Flume, Lowlands Bravo, vrijdag 15 augustus 2014

Er is een nieuwe crossover dance-ster aan de hemel verschenen. R&B, garage, hiphop, trap, pop en een vleugje happy hardcore om het af te maken. En als het het hem uit komt gooit de 22-jarige Australiër er gewoon bij wat hij nodig heeft. Hoezo genres? Zijn vorig jaar veschenen album deed het goed in de jaarlijstjes, BBC Radio 1 is fan, en artiesten als Arcade Fire, Disclosure, Rustie en Lorde stonden in de rij om door hem geremixt te worden. En met de streams van die mixes scoort hij vervolgens lachend miljoenen hits in een paar weken. Oh, en en passant heeft hij ook nog Chet Faker in het zadel geholpen.

Flume is geen DJ of goede live artiest. Dat pretendeert hij ook niet. Soms lijkt hij wel iets te mixen, maar die overgangen zijn nou niet bepaald soepel en voegen ook eigenlijk weinig toe. Uiteindelijk gaat het gewoon om de losse producties en remixes, en daarvan is de remix van Lorde's 'Tennis Court' de echte uitblinker. Dat heeft hij zelf door, hij grijpt even de microfoon om hem te polsen of de zaal hem kent. Natuurlijk kennen ze hem, er zijn bijna geen remixes het afgelopen jaar verschenen die zo snel viral gingen. De enorme gouden kroon die op het scherm achter hem verschijnt en de regen van munten lijkt niet alleen op het nummer te slaan, maar ook op de carriereboost die het nummer hem heeft opgeleverd. Het publiek gunt het hem van harte en joelt bijna onafgebroken het nummer vol.

Hoe lekker iedereen ook gaat, de echte bomb ontploft pas als Flume zijn edit van Rustie's Slasher er in slingert. Tot achter aan toe ontstaan er pitjes, opvallend veel mannen trekken hun shirt uit en er zijn zelfs wat flashende meisjes gespot. Bizar hoe één track zo veel kan uitrichten.

Sitdowns zijn al best een poosje niet zo leuk meer. Toch wordt de kans meteen aangegrepen als Flume de beat wegdraait. Hij is er zelf ook nogal verbaasd over vertelt hij aan het eind van de show. 'Ik hoefde het niet eens te vragen en jullie zaten allemaal al.'

Een paar jongens had voor de show al een emotioneel gesprek. Eindelijk elkaar eens echt zeggen hoe het met je gaat. Die emo bui slaat snel over in pure euforie, random mensen worden gehighfived, geknuffeld, over het haar gestreeld, alles. En ondertussen natuurlijk als een bezetene gedanst, samen met de volledige Bravo. Het plafond zit vol condens.

Als geheel is Flume eigenlijk bijna saai. Zelfs met het enorme LED scherm achter zijn booth, de tientallen kleine LEDS die aan het plafond zijn gehangen waardoor de tent verandert in een grote tunnel, en de infinity mirror die precies onder zijn laptop gemonteerd is. Maar wat het uiteindelijk zo goed maakt is dat het lijkt alsof Flume de perfecte nieuwe MDMA muziek heeft uitgevonden, ook voor als je er niet aan bent. Diepe wiebelende bassen voor het onderbuik gevoel, vocals voor de binding en hoge samples die ongrijpbaar overal opduiken en in combinatie met de visuals van glitterende muntjes, neon landschappen en glasscherven precies die prikkel geven om eens goed met je vingers door de lucht te gaan om alles glitters en fijne geluiden te proberen te vangen. Alles op een veel lager tempo dan je bij een dansact zou verwachten, terwijl de volle tent alsnog nonstop in beweging blijft. Als je dat zo vroeg op de avond, als eerste elektronische act voor elkaar krijgt (met zelfs een onverwacht hiphop middenstuk) doe je het gewoon heel erg goed. Of je nou goed mixt, spannende live trucs uithaalt of niet.