Binnen in de wachtruimte is er onder gedimd TL-licht een bizar vreemde opstelling: in het midden bevindt zich een hok met daarin een blonde telefoniste die in contact staat met vier ouderwetse telefoontoestellen die aan alle zijden van het hok op een paal staan. Aan de zijkant van de ruimte zijn vier stoelen waarnaast de bezoekers moeten gaan staan en met de handen tegen de muur moeten focussen op een papiertje met daarop een grote cirkel in de kleur van je bandje. Na een willekeurig gekozen moment worden we gevraagd om op de stoel te gaan zitten en pikt het team van het Wisselkantoor een dame uit die heeft gewonnen en naar de volgende ruimte mag.
De rest van ons moet zich haasten naar de telefoon waar we een verbinding hebben met de telefoniste. Zij geeft opdrachten zoals 'stop je vinger in de 1 van de draaischijf', probeert je van je apropos te krijgen en roept uiteindelijk of je door bent of niet. Uiteindelijk ben ik door en word ik door een bebaarde vent in een zusterpak naar een stoel geleid. Nog even wachten. Ondertussen komt de volgende lichting al binnen en wordt er iets grappigs gezegd tegen een van de bezoekers aan de telefoon, want zij ligt constant dubbel.
'Wat is je naam?' vraagt de man in zusterpak. 'Bas', zeg ik en voor ik het weet ben ik in een nieuwe ruimte met een lopende band met daarop een platte bak. 'Ga maar liggen' zegt een andere vent, ook met een ruige baard, maar qua postuur een stuk kleiner, hooguit 1.60. 'Ik heb begrepen dat je ontevreden bent over de kleur van je bandje?' Dat was inderdaad een van de tests van de telefoniste zojuist, maar omdat ik de test niet zo goed verstond, knik ik van ja. 'Okee', zegt de man die verklaart een 'lichttherapeut' te zijn. Met een apparaat scant hij mijn lichaam en terwijl hij dat doet verandert de ruimte van kleur. 'Ja, ik constateer veel blauw bij jou. Daar gaan we wat aan doen.'
De bak krijgt een duw en ik passeer een stel flappen en kom in een nieuwe ruimte. Omdat ik lig, zie ik alleen het plafond en daar is een bonte collectie aan apparaten op gemonteerd. Beeldschermen, lampen, ondefinieerbare machines. Opeens zie ik in mijn ooghoeken een jongen links in een laboratoriumjas die met een glimlach aan mij zit en rechts een meisje die met een karaokeversie van The Korgis 'Everybody's Gotta Learn Sometime' meezingt. Het doet allemaal heel erg Eternal Sunshine Of The Spotless Mind aan, zeker als ik in een MRI-achtig apparaat beland dat aangeeft dat mijn 'color transformation' 100% complete is. Ik vermoed dat dit het punt is waar mijn bandje normaal gesproken wordt afgeknipt en vervangen door eentje met een andere kleur. De bak rolt door en ik sta buiten waar een jongen van het Wisselkantoor mij opvangt. 'Laat het vooral op je inwerken en ga hier de hoek om voor nog een ervaring.' Ik volg zijn advies op en sta weer op het terrein.