Ze hebben in Scandinavië natuurlijk een historie met de meest duistere kanten van hardrock en metal. In Noorwegen staken ze in de jaren negentig zelfs daadwerkelijk kerken in brand, vertelt de overlevering. Maar Ghost heeft weinig gemeen met de brute metal van bands als Mayhem en Immortal. De groep grijpt terug in de tijd naar een periode daarvoor, de protometal van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Muziek die destijds extreem hard was, maar die nu juist als relatief toegankelijk ervaren wordt. Hun aankleding is bovendien meer theatraal dan angstaanjagend, met frontman Papa Emeritus II als priester des Doods, zijn bandleden - de nameless ghouls - in zwarte gewaden en maskers.

"Come together, come together as one, for Lucifer's child," klinkt het in Monstrance Clock, het belangrijkste nummer van hun laatste plaat. De drie ghouls die gitaren en bas spelen, zoeken elkaar op en gaan weer uiteen, alles in een intrigerende slow motion. Papa dirigeert van achter op het podium de solo. Lang en meeslepend nummer dit. Het is een waardig slot van een optreden dat ijzersterk begon, even inzakte maar geweldig eindigt met het bijna dansbare Year Zero en deze bedwelmende song.

Pal na het optreden zien we de mysterieuze Papa Emeritus II aan de achterkant de tent uit lopen. De nameless ghouls zijn hem al voor gegaan, zwijgend, met steeds een meter of vijf er tussen. Er loopt iemand met de grote priester mee: een klein blond meisje van een jaar of vijf. Hand in hand lopen ze naar het backstageterrein, een kolderiek en aandoenlijk gezicht. Zou Papa haar zo ook naar school brengen? 

Onlangs maakte Ghost een mini-album met covers, waaronder een van Roky Erikson, dat vandaag op de setlist staat. Het is een opvallend anders klinkend nummer: heel transparant, haast poppy. Laten we hopen dat dit niet de richting is waarop de band zich wil bewegen.

Vorige week speelde Ghost op metalfestival Fortarock. Niet dat wij er waren, maar we kunnen ons zo voorstellen dat de band daar op een iets gretiger publiek kon rekenen dan hier op Pinkpop. Al beukte in de volle tent het middensegment aardig fanatiek mee.

Even gaan de gedachten naar The Devil's Blood, de Nederlandse occulte rockband die met Ghost bevriend was en waarvan geestelijk vader Selim Lemouchi onlangs zelfmoord pleegde. Wat was het mooi geweest als die band hier ooit eens had kunnen spelen. Al hadden ze vermoedelijk vriendelijk voor de eer bedankt. The Devil's Blood was sowieso in alles een stuk extremer dan Ghost en daardoor ook beter. Ghost is bij momenten ook in staat het publiek mee te zuigen in een duistere draaikolk, maar het blijft toch net iets meer als theater aanvoelen. Wel mooi theater.