Wat een geluid komt er uit dat kleine meisje uit Eindhoven. Dat Sharon Kovacs kan zingen wisten we natuurlijk al. Op Lowlands drukte zij een stevig stempel en dat was vandaag te merken. Waar de Bravo op Lowlands nog wat leeg was aan het begin van haar show, kon er voor het Bospodium vandaag geen kip meer bij. Daar werd Kovacs zelf misschien wat zenuwachtig van. Terwijl haar band in het rode licht staat te wachten om het vioolintro in te zetten spiekt haar gespannen gezicht een paar keer om een hoekje.

Van die spanning weinig te merken toen ze eenmaal mocht zingen. Haar stem is spannend, dreigend, vergelijkbaar met Lana Del Rey. Een theatrale blend van blues, soul en jazz die door haar band, The Strangers, bomvol samples wordt gepompt. Door de set heen lijkt ze ook steeds zekerder te worden. Wanneer er tussen de liedjes door wat gezegd moet worden is ineens dat verlegen meisje weer terug: “Ehm, zullen we gewoon niet te veel lullen en... meer spelen?” Doe dat maar Sharon. Met 'My Love' als onvermijdelijke afsluiter doet Kovacs wat van haar verwacht werd. Niet heel verrassend, wel heel goed. (Tim van der Steen)

Alleen maar tienen voor Akwasi en Bram Vermeulen
"Het is vandaag tien jaar geleden dat Bram Vermeulen is overleden", weet presentator Kimberly, die ook vast verklapt dat 10 oktober dan eindelijk Akwasi's album verschijnt. Daarop bewerkt hij teksten van de Nederlandse chansonnier, iets dat hij op de planken ook al doet sinds het idee geboren werd voor Atelier Oerol. Dat is ruim een jaar geleden en de duinpan van het bospodium stroomt totaal over voor de lange rapper en zijn band. "Ik denk dat dit heel gezellig gaat worden", voorziet Akwasi. "Mag ik een keihard applaus voor Bram Vermeulen? Nog harder, nóg harder..." De liefde voor beiden lijkt geen grenzen te kennen.

Verwachten al die, toch voornamelijk blanke mensen, die er totaal niet uitzien als hiphoppubliek, dan een Typhoon-achtige show? Dat kunnen ze krijgen. Met vergelijkbare diepgang, humor, charme, presentatie en uitstekende band: ritmesectie, toetsen, calypso gitaar, harp, viool en rap plus croonende backing vocals. Het materiaal is alleen wat minder feestelijk. Dat werkt dus verrassend goed. En inderdaad: 'wat een mooie dingen heeft Vermeulen geschreven': "Als ik dood ga, huil maar niet ik ben niet echt dood. Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten." De bebontmutste gitarist Gerson heeft ook een knap gedicht met lach en snik in petto en dan is het opeens klaar. De band is wat laat begonnen en voor slotnummer Dit Is Een Wedstrijd resteert nog een haastige a capella toegift. Het album verkeert na drie jaar werken volgens Akwasi in de laatste fase. Hij wilde dat per se onafhankelijk doen (op het eigen label Neerlands Doop) en staat nu voor de uitdaging om op 10-10 dat album echt af te leveren. Dit heeft namelijk alles in zich om een live-sensatie te worden en een van de hoogtepunten van de komende Noorderslag. (Ingmar Griffioen)

Een wokpan, een cassettespeler en een batterij aan gitaarpedalen: Ingrediënten voor de experimentele jazzimprovisatie van Dans Dans. Ze worden niet graag als jazz bestempeld zeggen zij vooraf: “Mensen horen de term jazz en denken, 'dat is niets voor mij.' Terwijl zij onze muziek in de praktijk wel kunnen waarderen.” De angst dat publiek weg zou blijven blijkt ongegrond. Dans Dans speelt op het Bospodium, dat ligt in een kuil. Het voelt aan als een soort amfitheater en het is ramvol. Bijna iedereen zit, luistert en is muisstil.

Vijf nummers krijgen we in drie kwartier. De drie heren beginnen steeds met een afgesproken thema en gaan over op improvisatie. Er zijn geen vocalen, af en toe slechts tekst die gitarist Bert Dockx (Flying Horsemen) met een cassetterecorder voor zijn gitaarelement afspeelt. De heren zijn creatief met geluid; bij het derde nummer legt drummer Steven Cassiers (Dez Mona) een wokpan op zijn tom. Het klinkt beter dan een koebel. Na drie rustige tracks voeren de drie Belgen het tempo flink op. Een energieke driekwartsmaat met freaky solo's. Na afsluiter 'Au Hasard', de openingstrack van hun nieuwe album |/||, worden ze beloond met een staande ovatie. (Tim van der Steen)

Gengahr klinkt gevaarlijk, maar dat valt in de praktijk mee. De vier heren uit Londen spelen licht verteerbare indierock. Denk MGMT en Death Cab for Cutie maar dan meer dromerig. Het is kwart voor vijf en Gengahr moet eigenlijk al spelen. O-Dog, de broer van Typhoon, slentert het podium op. Het veld is vrijwel leeg dus roept hij wat mensen uit de duinen naar beneden. O-Dog heeft er duidelijk lol in. Hij geeft een jointje weg en oefent wat applaus het publiek voordat hij de band het podium oproept. Dit is het hardste applaus dat voor Gengahr gaat klinken.

De hoge stem van de zanger is wat slecht te verstaan en klinkt een beetje treurig. Het is de eerste keer dat Gengahr in Nederland speelt, niet gek natuurlijk voor een band die pas in 2013 bij elkaar kwam. Het spel mist wat energie. De muziek klinkt redelijk vrolijk maar dat is aan de band niet echt te zien. Misschien is een gebrek aan ervaring de reden dat zij voornamelijk naar hun schoenen kijken, maar op die manier krijg je lastig contact met je publiek. Afsluiter 'powder', komt dan ook niet echt aan. (Tim van der Steen) 

Robert Ellis is pas 25 maar heeft nu al die typische Nashville cowboyknauw in zijn stem en teksten alsof hij een leven vol tegenslag achter de rug heeft. Hij speelt vanmiddag liedjes van de twee langspelers die hij tot nu toe uitbracht, plus een enkele folkcover zoals Church Street Blues van Tony Rice. Ellis is duidelijk onder de indruk van de ambiance op ITGWO en het aantal mensen dat naar het Bospodium is gekomen om hem te zien. “Ik had ongeveer een tiende van jullie verwacht.”

Vaak vertelt hij een aanstekelijk verhaal bij zijn liedjes, zoals bij TV Song van zijn laatste plaat The Lights From The Chemical Plant. “Kent iemand van jullie Mad Men?”, vraagt Ellis, om daarna uit de doeken te doen hoe hij de hele dag naar zijn favoriete tv-series keek, waarna hij vond dat hij toch eens van de bank te komen om een liedje te schrijven over… tv. Een wat knullige songtekst heeft het opgeleverd. Het duurt eigenlijk tot zijn afsluitende song Sing Along tot Ellis echt indruk weet te maken. Een opzwepend bluegrassnummer over zijn jeugd in de Amerikaanse Bible Belt is dat, waarin hij meer kracht in zijn stem en gitaarspel legt.

Maar ach, saai worden Ellis’ ambachtelijke liedjes ook nergens en het kleine uurtje sentimentele folk, singer-songwriter en blues dat hij komt brengen, valt in deze setting uitstekend. Net als Ellis zelf overigens. Als hij opmerkt hoe heet hij het heeft, klinkt er vanuit het vrouwelijk deel van het publiek in elk geval een luid “Take your shirt off!” (Sjoerd Huismans)

Woods zwelt langzaam aan tot betoverend niveau
Woods begint me toch een partij bedaagd op het Fortwegpodium. Denk aan Bob Dylan met een mondharmonica. Ok, het is vroeg in de middag, maar toch geen vrijbrief om met dergelijke jaren '70 muziek aan te komen. Nu was de lo-fi folk uit de beginperiode van de New Yorkse band ook minder spannend dan het nieuwe album, en meer roots/blues dan de freakfolk op het uitstekend te verteren With Light And With Love. Die begint ook tam met een jankende slide, maar krijgt al snel meer vaart en... weirdness. Dat kunnen we vandaag ook gebruiken beseft Woods gelukkig en vanaf het derde nummer Shining hebben ze het publiek in hun greep. Het catchy nummer krijgt hier een psychedelische langgerekte uitvoering van een minuut of zes, die uitstekend op smaak is.

Zanger-gitarist Jeremy Earl oogt als een hele kleine versie van Sam Beam (Iron and Wine) met minder baard en uitstraling, maar minstens zo'n goede stem. Het sterkste wapen is die lichthese stem die telkens tegen het eind met van die meeslepende zanglijnen even de hoogte in schiet (luister New Light maar eens). Daarbij moet gezegd dat Woods anno 2014 meer gebaat is bij het spelen van het nieuwe materiaal, inclusief dwars gitaarspel dat de folk net dat randje geeft. Bovendien ontstijgt de band die plaat (aanrader!), door een aantal begeesterde, en soms extra lange, groovende uitvoeringen. Minder verrassend is dat titelnummer With Light And With Love ook ontaardt in een lange psychjam, die duurt op plaat immers ook 9 minuten. Het levert wel een bezwerend slot op, een sterke afsluiter van een bijkans betoverende set die alsmaar in kracht leek toe te nemen. We mogen aannemen dat dat kleine merch-standje na afloop meteen is platgelopen. (Ingmar Griffioen)