Young the Giant, Pinkpop Brand Bier Stage, maandag 8 juni 2014

Amerikaanse indierock waar weinig mis mee is, maar ook weinig echt goed. Van die muziek die achteloos langs je heen gaat op de radio, maar door het onuitgesproken karakter niemand echt heel vervelend vindt. Voor de live-act geldt dat ook. De zanger huppelt wat rond, lijkt zijn best te doen, maar echt spectaculair is het allemaal niet. Een enkele keer wordt er geprobeerd een groots opgezette popsong neer te zetten, iets later een hoekig dansbaar gitaarliedje en dan weer een gevoelige ballad. Het lukt ze allemaal niet echt, maar het is ook niet zo slecht dat je meteen boos wegloopt. 

Pas in het allerlaatste nummer lijkt er iets van energie van de band over te slaan op het publiek. Tijdens My Body zwaait de halflege tent van voor tot achter mee en wordt er zo waar meegezongen. De zanger klimt nog even op de reling van de voorste rijen, zingt voorover gebogen over het publiek nog een stukje, maakt twee koprollen achterover om het podium weer op te komen en dat was het dan. Het enige, bescheiden hoogtepunt van de show.

Het publiek krijgt zelfs de grote ballon die door de zaal stuitert niet in beweging. Vaak ketst hij af op enkele hoofden. Als op een gegeven moment de ballon op het podium belandt, slaat de frontman de bal weg en tijdens het nummer dat vervolgens wordt ingezet, gebeurt het nog twee keer. Totaal geen spannende gebeurtenis, maar zo halverwege het concert van Young the Giant lijkt het publiek al lang blij dat er iets gebeurt, en klinkt er wat gejoel. Een enkeling begint zelfs mee te klappen met het nummer. Heel eventjes tenmiste. 

Zo af en toe buigt frontman Sameer Gadhia zich over een elektronisch kastje. De enkele keer dat er dan ook echt iets te horen is, voegt het echt helemaal niks toe. Een miniscuul loopje van een paar seconden, een elektrische knetter tijdens een intro, veel meer is het niet.

Het is niet druk in de tent. Halfvol op zijn best, en al naar een paar nummers verlaten de ogenschijnlijke fans met teleurgestelde gezichten de voorste rijen. In het midden van de tent zitten zelfs her en der mensen op de grond tijdens het hele concert. Op een handjevol enthousiastelingen na lijkt niemand er zin in te hebben. 

De knapste prestatie werd geleverd door de toeschouwers die het hele concert in de tent zijn gebleven, en gefocust bleven op het podium. Tijdens het sippe wiegeliedje Firelight, dat enorm onhandig in het midden van de set geplaatst is, lijkt de zanger zelf zelfs even weg te dommelen. Hij laat pardoes zijn tamboerijn vallen. Dat zegt genoeg. Op het laatste nummer na gebeurt er tijdens het concert helemaal niks. De band straalt niks uit, speelde inwisselbare nummers zonder enkele overtuiging. Typerend is het moment dat de frontman aankondigt dat Waves een dansnummer is en niemand in het publiek reageert, niemand danst. De lompe ritmesectie is op zijn best geschikt voor een klompendans. Nee, dan gaat zelfs een cowbell je niet meer redden.