Triggerfinger, Lowlands Alpha, vrijdag 15 augustus 2014
Lowlands 2014: Triggerfinger kiest de moeilijke weg
Belgen pakken publiek met slepende albumtracks
Triggerfinger komt een paar minuten te vroeg het podium op lopen, ze konden waarschijnlijk niet meer wachten. Het drumstel staat vooraan op het podium, klaar om helemaal kapot gebeukt te gaan worden door Mario Goossens. De Belgen vormen ongetwijfeld de compactste band van Lowlands. De drie staan altijd maar een paar meter van elkaar af. En ze weigeren de makkelijke route te nemen. ‘I Follow Rivers’ blijft dus gewoon achterwege, net als veel andere bekende hits. We gaan een uur lang zo hard mogelijk rocken, met veel onbekende albumtracks. En zo hoort het.
HET CONCERT:
DE ACT:
De goedgeklede Belgen van Triggerfinger zijn inmiddels al weer toe aan hun vierde album: By Absence Of The Sun, dat afgelopen lente uitkwam en het tot Album van de Week schopte op 3voor12. Het massieve, lage geluid van Triggerfinger is wellicht nóg ietsje gladder geproduceerd dan voorheen, bijvoorbeeld in de catchy glamrocksingle ‘Perfect Match’ of het spannende ‘Halfway There’. Maar het unaniem belachelijk grote succes van de Lykke Li-cover ‘I Follow Rivers’ heeft er geenszins toe geleid dat Triggerfinger soft is geworden. In tegendeel: het gitaargeluid is nog net zo smerig als voorheen, terwijl bas en drums nog altijd die karakteristieke, supercompacte basis leggen. Bovendien weet Ruben Block zijn kinky verlangens tekstueel nog scherper te verwoorden. Suit up!
HET NUMMER:
Het is meestal een beetje veel eer voor een band om de leadsingle van de nieuwe plaat meteen tot hét nummer te bombarderen, maar ‘Perfect Match’ doet het vanavond ontegenzeglijk heel goed. Zeker tussen alle vuige, slepende en dissonante hardrocknummers zoals ‘On My Knees’ waar Triggerfinger het begin van de set mee vult (niet dat daar iets mis mee is), is het nummer een frisse afwisseling.
HET MOMENT:
Triggerfinger maakt er allesbehalve een makkelijke hitset van, maar ‘All This Dancing Around’ kan natuurlijk niet achterblijven. Halverwege het nummer begint Mario Goossens aan een lange drumsolo, terwijl zijn bandgenoten hem letterlijk in de spotlights zetten. En daarna is het tijd voor een ouderwets spelletje jongens-tegen-de-meisjes.
OOK OPMERKELIJK:
Goossens en vooral Ruben Block zien er natuurlijk weer onberispelijk uit, maar het is bassist ‘Monsieur’ Paul van Bruystegem die de show steelt in een kraakhelder wit kostuum. In combinatie met het zonnebrilletje lijkt het alsof hij net van de set van Scarface is weggelopen. Aan het begin van ‘Camaro’ krijgt hij even zijn momentje met een soepel basintro.
HET PUBLIEK:
Raar eigenlijk dat een band die een groot deel van de show slepende, dissonante, behoorlijk ontoegankelijke hardrock speelt daar zo’n gigantisch publiek mee heeft weten te winnen. Natuurlijk zijn Block & co publieksmenners pur sang en vandaag is het overgrote deel van het publiek wild enthousiast over de wat moeilijker te verteren nummers van Triggerfinger. Maar dat geldt niet voor iedereen. 'I, I follow, I follow you, deep sea baby,' zingt een beduusd groepje meisjes hoopvol bij een nog ondefinieerbaar drumintro…
HET OORDEEL:
…maar nee hoor, daar volgt de furieuze afsluiter ‘All This Dancing Around’. Dat is dan in elk geval nog een echte hit, maar Triggerfinger laat nummers als ‘Let It Ride’, ‘First Taste’ en ‘Short Term Memory Love’ vandaag achterwege. De band kiest voor de moeilijke weg door langzame een langzame, slepende sekstrack als ‘My Baby’s Got A Gun’ (“This song is a song about girls… on girls”) eindeloos op te rekken. En zo komen er meer uitstekende albumtracks langs, vooral van de uitstekende laatste plaat (o.a. ‘Game’, ‘Black Panic’). Het publiek mag ook best een beetje uitgedaagd worden, zeker als dat door Triggerfinger gebeurt. Want als Ruben Block ergens bedreven in is, dan is het dat wel.