Het nieuwste wapenfeit: Rivals, het derde album van de band verscheen deze week en komt meteen binnen op nummer 1 in de albumlijst. Kensington is een mainstream rockband geworden zoals we ze in Nederland maar zelden zien Met radiohits, zeer gedegen studioproducties en een doortimmerde live-set. Een flink verschil met de vrij alternatief geproduceerde eerste en wat vollere tweede. Ooit beheerste Kensington een prikkelende mix van pop, punk en indierock, best wel edgy. Rivals is een schaamteloze stadionrockplaat. En dat gaat de band hier ongetwijfeld omzetten in de grootste show van hun leven.

'Streets', van het nieuwe album, is in zeer korte tijd al een festival-anthem geworden. Daar heeft het natuurlijk ook alle ingrediënten voor: de galm over de gitaren, de grootse drums, de sterk aangezette backings vocals (ook vermenigvuldigd door galm) die je dwingen mee te brullen. 'Where do we go when the streets are calling,' zingt Eloi Youssef voor; ‘calling, calling,' galmt de rest van de band en de hele Alpha. Het klinkt als een oproep tot revolutie, al lijkt het bij nadere bestudering toch meer een soort persoonlijk verhaal van vallen en opstaan. Evengoed iets dat sterke gevoelens oproept. Om dat te onderstrepen is er een gordijn van vuur achter drummer Niles Vandenberg, zo’n spectaculair effect dat doet denken aan de befaamde waterval die Kane ooit op het podium had. Het opvallendste andere nieuwe nummer is trouwens 'War', met een opvallende Afrikaanse schwung. Gaat trouwens ook niet over de vuurhaarden in de wereld, maar over de strijd met vrouwen. Voor liefhebbers van intelligente songteksten is het geen aanrader, maar het is een hit in wording, in elk geval op het podium.

En dan pakt Kensington door, met direct 'Home Again' erachteraan, de song die ze definitief deed doorbreken bij 3FM. Dj Domien Verschuuren staat in de coulissen hoofdschuddend te twitteren dat hij kippenvel tot in zijn tenen heeft, terwijl Coen Swijnenberg filmt hoe de mensen massaal bij elkaar op de schouders klimmen voor de epische apotheose van set. Hop, confettikanon erbij en de show is af. 

De wisselwerking tussen voormannen Casper Starreveld en Eloi Youssef blijft boeiend om te zien. Youssef is uitgegroeid tot de leadzanger, maar Starreveld blijft de spreekstalmeester, die ons vertelt hoe godverdommes mooi we eruit zagen. 

Er zijn vanmiddag vroeg op de dag bij Kensington meer mensen dan bij Imagine Dragons gisteren. Het is altijd mooi om een band op zijn absolute piek te zien, zo’n act waarbij alle hits fris aanvoelen, en die speelt met een aanstekelijke mix van zelfvertrouwen en ongeloof. 

Is er ooit een mainstream gitaarband geweest uit Nederland die zo breed door het Lowlandspubliek omarmd is? Go Back To The Zoo werd nooit zo groot als deze jongens. En Kane, daar hebben ze hier terecht nooit iets van moeten weten: patsermuziek, niets alternatiefs aan. Wat is dan het verschil? Misschien dat die grootse songs afgewisseld worden met lekker jachtig gespeelde powerpopsongs als 'Let Go' en 'Send Me Away'? Of dat ze wel de grote rockband spelen, maar tegelijk benaderbaar en sympathiek blijven? Met hun derde plaat en hun huidige podiumbenadering heeft Kenstington wel de uiterste rand van het Lowlandsspectrum opgezocht. Verslaafd aan groei misschien? Dat is jammer, want hoewel ook de nieuwe plaat weer drie onbetwiste hits telt, wordt het er niet interessanter en eigener op. Maar voor de band zelf kan deze Lowlandsshow ongetwijfeld de boeken in als hun grootste en belangrijkste ooit.