Het is nog niet eens middernacht, maar in de Oude Zaal legt Octave One het tempo meteen hoog. De Pioneer controlers liggen als een relikwie voor op het podium. Want de detroitveteranen draaien live, puur op hardware - een MacBook zul je hier niet zien. De repeterende detroitsound zorgt dat de Oude Zaal nu al zweterig intens voelt. De overstap naar de halflege The Max is daardoor nu al onmogelijk. Estroe trapt daar af – sinds mensenheugenis op Dave Clarke Presents - met een set die minstens 20 bpm langzamer is. 

Gary Beck doet het telefoonscherm al tijdens de eerste opbouw trillen. Daar legt hij binnen no-time twee lagen bas overheen, en de technotrein komt echt op stoom. De claps en hihats geven enige houvast, maar verder is het riemen vast en gaan, met een paar brute drops ook. De stroboscopen flikkeren al. Het is kwart voor een. Nu ligt het tempo in de Oude Zaal juist weer een stuk lager, waar The Hacker voorzichtig een paar acidplaten oplegt, die langzaam ontsporen. Toch een stuk fijner om de nacht mee in te gaan, gezien het geweld dat nog gaat volgen.

De Baron himself doet qua tempo niet onder voor Gary Beck. Dat er ook bij Dave Clarke weinig kans is om even adem te halen, wordt al snel duidelijk als hij I Wanna Go Bang van Bjarki draait. En toch, het is wat groovender dan de straffe Beck, met iets meer vocals ook. Vanaf daar begint Clarke langzaam maar zeker naar een hoogtepunt toe te werken. Maar het tweede uur maakt de melodie steeds meer plaats voor een alles vernietigende kickdrum. Het laatste kwartier is puur sloopwerk, maar dat mag op een eigen nacht.
 

Ook omdat het laatste kwartier wel degelijk in dienst staat van de avond als geheel. Berghain-resident Marcel Fengler schroeft het tempo iets terug, maar de kicks klinken al meteen nog harder. De meester van de spierballensets doet er telkens een tandje bij, bijna zonder dat je het doorhebt. Totdat er een drop volgt, en je je realiseert dat het blijkbaar nóg harder kan. Dj Bone leidt de Oude Zaal ook langzaam richting het hoogtepunt. Broodnodig, want hierna draait alleen nog Sandrien. De naar house neigende platen van The Hacker zijn ingeruild voor snelle techno die wel vooral leunt op de synths. Echt druk is het niet - de meeste mensen staan bij Clarke - maar stiekem is DJ Bone dwingender. Daarna gaat het op zijn Sandriens te keer, maar vergeleken met Marcel Fengler is zelfs zij zachtaardig. Hoe gaan Perc & Truss daar ooit overheen? Ze zijn het wel een beetje aan hun stand verplicht.

Je hoort de kickdrum langzaam opkomen, en daar is de overtreffende trap weer. De steeds lomper wordende kickdrum versnelt soms aan het einde van de maat, en de eerste break na een kwartier voelt als een verademing. Maar de break is natuurlijk niet zonder consequenties. De drop die volgt is alweer harder. Voor het etiket hardstyle zijn de kicks net niet droog genoeg en ligt het tempo net te laag, maar de bedoeling van het duo is duidelijk: zo hard draaien dat geen dj er meer overheen kan.