Together PANGEA, Best Kept Secret, Stage 3, zaterdag 21 juni 2014
#BKS14: Het pandemonium van Together PANGEA
LA garagerockers hebben de liedjes, de sound, de jongens én de meisjes mee
"Hi, we're The War On Drugs. Happy birthday everybody!" De show is nog niet begonnen en de lollige toon is gezet. Opener Sick Shit houdt dat gevoel aardig vast: "My heart is lost, My dick is soft, These things mean nothing to me." Ja, het is zo'n show, (de laatste van de Europese tour) en op zo'n moment van de avond, dat je voelt dat er niet veel hoeft te gebeuren voordat band en publiek he-le-maal losgaan. En laat er nu juist veel gebeuren, veertig wilde minuten lang.
HET CONCERT:
DE ACT:
Together PANGEA (dat eerder als Pangea al twee albums losliet) is al even in het vizier, sinds SXSW 2013 eigenlijk waar de garagerockers het feestje van Burger Records trashten. Nu is Burger op garage-gebied sowieso een aanbeveling, maar het kwartet verraste toch. En deed dat een jaar later opnieuw in Texas. Het album Badillac onderstreepte dat enthousiasme op zijn plaats was met aanstekelijke garagesongs die ook als popliedjes overeind bleven. Hoog tijd om eens de oversteek te maken naar Europa en dat leverde in een maand alleen in Nederland al vier clubshows op plus gigs op Le Guess Who? May Day, Dauwpop en Best Kept Secret. Die festivalshows gingen dusdanig lekker, dat de verwachtingen nu hooggespannen zijn. Zouden ze in Hilvarenbeek de hattrick vervolmaken?
HET NUMMER:
Pik er maar eentje uit die set, die na veertig minuten nog niet aan kracht ingeboet heeft. Dan toch Offer maar, het bekendste nummer en dat is niet voor niks. Ook al zet zanger-gitarist William Keegan 'm wat vals in. De opbouw met dat zeurderige refrein (I'm haunted, And unwanted, And talked down to, What'd I do) is al goud en trekt iedereen mee. "Get wasted" is niet aan dovemansoren gericht. Harder ging die pit nog niet los.
HET MOMENT:
Frontman William Keegan zocht het publiek al steeds meer op, legde zijn gitaarhals op de hoofden van de voorste haantjes en het kan ook niet anders dan dat hij uiteindelijk in het publiek eindigt. Terwijl hij over het hek klautert en aan een crowdsurf begint, smijt bassist Danny Bengston er nog een blik overheen. Typerend.
OOK OPMERKELIJK:
Die gastjes vuren de ene na de andere partytrack af. We zijn verdikkeme pas 13 minuten onderweg en we hebben al vier topsongs gehad, plus een paar aardige. Vergeet de vooroordelen over together PANGEA als simpele feestband, deze jongens hebben echte liedjes. Ze hebben bovendien ook de sound, de jongens én de meisjes mee.
HET PUBLIEK:
Elk nummer gaan band en vooral publiek er harder op. De security gaat halverwege maar eens kijken of die hekken het wel houden. De reputatie is de Amerikanen duidelijk vooruitgesneld en de tent vult zich vrijwel direct na The War On Drugs helemaal met kids die zijn gekomen om die gekke band van dichtbij te zien en te springen.
HET OORDEEL:
"We doen er nog eentje en zijn dan terug in november." Nee, we zijn nog niet van die ongewassen, gezellige gastjes af. "You guys are fucking beautiful! Thanks for the smoke." In de afsluiter zingen ze "I want to go to heaven, won't you please let me in." Als het aan dit publiek ligt wel; met open armen, bier en een joint erbij. Together PANGEA kan weer een succesvol Nederlands festival afstrepen en hoe: damn, wat een feest. En dat tijdens de grootste (en naar eigen zeggen wildste) show die ze ooit speelden. Nogmaals: Er zitten hele goede liedjes in dat opwindende garage-jasje verstopt. En lekker meeslepend met twee man gezongen. Zoals Ty Segall en Black Lips dat ook kunnen, maar dan verser en op dit moment ook opwindender. Als zoveel mensen je songs meezingen gaat er iets heel erg goed. En dan is dat topalbum Badillac nog niet eens uit in Europa.