Foals, Down The Rabbit Hole, Hotot, zondag 29 juni 2014
#DTRH14: Foals doet wat er gehoopt wordt en meer
Dankzij lasers, crowdsurfers en een steengoede show een waardige afsluiter
Van te voren waren er nogal wat festivalgangers teleurgesteld. Er was een echt grote afsluiter beloofd/verwacht, er gingen geruchten over Jack White, en plotseling was het dan toch gewoon Foals. De band heeft dus nogal wat te bewijzen vanavond.
HET CONCERT:
DE ACT:
Als je alleen het debuutalbum van Foals kent, snap je waarschijnlijk niet dat ze nu als headliner geboekt staan. Als je de rest kent is het al wat logischer. Ze begonnen ooit met gekke polyritmische stuiter liedjes, gingen vervolgens meer richting toegankelijke indierocksound van bands als Bloc Party en gingen op hun laatste album opeens wat steviger te werk met vleugjes nu-metal (hoezo was dat ook al weer een goed idee?). Genoeg spul dus om een uur mee te vullen, maar of het nou echt een goede afsluiter is?
HET NUMMER:
Zelfs als je de singleversie niet echt voelt, live is 'Inhaler' gewoon een banger. De opbouw doet precies zijn werk, en het werkt naar de ontlading waar mensen het hele weekend op gewacht hebben.
HET MOMENT:
Hoe goed alle liedjes ook in elkaar steken en hoe virtuoos de band wel niet kan spelen, het rustige 'Spanish Sahara' vormt het zwaartepunt van de set. Juist dat terug schakelen naar het tempo geeft het een stuk meer gewicht. En meer is lasers is natuurlijk beter. Altijd.
HET PUBLIEK:
Heeft er zin in. Het hele weekend ging de tent niet zo los als vandaag bij Foals. Vanaf het eerste nummer wordt er gesprongen, meisjes klimmen op schouders en er lijken bij elk nummer wel weer crowdsurfers rond te gaan. Er zit duidelijk nog wat opgekropte energie in de zaal en dat moet en zal er uit.
HET OORDEEL:
Nee, Yannis Phillippakis is niet een hele goede zanger. En ja, die nu metal sound die ze soms opeens er in gooien is echt niet heel leuk. En ja, een paar keer komen de math rock roots net iets te veel naar boven. En stiekem zouden sommige nummers in iets aangepaste vorm ook helemaal niet misstaan in een Coldplay set. Maar juist die combinatie van alles maakt het zo goed. Net te veel emotie in de stem, akelig precieze mini-riffjes, een drummer die het liefst alleen maar drumsolo's lijkt te spelen maar dat van zijn bandgenoten echt niet mag, en af en toe platte spierballenrock explosies. Dus af en toe een portie kippenvel, dan weer zweten en springen en af en toe een uit volle borst mee zingen. Onverwacht bleek Foals toch een ideale headliner en festivalafsluiter te zijn.