Paolo Nutini, Pinkpop 3FM Stage, zondag 8 juni 2014
Pinkpop: Smaakvol behang van Paolo Nutini
Soulvolle Schot vergeet brok in zijn keel door te slikken
Paolo Nutini leek een beetje de weg kwijt de laatste jaren. Hij kreeg het maar niet voor elkaar weer zulke mooie muziek te maken als ten tijde van zijn debuutalbum. Met het recente Caustic Love zet hij weer een stap in de goede richting. De helft van zijn set op Pinkpop komt dan ook van dat album, de rest van de twee albums ervoor. De zon schijnt, het veld staat vol, en er is geen vervelende immense headliner na je geboekt waar iedereen veel meer zin in heeft. Wat kan er mis gaan?
HET CONCERT:
DE ACT:
Nutini kiest volledig voor soul vandaag. Een enorme band en onder anderen een fantastische achtergrondzangeres gaan hem daarbij helpen. Intussen loopt hij lang genoeg mee om geen verbaasde blikken meer te krijgen, maar het blijft wonderlijk dat een jonge Schot zo'n gouden soulstrot heeft. Lome liedjes, met een flinke snik erin. Want hoe succesvol hij ook is, hij lijkt nog altijd een beetje sip en gekweld door van alles.
HET NUMMER:
Het concert is een mooi rustpunt in het volle programma op het 3FM podium, zo precies tussen de sloopdrang van Limp Bizkit en de monumentale Robert Plant. Even gas terug, rustig weer op adem komen voor de rest van de dag. Als tijdens One Day de muziek ook langzaam wegebt en als een haperende platenspeler vertraagt is dat gevoel compleet. Lome muziek, voor loom weer.
HET MOMENT:
Halverwege het politiek geladen Iron Sky komt de legendarische speech van Charlie Chaplin uit The Great Dictator langs. Het is typisch voor het concert. Waar in praktisch elke context de speech indruk maakt, gebeurt er nu helemaal niks. Zonder iets van spanning in de muziek is het gewoon een extra theatraal element zonder betekenis. Het klinkt leuk, meer niet.
HET PUBLIEK:
Het volle veld lijkt massaal het bier ingeruild te hebben voor witte wijn. Het is immers zondagmiddag, en er staat een lekker moppie soul op het podium. Maar tussen de kwebbelende, borrelende veertigers staan toch ook wat mensen voorzichtig een gelukzalig traantje weg te pinken.
HET OORDEEL:
Paolo Nutini heeft talent in overvloed, dat staat niet ter discussie. Hij heeft ook een fantastische band, die een fantastische soulsound weet neer te zetten. Maar het is jammer dat er alleen in het begin iets van een groove of gevaar in zit, en dat het daarna steeds meer een smaakvol geluidsbehang werd. Bijna allemaal goede tracks, mooi uitgevoerd ook. Maar veel meer dan mooi is het niet. Ondanks zijn gekwelde stem en grimas ontbreekt het de show aan enige urgentie. Jammer, want er lijkt nog zo veel meer in te zitten. En als je wel probeert je aandacht er bij te houden, dan gaat die eeuwige brok in de keel van Nutini ook wat tegenstaan. Als hij die nou eens doorslikt, kan hij vast nóg mooiere muziekmaken.