“We hebben elkaar ontmoet in de golven,” zegt Adam Freeland, eenderde van The Acid, een nieuw gezelschap dat een prikkelende, intieme kruising tussen indiepop en electronica maakt. We, dat zijn hij en Ry Cuming alias Ry X, singer-songwriter van groeiende faam. “Ik ben een redelijke surfer, hij een heel goede. Hij is een Aussie, die man is geboren in de golven. We raakten met elkaar aan de praat op het strand, eigenlijk meer over het leven dan over muziek. We zaten allebei op een soortgelijk punt in ons leven. Voor we er erg in hadden, zaten we samen in de studio.”

 

Ry X heeft een druk jaar. Hij speelde op Best Kept Secret onder zijn eigen naam, op Pitch festival als Howling (met Frank Wiedemann van Ame) en met The Acid. Het eerste project is echt een kruising van hun twee vakgebieden: tokkelige kampvuurfolk meets Berlijnse beats. Met zijn weelderige baard en heldere, blauwe ogen, bevestigt hij alle clichés over hoe een Australiër eruit hoort te zien, maar er is iets in zijn blik en in zijn houding dat hem onderscheidt als zijnde kunstenaar. Adam Freeland komt ook niet uit het niets. Hij is al drum ‘n bass dj sinds eind jaren negentig - en niet zonder succes - maar eerlijk gezegd had hij het daar een beetje mee gehad. Wel werkte hij al met Amerikaan en oude vriend Steve Nalepa aan wat los-vaste ideetjes. Freeland: “Ik was het inderdaad even kwijt. Mijn oren deden pijn, ik had er geen trek meer in. Al zeker een jaar was ik niet de studio in geweest. Ik moest weer opnieuw verliefd worden op de muziek, en dat is gebeurd.”

 

Freeland vervolgt: “Ik kende die track die Ry gemaakt had met Frank Wiedemann (eerdergenoemd Howling, red.), voor hem een introductie in de elektronicawereld. Ik draaide die track zelfs in mijn dj-sets. Die eerste dag maakten we met zijn drieën meteen de eerste track getiteld Animal, van begin tot eind.” In eerste instantie maakte de groep zijn identiteit niet bekend. Freeland zegt daarover: “Dat was niet pretentieus bedoeld, in tegendeel. We wilden onszelf niet lanceren over de rug van het succes van andere projecten. Het voelde eerlijk. We wilden juist ook de vrijheid om zonder verwachtingen te maken wat we wilden, los van alle regels van genres en clubs.”

Steve Nalepa schuift ook graag nog even aan. De robuust ogende Amerikaan - haar aan de zijkant opgeschoren - is volwaardig onderdeel van het trio, zoveel is duidelijk. Sterker nog, volgens Ry X is hij de technische man van het stel. “Ik werk graag intuïtief en creatief, Steve is enorm goed in het scheppen van orde in de chaos van een sessie. Steve is heel precies. De snelheid waarmee hij tracks mixt bijvoorbeeld is verbluffend. Hij schuift in de computer, en maakt zo precies wat we voor ogen hadden.” “Ik geef al jaren les in Ableton”, verklaart Nalepa, “Het belangrijkste dat ik mijn leerlingen bijbreng is niet zozeer de techniek, als wel de kunst van het weglaten. Doordat je tegenwoordig alles kunt maken, is de verleiding groot veel te veel ideeën tegelijk te gebruiken. Producers als Mount Kimbie, Koreless en Jamie XX zijn er meesters in met zo min mogelijk elementen zo veel mogelijk te vertellen.” 

 

De lijst is nog wel langer: James Blake en vooral Nicolas Jaar zijn voorgangers van deze extreem trage en ruimtelijke muziek, waarin wel beats voorkomen, maar waarop zeker niet makkelijk gedanst kan worden. Neem Animal, de openingstrack en een van de eerste The Acid-nummers die opvielen. Ry X heeft een heel lichte stem, die door allerlei effecten gaat zweven, om vervolgens weer ineens heel dichtbij gebracht te worden. Je hoort de galmeffecten die we kennen uit de dubstep, maar de wobbly bassen ontbreken volledig. In Fame horen we wel een uitnodigende beat, maar ook folk-achtige vocalen. Creeper is dan weer juist rauw en haast industrieel, inhoudelijk sinister en tegelijk intiem. “I wanna love you like your breathing soul”, fluister-zingt Ry X, en even later: “I wanna break you with a molotov.” Liminal is op allerlei manieren een lastig te vangen plaat, en dat is precies wat de groep voor ogen heeft.

 

De groepsnaam verwijst dan ook niet naar de 303-rijke acid-house, en nog nadrukkelijker niet naar de psychedelische drug, maar eerder naar de alchemie. “Psychedelisch is het misschien”, beaamt Ry X, “maar dan wel zonder de middelen. We hebben allemaal onze drugs gebruikt, en daar is helemaal niets mis mee, maar artistiek is het niet zo interessant, omdat drugs in feite een soort kunstmatige openheid creëren. Een beroemde Indiase meditatiegoeroe nam in de jaren zestig eens lsd, omdat de omschrijving ervan hem voorkwam als de hoogste staat van meditatie. Na afloop zei hij: mooi hoor, maar waarom zou je ergens geblinddoekt met de bus naartoe gebracht willen worden, als je er ook kunt wonen? Zoiets streven wij na: een diepere laag aanboren.”

 

Dat The Acid kiest voor de goeroe, dat zal er dik in. Niet voor niets noemde het zijn album Liminal, een term die gebruikt wordt voor de fase in een ritueel waarbij een persoon zijn ‘gewone’ identiteit aflegt, ‘een soort metamorfose’, stelt Ry X, die duidelijk het voortouw neemt als het om de ‘spirituele’ kant van het verhaal gaat. “We zoeken naar vernieuwing en naar een diepere staat van bewustzijn. Vanuit hetzelfde perspectief kijken we ook naar de visuele kant. We hebben voor verschillende videoclips gewerkt met Dugan O’Neal en het collectief WIFE, een bevriend dansgezelschap uit Los Angeles dat al jaren cutting edge en leidend in de scene is. Wat mij betreft is dans de laatste echte vorm van avant-garde kunst, omdat het zo abstract is, het is een totaal vrije manier van expressie met het lichaam als middel.”