Toen Rens Ottema in de brugklas zat, had hij al een manager. Hij heette Wouter, hij zat bij hem in de klas en hij kon dingen regelen. We spreken Raamsdonk. Dat ligt bij Raamsdonksveer, wat weer bij Oosterhout ligt, in de buurt van Breda. Rens is er getogen. “Jammer genoeg”, zegt hij er graag bij. “Het is er klein, en dat geldt ook voor de visie van veel mensen. Hiphop? Dat is voor criminelen en gaat over dingen stelen.” Maar de twee zetten door. Nog voor hij ook maar een track opgenomen had, startten ze al een eigen label. Rens zelf was de labelbaas, zijn signings waren klasgenoten die helemaal niet konden rappen. En toch kregen ze wel degelijk iets voor elkaar. “Wouter regelde vanuit het niets acht optredens voor me. De meeste in de regio, een in Antwerpen, als voorprogramma van Zo Moeilijk. Dat was het vetste dat we ooit hadden bereikt. Ik heb het laatst terug gezien. Goed was het niet, maar ik was wel heel enthousiast en had energie.”

 

De meeste mensen leerden Ares twee jaar geleden kennen, dankzij het luchtige popliedje Regenboog, begin 2013. Of door The Next MC, het tv programma waar hij een jaar daarvoor aan meedeed. Daar stond hij dan, tegenover Negativ en Rotjoch, in zijn rode broek, zijn keuze blauwe overhemd en zijn Brabantse tongval. Hij viel meteen op door zijn serieuze inslag, gecombineerd met een jongensachtige uitstraling. Al tijdens zijn auditie legt hij de basis voor alle thema’s op zijn debuutalbum, dat nu uitkomt. “Feit is dat men niet weet wat kwaliteit is. In social media is kwantiteit dat wat een feit is, en dat is vrij mis”, zegt hij. En hij wil een spiegel voor zijn fans zijn, probeert de lasten op zijn schouders kwijt te raken als hij rijmt.

Duidelijk een jongen van 16 (inmiddels 18), die zich net als iedereen op die leeftijd afvraagt wie of wat ie eigenlijk is. Waar veel leeftijdgenoten het antwoord op die vraag nog even uitstellen en gewoon maar eens lekker gaan feesten tijdens een Totally Summer-vakantie, ging Ares met zijn goede vriend Dennis Westerhout naar Parijs, de stad van de kunst en de stad van de liefde. Daar, in Montmartre, legde hij de basis voor Roadtrip, een soort letterlijk reisverslag van een figuurlijke reis. “Eerst dacht ik nog dat Roadtrip een EP zou worden. Elke week luisterde ik terug wat ik gemaakt had, en elke maand was het veel beter dan wat ik daarvoor maakte. Elke keer verbeterde ik mezelf. Singles als Regenboog en Blues zouden eerst ook op mijn album komen, maar toen de singles bleven komen, dacht ik: ik kan beter nieuwe schrijven. Ik ben fan van Banks, en toen haar debuutalbum laatst uitkwam bleek ik de helft al te kennen. Dat vond ik echt zonde.”

 

Ares is bovendien ook het meest tevreden over de dingen die hij het laatst maakte. Eerder werk? Te simpel. “Toen Kanye West die plaat uitbracht met die lange titel, had ik de neiging om alles wat ik gemaakt had, weg te gooien. Dat was zo goed, en mijn tracks waren allemaal standaard. Een kick, een snare, een sampletje. Twee coupletten, drie refreintjes, allemaal hetzelfde. Ik dacht: ik moet me minder vasthouden aan de lijntjes. Pas toen ging het de goede kant op.”

 

Die sociale media waar hij al over rapte tijdens The Next MC blijven hem maar bezig houden. In zijn nieuwe single Meisje zegt hij te walgen van meisjes die zich op Facebook voordoen als Katy Perry of Halle Berry. Dat ‘walgen’, dat deed het hem. Muziekjournalist Job de Wit viel erover, een week later schreef Linda Duits er een stuk over. Ares reageerde als door een wesp gestoken. Eerst op Twitter: “Wanneer belt shownieuws mij @Jobdewit? Heb je niet nog wat gekke feministische connecties daar? Zielige oude man die je bent.” En dan in een uitgebreide open brief bij Noisey: “Natuurlijk, dat interview met 3voor12 waarin wordt geschreven hoe ik letterlijk zeg dat ik ‘kots op meisjes’, is natuurlijk walgelijk. Maar zeg ik dat wel echt letterlijk? Is dat niet gewoon een voorbeeld van een artikel waarbij de auteur de geïnterviewde persoon woorden in de mond legt, zodat diens reactie net iets meer bruikbaar is? Volgens mij wel, maar dat wist jij natuurlijk zelf al lang. Of niet journalist Job de Wit?”

“Omdat ik denk dat het zo gegaan is: hij vond het een probleem dat ik een volgens hem vrouwonvriendelijk liedje had gemaakt, maar ik maakte hem een beetje belachelijk. Hij dacht: dit wordt mijn wraakactie. Hij heeft vast en zeker contact opgenomen met die vrouw. Niemand maakt zich druk om als Job de Wit weer eens aan het zeuren is, ik ook niet.”

 

“Ja, dat vind ik wel. Ik volg hem nog niet zo heel lang, maar meer mensen zeggen dat. Ik was er allang weer overheen toen dat stuk kwam, dacht ik: hij probeert me zwart te maken, dat is gewoon zuur.”

 

“Eigenlijk is het meer begonnen als een schoolopdracht. Ik werd gekoppeld aan een producer, die zei: fok jou, ik kan alleen maar house maken, ik heb hier geen zin in. Hij had een beat gemaakt, iets heel anders dan wat er nu onder zit. Terwijl ik dacht ‘wat is dit kut’, zat ik een beetje op Facebook te scrollen. Ik kwam een meisje tegen dat vroeger bij mij in de klas zat. Ze was altijd heel rustig. Als je naast haar zat, praatte je een uur lang tegen jezelf. En ineens zie je zo iemand op Facebook ‘zichzelf aanbieden’. Dat vind ik best wel aangrijpend, vooral omdat ze heel goed weten dat ze het doen, even hun shirtje wat verder omlaag voor de foto. Het enige dat ik duidelijk wilde maken, was: het hoeft allemaal niet zo, het kan ook gewoon netjes, met echte schoonheid.”

 

“Dat is minder een directe aanval. Ik vind het gewoon jammer dat alle meisjes make-up op hebben. Ik doe er verder geen moeite voor, ik schrijf gewoon over wat ik meemaak. Ik vind het jammer dat mensen liever zelf conclusies trekken dan mij benaderen. Ze weten ook wel dat als ze dat doen, zal blijken dat ik het als 18-jarige heus niet zo zwaar bedoel als zij het zien.”

 

“Jawel, maar ik doe weinig moeite me anders voor te doen dan ik ben. Vroeger als ik uitging dacht ik wel eens: ik heb echt de gekste vriendengroep. Maar ik gebruikte dat niet om stoer of gevaarlijk over te komen. Wij weten allemaal: als iemand ruzie met ons zoekt, worden wij gewoon keihard in elkaar geslagen. In het begin probeerde ik daar nog de nadruk op te leggen. Dan trok ik naar The Next MC speciaal een nerderig overhemd aan. Ik hield me echt veel te veel bezig met iedereen die hiphop maakte in Nederland. Pas ik daar tussen? Waarom accepteren ze mij niet? Waarom doen ze arrogant tegen me als ik ze tegenkom?”

 

“De ergste was Kleine Jay. We waren bij een optreden, en hij liep de superster uit te hangen, terwijl hij al twee jaar niks had uitgebracht. Ik had die dag mijn 101Barz uit en iedereen begon erover. Toen hij net deed alsof hij me niet kende, dacht ik: gast, jouw tijd is echt geweest. Maar ik probeer me niet druk om te maken. Neem iemand als Mac Miller. Daar was ook niemand in de rapgame fan van, maar hij heeft wel zijn eigen imperium opgebouwd. Hij heeft het inmiddels wel weer om zeep geholpen door op zijn nieuwe mixtape te rappen over hij midden in de nacht coke snuift en zijn beste vriend aanvalt. Dat kan niet man, als je heel veel fans van vijftien hebt.”

 

“In die periode wel, toen ik me druk maakte over het feit dat niemand me accepteerde. Ik heb toen heel veel donkere nummers gemaakt, eigenlijk de hele tweede helft van het album. Ik zat op mijn kamer, het rolluik ging niet open. In het begin was ik echt verdrietig over iets, over een meisje, daarna heb ik mezelf een beetje voor de gek gehouden om dat gevoel vast te houden. Ik wilde dingen maken die volwassener waren, ik had geen zin meer in al die fucking blije liedjes.”

 

“Ja, dat denk ik wel. Ik wil niet dat mensen me jong noemen, maar ik ben het wel. Ik moet nog zo veel ontdekken. Als ik over tien jaar terugluister, wil ik denken: zo was ik inderdaad in die tijd. Dan heb ik vast spijt van Meisje. Ik weet zeker dat ik me ervoor ga schamen en denk: Job de Wit had gewoon gelijk. Maar nu niet, nu heeft ie nog geen gelijk.”