Zo’n tien jaar lang rooide Jelle Paulusma het in zijn eentje. De voormalig Daryll-Ann voorman ging na het uiteenvallen van de band zijn eigen weg, die leidde langs verschillende platenmaatschappijen. Net na de afronding van zijn vierde soloplaat was er ineens serieus sprake van een reünie van de band, samengaand met een uitgebreide boxset. Die reünie kwam er: misschien wel meer mensen dan ooit zagen de band spelen, in kleine clubs en op festivals. De reünie is nog niet helemaal ten einde (Crossing Border en vier clubshows volgen), maar Paulusma vindt het intussen wel tijd voor zijn eigen album.
“Ik heb geen spijt van mijn omzwervingen van de laatste jaren. Ik heb veel zelf gedaan, veel geleerd. Mijn laatste album verscheen bij PIAS. Ik heb destijds Leon Happé, die daar de baas was, zelf gevraagd of hij mijn album wilde uitbrengen. Bij PIAS is in de tussentijd van alles veranderd, het is echt een ander bedrijf geworden. Intussen werkte het met Daryll-Ann hartstikke soepel met Excelsior en de mensen daar. Het beviel me zo goed, dat ik maar gebleven ben.”
Vandaag verschijnt het eerste nummer van Pulling Weeds, een stekelig liedje dat Stick Around With You heet en volgens Paulusma representatief is voor de hele plaat. “Het is misschien wat ruiger dan je van me gewend bent. Ik heb geprobeerd eens weg te gaan bij mijn eigen ding, iets anders te proberen. Dat heb ik wel eens, dan ben ik ontevreden met wat ik maak en flikker ik alles weg. Het grappige is: als je dan later gaat luisteren wat je vervolgens gemaakt hebt, blijkt het helemaal niet zo anders te zijn. Het is gewoon wat ik maak. Of ik na het afgelopen jaar een heel andere plaat gemaakt zou hebben? Nee, zeker niet. Ik ben al met nieuw materiaal bezig, en dat ligt in dezelfde lijn.”
Wel is het dus wat grover, ongepolijster, geïnspireerd door veel muziek die Paulusma om zich heen hoorde. “Veel van die singer-songwriters zijn mij wat te gladjes. Zo werkt inspiratie ook: je haalt het uit schoonheid, maar ook uit lelijkheid. Je zou misschien denken: als je ouder wordt, ga je mildere muziek maken, tijd voor een theatertour. Ik heb wel eens aan een voorstelling meegewerkt, maar dat is toch niet echt wat voor mij. Het voelt als op zondag naar de kerk gaan. Zo beleef ik de rock ’n roll-wereld niet, met schema’s, cao’s, stipt om zes uur eten. Doe mij maar een donker hol.”
Die donkere holen waren ook Paulusma’s favorieten tijdens de goed ontvangen reunieshows afgelopen jaar. De band speelde o.a. op Motel Mozaique en Best Kept Secret, “maar mijn favorieten waren lekker compacte ruimtes als Rotown en Doornroosje. We hebben hartstikke mooie dingen gedaan. We gaan het nu gewoon afmaken. Die laatste najaarsshows hadden we niet gepland, en dat is een goed teken: we hebben het naar onze zin. Daarna gaan we eens bij elkaar zitten. Ik sluit niets uit.”