songhoy Blues
Aan het publiek van RASA verandert niet veel, ook niet tijdens Le Guess Who? RASA programmeert veelal wereldmuziek en ook vanavond leggen de koffietentbezoekers het af tegen de wereldwinkelgangers. Een oud hippiestel knuffelt elkaar, nog net zo verliefd als in de sixties. Dat gebeurt onder de tonen van Songhoy Blues een bluesrockband uit Mali. Het doet wat denken aan Bombino, dat vanuit een andere hoek van het Afrikaanse continent hun woestijnblues de Middellandse Zee overbracht.

Een deel van de band heeft een geschiedenis als vluchteling, maar er spat een onwijze levenslust van het podium. Muzikaal is het weinig verassend, Songhoy is een degelijke bluesrockband. In de ritmes en Malinese zang schemeren de wortels van de bandleden door. Als de zanger zijn gitaar weglegt is hij op zijn best. Niet dat hij een sleche gitarist is, maar simpelweg een nog betere danser. Met moves die de bleekneuzen voor hem nooit zullen beheersten fokt hij de hele zaal op. Een grijzende vrouw in dikke jurk beklimt het podium en gaat een dance battle aan. Ook in de zaal verdwijnt het laatste restje gêne. (Joost van Beek)

Terug naar de Middeleeuwen met Laura Cannell
Gisteren stond ze nog op het Vrijplaats Festival in Leiden, een omgeving die met haar molens en polderlandschap Cannell doet herinneren aan haar eigen geboortestreek Norfolk, een graafschap in historisch East Anglia, een van de traditionele zeven Angelsaksische koninkrijken in Engeland. De Angelsaksische koninkrijken zijn in de loop van de vijfde eeuw in Engeland ontstaan en Cannell heeft zich laten beïnvloeden door de muziek uit die eeuw en de negen eeuwen die daarop volgden. Traditioneel en antiek. Elementen die Cannell weer tot leven brengt met haar karakteristieke vioolspel en gedeconstrueerde strijkstok welke onder de klankkast van haar viool krult. De grote zaal van Theater Kikker wordt gedomineerd door onheilspellende akkoorden, enigmatische klanken en wisselende tempo’s, alsof je door het Spookslot van de Efteling wandelt. Ook waagt zij zich aan het tegelijkertijd bespelen van twee blokfluiten, maar dat klinkt verre van volmaakt. Zelfs met de viool klinken er ze zo nu en dan dissonante tonen en haar verlegen, haast onhandige voorkomen wekken op die momenten een gevoel van medelijden op. Wanneer het optreden abrupt eindigt en zelfs Cannell haar verbazing hoorbaar laat blijken is de bij vlagen erbarmelijke sfeer compleet.(Nienke Sinnaeve)

Aan de koffie bij The Babe Rainbow
In de namiddag van de zondag is het podium van de Ronda eigenlijk een ondankbare spot. Er wordt wat rondgehangen op de trappen, gekeuveld aan de bar en uitgekeken naar de festivalfinale. The Babe Rainbow is dan ook de perfecte matineeband. Je hoort het even aan, waagt misschien een dansje en kapt weer wanneer je een bekende ziet. Fijn dan ook dat de band veel aandacht aan de arty styling besteedt. Goed gekapte baarden, groene coltruien en een matrozenbuis op het podium. Oh, de muziek? Een allegaartje van psychedelica, seksfunk, bluesmotieven en een zingende drummer. Lekker voor bij de koffie. (Joost van Beek)