Larry Gus, Best Kept Secret, Stage 5, zaterdag 21 juni 2014

Griek Panagiotis Melidis, alias Larry Gus, is bezig aan een stiekeme zegetocht door Nederland. Als een eenmansleger in een houten paard veroverde hij Eurosonic, Motel Mozaique en nu ook Best Kept Secret. Gewapend met een bataljon aan apparaten, floor tom, bekken en zijn stem tovert de dikkige Gus een muzikale lappendeken uit de speakers dat nog het dichtst in de buurt komt van een ADHD-versie van Animal Collective. Alleen heeft iemand de Ritalin geswitcht voor een pak Dextro Energy. Gus vibreert, huppelt, heft het vingertje, schreeuwt, zweet, nee, vloeit over het podium. De bezwerende beats krijgen meerdere malen een Oosters sausje door samples van blazers en tablas. Extase = compleet.

Gejuich als de intro van single 'The Night Patrols' begint: een sample wordt snel ingewisseld voor diepe trommels, een hypnotiserende baslijn die geen moment afwijkt en een dikke galmbak op de stem van Larry Gus. Een kolkende Stage 5 swingt en laat zich gewillig betoveren door de Griek.

Het laatste nummer is bijna gespeeld, Gus kijkt even naar zijn horloge en dan naar de coulissen. Een knikje volgt en de vingers wijzen van 'ik ga stoppen'. Het zit erop, maar niet voor het publiek: dat klapt zijn handen stuk, joelt en hoopt op meer. Gus is dan inmiddels al vertrokken, maar komt onder nóg harder geschreeuw het podium op en pakt de microfoon. Het is echt gedaan, zegt hij, maar hij dankt het publiek uit de punten van zijn lichtvoetige tenen. De muzikant trippelt naar de zijkant, een uitzinnig Stage 5 zingt een gedeelte uit het laatste nummer mee, klapt een ritme en weigert te vertrekken. Een kwartier later pakt Gus zijn spullen in onder het nog altijd doorbulderende gescandeer van zíjn naam.

Technische mankementen zouden roet in het eten moeten gooien, maar dat gebeurt niet. De speakers aan de rechterkant vallen onder luid gekraak meerdere malen uit. Gek genoeg klinken de floor tom en bekken wél, dus het kan niet anders dan dat de kabels aan zijn apparaten niet goed zijn aangesloten, of door het heftig gespring van Gus zelf slecht contact maken. Gaat dat ten koste van de sfeer? Geen moment.

Moshen bij Best Kept Secret; een vrij zeldzaam tafereel, maar Larry Gus krijgt het voor mekaar. Er zijn ook opzwepende nummers, die diverse stelletjes lokken tot een stevig potje huighockey en schuurpartijen. Zelfs wie aanvankelijk denkt "what the fuck is dit voor een Griekse gek?", is binnen tien minuten om en doet eigen interpretaties van die gestoorde sirtaki die Larry Gus danst. De vloer lijkt op het einde bijna te bezwijken onder het gespring. Dat je als eenmansact zoveel emoties kan oproepen, dat is een vak apart.

Larry Gus' wanorde in zijn performance en muziek is een demonstratie van gecontroleerde chaos van de hoogste orde. Conventionele waardeoordelen zijn niet van toepassing. Dit is buitenaards.