Het verhaal gaat dat er eerst een liedje was en toen pas een bandnaam. Na Baby 100 en Junnk koos het Britse viertal uiteindelijk voor Superfood, analoog aan het liedje dat ze zojuist hadden geschreven over koelkastlichtjes en rozijnen. Nee, verwacht geen diepgaande teksten bij de formatie uit Birmingham. Openingsnummer 'TV' onderstreept dat: 'I can never sleep without the TV on, yeah!' schreeuwt zanger/gitarist Dom Ganderton vanaf het podium in de Fuzzy Lop. Het nummer staat net als 'Melting' en 'Bubbles' op de eerder dit jaar verschenen 'MAM' EP, die qua verveelde teksten en catchy gitaarlijntjes invloeden uit de jaren negentig verraadt (Supergrass, Pavement).

Na 22 minuten kondigt Dom de laatste twee nummers aan. De geprogrammeerde drie kwartier gaan ze vandaag niet vullen, maar later dit jaar schijnt er een debuutalbum aan te komen van het Birminghamse viertal. Daarvoor tekende Superfood bij Infectious Music (Alt-J, The Temper Trap) en tourde het al met bekendere gitaarbands als Wolf Alice en We Are Scientists. Vandaag sluit de band na krap een half uur af met het nummer waar het allemaal mee begon: terwijl Dom zingt hoeveel honger hij heeft, herhalen Ryan en drummer Carl nog maar eens de bandnaam. Superfood, Superfood! (Robin Oostrum)

Als The Black Marble Selection aftikt, is er al aardig wat volk in de Teddy Widder. Hier kunnen we vandaag even terug naar de jaren 60 en de zesmansformatie uit Tilburg doet zijn uiterste best om die tijdreis mogelijk te maken. Het publiek wil duidelijk mee: met de eerste fuzzriff zwaaien ook de eerste armen in de lucht. De band brengt een dansbare mix van groovy garage en catchy beatmuziek. Maar dan wel vermengd met soulvolle rhythm-and-blues, die vooral te danken is het rauwe stemgeluid van frontman Jean-Paul Lilipaly en het ritmische spel van Thijs Bus op de mondharmonica. Na het derde nummer gaat Lilipaly's jasje uit en wordt zijn aanstekelijke lach breder. Het clubje muzikaal ongeschoolde vrienden speelt charmant zijn set met prima liedjes door terwijl buiten de hel losbreekt. Regen stroomt in bakken naar beneden als festivalbezoekers dansend de modder induiken. De jongens moeten nog even wennen aan de bewegingsruimte op het podium en er mag iets meer variatie in de set. Maar dit belooft veel voor de tour met The Kik die dit najaar voor ze op het programma staat. Breed grijnzend verlaat The Black Marble Selection dan ook de tent, die ze in drie kwartier hebben omgetoverd tot een dampende Brabantse kroeg. (Imke Loeffen)

Halverwege het optreden van The Strypes tovert frontman Ross Farrelly opeens een mondharmonica te voorschijn. Gitarist Josh McClorey wordt leadzanger en de band zet 'Perfect Storm' in. Het typeert de speelsheid van The Strypes, die een nummer later de originele bezetting weer herstellen. Na een wijfelend optreden op Eurosonic in januari bewezen de Ieren op Paaspop al een flinke stap in de goede richting gezet te hebben; vandaag zorgen ze voor een vroeg hoogtepunt in de Teddy Widder.

Het Ierse viertal maakt zwaar op de sixties en seventies leunende retro-bluesrock, terwijl de bandleden eruit zien alsof ze vanavond nog hun huiswerk moeten afmaken. Dat zou best kunnen: drummer Evan Walsh is zeventien, een leeftijd die zanger Ross in september nog moet bereiken. De nonchalant-arrogante houding herkennen we van vergelijkbare Britse acts als Miles Kane, Arctic Monkeys en Oasis. Het werkt uitstekend: het meer en meer toenemende aantal toeschouwers springt en klapt gedwee mee met de Ierse jonkies op het podium. (Robin Oostrum)

Wie even genoeg heeft van alle vrolijke sixties psychedelica zit goed bij The Soft Moon. In de volle, rokerige tent tekenen drie silhouetten zich af tegen een muur van gekleurd licht. Zonder woorden en met veel rust laat de band rond Luis Vasques haar industriële soundscapes steeds dieper het publiek in sijpelen. Zo donker als op plaat voelt het live niet. De darkwave-achtige krautrock is eerder warm en aanzwellend energiek, met af en toe een snerpende gitaar en echoënde kreet die het publiek bij de les houdt. Want afdwalen gebeurt haast automatisch. Alsof je met topsnelheid dwars over een uitgestrekte vlakte raast zo stuwt de muziek van Vasques, die zelf opgroeide in een woestijn in de Verenigde Staten. Even acclimatiseren is het wel. Een blik in het publiek laat zien dat niemand echt weet wat hij met het mysterieuze drietal aanmoet. Dus wordt er volop geëxperimenteerd: een clubje meisjes springt heftig dansend rond in een cirkeltje naast een vijftiger die driftig zijn aerobicspasjes uitvoert. De fans vooraan gaan ondertussen onverstoord verder met het heen en weer gooien van hun hoofd, terwijl achteraan wat groepjes met hun oren dicht de tent uit lopen. Een prettig vervreemdende droom waar iedereen op zijn eigen manier graag even in lijkt te blijven hangen. (Imke Loeffen)

Zuid-Amerikaans carnaval sierlijker dan onze boerenkermis? Niet als het aan Frikstailers ligt. Rafa Caivano en Lisandro Sona uit Buenos Aires zijn net twee muppets met lollige neonpruiken en lichtgevende brillen. Trots als twee kleine jongetjes springen ze over het podium: het lijkt alsof een speelgoedwinkel is ontploft. Het duo pompt een frisse mix van cumbia, dancehall en reggaeton met dansbare, westerse beats de tent in waar het direct op de heupen van de meute slaat. Liefhebbers van gitaarbandjes maken meteen rechtsomkeer bij het zien van de deinende menigte, maar voor wie er midden in staat is het prima entertainment. Het is eigenlijk een live experiment waarbij de twee zichzelf en het publiek vermaken met schietgevechtjes met videocontrollers en vocoders om de Spaanstalige kreten haast buitenaards te laten klinken. Is het omdat het de eerste echte dansbare act van de dag is? Of toch de feloranje pruik? De temperaturen lopen in ieder geval hoog op bij deze eerste show van Frikstailers in Nederland. Een tropische opwarmer om de koude nacht in te gaan. (Imke Loeffen)