Fat White Family
Wat gaat er dit keer gebeuren? Je weet het nooit bij Fat White Family. Zanger Lias Saoudi liet al een keer zijn piemel zien tijdens een show en op London Calling zat hij onder de badolie. Hij bouwt dus flink aan zijn reputatie. Ook de rest van de band gaat flink los op het podium. En dit zijn aparte figuren: De drummer ziet er vandaag uit als Kurt Cobain met zijn witte zonnebril, allemaal zijn ze lijkbleek en één van de gitaristen mist een voortand. Shane MacGowan zou er trots op zijn. Niet voor niets speelde de band al in het voorprogramma van The Pogues.

De organisatie heeft de verhalen ook gehoord en is (na Together PANGEA en Night Beats gisteren) voorbereid op de komst van de mannen uit Engeland. Stage 3 is namelijk Fat White Family proof gemaakt. Dat wil zeggen: de palen, waar men mogelijk in zou kunnen gaan klimmen, zijn afgeplakt. Dat is echter niet nodig, want het loopt niet uit de hand vanavond. Het optreden was zeer goed, maar het blijft slechts bij een “beschaafde” pit met Rode Duivels erin. Hoogtepunten zijn de nummers Touch The Leather en Bomb Disneyland. Na de eerstgenoemde track kakt de set een klein beetje in. Stiekem hoop je toch op een misdraging van de frontman, toch het nadeel van een rock ‘n roll-reputatie. Pete Doherty weet hier alles van. (Tim Schakel)

Ballet School
Deze dansbare synth-pop band (zonder synthesizers) uit Berlijn is al een hele opvallende verschijning op zich. De Japanse gitarist is gehuld in een lang, donker gewaad met een stel zwarte kaplaarzen eronder, de drummer is een typische gothic-Schot met lange rode lokken en de frontvrouw is een schattig blond poppetje gekleed in een oversized-trui en een kort rokje alsof ze net van haar balletles komt. Maar onder deze schattigheid schuilt een echt podiumbeest. Bij aanvang staat de überschattige zangeres Rosie al op het podium op en neer te springen als een hyperactieve aerobicsinstructrice.

Stilstaan is onmogelijk bij Ballet School. Al dat gespring en gedans van Rosie werkt aanstekelijk op het publiek. Helemaal als ze Heartbeat Overdrive inzetten, kan men niks ander meer doen dan keihard meedansen. Ballet School is de energiebom die deze laatste Best Kept Secret–dag nodig heeft. De energie die de festivalgangers nog over hadden na het afgelopen weekend, wordt er in Stage Five uitgedanst. En hoe. Het publiek is om; iedereen is verliefd op Ballet School en zij zijn ook verliefd op ons. "You guys are AWESOME", schreeuwt Rosie meerdere malen overenthousiast. Ook Best Kept Secret krijgt credits van de band: "Some festivals are ugly, but this one is beautiful!" (Jenny Janssens)

Het verhaal gaat dat het duo van Deap Vally elkaar heeft ontmoet tijdens een cursus haken in Los Angeles. Als je de muziek van deze dames hoort, zou je niet zeggen dat ze zich in het dagelijks leven met handwerkclubjes bezig houden. De sexy powervrouwen komen het podium op in glitterende niemendalletjes, zonder schoenen en met panty’s zonder tenen. Ze beginnen meteen goed met Baby I Can Hell. De mannen op de voorste rij kijken hun ogen uit, wanneer zangeres Lindsey Troy haar ‘vestje’ ook nog uittrekt na een paar nummers.

Er komt natuurlijk veel muziek voorbij van het in 2013 verschenen debuutalbum Sistrionix, dat vol staat met vuige bluesrock à la White Stripes en The Black Keys van ‘vroeger’. Het optreden is lekker rommelig en schreeuwerig, maar zéér effectief. Een van de hoogtepuntjes is toch wel single Lies. Dat blijkt ook wel uit de reacties van het publiek; veel mensen willen Deap Vally even fotograferen en er wordt uitbundig geapplaudisseerd tussen de nummers door. Er wordt afgesloten met Walk Of Shame en End Of The World en dan geeft zangeres Troy haar setlist aan de enige twee vrouwen vooraan bij het podium, vast een beloning voor het uit volle borst meeschreeuwen van de lyrics. (Inge Gruijters)

Daar zijn ze dan, de jongens van The 1975 stappen zelfverzekerd het podium op. Frontman Matt Healy met een sigaret in zijn mond, en een fles wijn in de hand. Dat ziet er rock ‘n roll uit. Wanneer hij begint met zingen schieten er een paar jongens naast mij in de lach. Weg stoer imago. Dat geldt niet voor de eerste drie rijen die gevuld zijn met verliefde tienermeisjes. Zij smelten bij elke beweging van de zanger.

De muziek van The 1975 heeft weinig met rock 'n roll te maken. Ze spelen namelijk hitgevoelige indiepop. De band staat niet bekend om hun goede live optredens en al snel wordt duidelijk waarom. Met name de zang stelt aan het begin van het optreden teleur. Het is hier en daar vals en de backing vocals lijken niet live te worden gezongen. Aan de voorbereiding ligt het niet: Healy heeft zelfs een paar gaten in zijn overhemd geknipt voor de extra nonchalante look. Dit festival blijkt echter niet de juiste plek voor ze te zijn. Ze hebben een grote achterban en daar is vast een reden voor, maar op Best Kept Secret komt het niet over. “This is our last song, it’s about sex”, zegt Healy voordat het laatste nummer begint. Echt geil wordt het publiek er niet van. En van die fles wijn heeft hij ook geen slok genomen. (Tim Schakel)

Een doorschijnende rok, keurige maillot, leuk Aaliyah-hemdje, vlassig snorretje: de zanger van Trust heeft goed zijn best gedaan vandaag. Hij moet ook wel, want qua podiumpresentatie heeft hij vrij weinig aan zijn twee bandgenoten. Het meisje op synths kijkt imagematig verveeld voor zich uit, de drumster is zo iel en in onopvallend zwart gekleed dat je haar nauwelijks ziet.

Qua muziek lijkt het trio vooral het minder getalenteerde broertje van Crystal Castles. Maar waar die electro-goth tegelijk opzwepend is en wringt, is het bij Trust vooral eindeloos beuken. Er zitten echt wel een paar goede liedjes verstopt in de set, maar door het eindeloze, fantasieloze gebeuk met steeds weer dezelfde overstuurde synths vallen ze bijna niet op. Uiteindelijk is de setting echter de allergrootste moodkiller voor Trust. De muziek leent zich perfect voor een donkere kelder met alleen een stroboscoop, ergens vroeg in de ochtend, als je bergen drugs of drank in je mik hebt (of zelfs als je ‘high on life’ bent), maar midden op de dag in een half lege tent komt het amper van de grond. (Ralph-Hermen Huiskamp)

Helaas weer een afzegging voor Best Kept Secret: ditmaal heeft Cheatahs hun optreden geannuleerd. Maar niet getreurd, er is een waardige vervanger voor in de plaats gekomen, namelijk niemand minder dan newwave/postpunkband van Nederlandse bodem Rats on Rafts. ‘’We hebben de Cheatahs opgegeten”, verklaart zanger David Fagan. Het is een hele tijd stil geweest rondom Rats On Rafts, maar deze maand nog dook er opeens een nieuwe single op genaamd Powder Monkey.

Rats On Rafts kiest er voor om deze set rustig te openen. Mensen die nog niet op de hoogte waren van de wijziging in de line-up, en dat zijn er best veel, lopen teleurgesteld de tent uit. Jammer dat zij niet even wilden wachten, want na dit rustige begin, vlamt opeens Powder Monkey er in. Vanaf dat punt krijgen de volgende nummers ook wat meer power, de muzikanten houden de energie vast. Het publiek lijkt zich prima te vermaken, maar een heel uitbundig feestje wordt het niet. Daarvoor komt er ook te weinig enthousiasme vanuit de band zelf. En dat is jammer, want hierdoor blijft het optreden als geheel helaas toch wat gewoontjes. (Jenny Janssens)

Een paar dingen vallen meteen op aan Elephant Stone. Ten eerste: de band oogt als een mix tussen psychrockers en Indiase muzikanten en klinkt ook zo. Ten tweede: de groep heeft een voorliefde voor Beatlesque/sixties muziek. Ten derde: frontman Rishi Dhir is blootsvoets en er staat een platform midden op het podium met een groot snaarinstrument erop. Naast de bandnaam doet het repetitieve karakter van Elephant Stone soms wat aan Stone Roses denken en dat is geen toeval want Dhir is fan. Hij is een Canadees met inderdaad Indiase roots (zijn ouders die emigreerden uit Engeland), die eerder de bas en sitar hanteerde bij indierockers The High Dials. Nu doet hij hetzelfde in zijn eigen band, maar schrijft en zingt hij bovendien de nummers. Dat laatste lijkt niet altijd de meest geslaagde keuze, want in Hilvarenbeek is hij vooral in de hoge registers nogal vals. Het titelloze tweede album van vorig jaar staat vol sixties pop met een psychedelisch randje en gouden melodietjes.

Set- en albumopener Setting Sun bijvoorbeeld en single Love The Sinner, Hate The Sin, dat razend pakkend is doordat het zowaar lijkt te drijven op de melodie van When You're Gone van Mel C en Bryan Adams (!!!). Niet de meest gelukkige referentie, wel een fijn nummer. Toch komt een nummer als Heavy Moon vandaag beter uit de verf en is de bezwerende Indiase psych-jam met sitar het onbetwiste hoogtepunt. Verder is vooral het begin van de set nogal saai en vlak, is de presentatie non-existent en herpakken ze zich halverwege wat, vooral psychrockend. Aan het einde mag die jongen van The Horrors een nummertje meedoen op toetsen/tamboerijn, maar ook daar weten Dhir en co niet echt van te profiteren. Vandaag was de Stage 2 Tent wellicht nog een brug te ver, maar gezien de kwaliteit van de songs houden we vertrouwen. Zeker ook aangezien het nieuwe materiaal wat psychedelischer en dieper is en benieuwd maakt naar het derde album Three Poisons dat in augustus uitkomt. (Ingmar Griffioen)

Er zijn aardig wat garagerockbands op Best Kept Secret, en Heavy Times uit Chicago is er zeker eentje van. Ze maken vuige puntige songs met een vrolijke touch. En toch, zo vrolijk is het lang niet altijd in de band. De band viel ooit uit elkaar tijdens een optreden. Heavy Times, dus. Vandaag spelen ze met een nieuwe drummer. Het is zijn tweede optreden en dat is te merken: de gehele show voelt aan als een doorsnee repetitie. Als ze dat al doen, repeteren, want het rommelt. Het hoort natuurlijk ook een beetje bij zo’n band, maar iets minder mag wel, vandaag. Toppunt is het moment dat de drummer daadwerkelijk het verkeerde nummer inzet.

Ze komen sympathiek over, dat wel, het zouden je buurjongens kunnen zijn. “Ik heb nog niet genoeg gedronken”, zegt een van de zangers halverwege het optreden. Misschien doelend op het feit dat het behoorlijk rustig is, of dat het té vroeg is om op te treden. Al met al heeft Heavy Times met Ouija Board en I’m Single aanstekelijke songs, maar het is niet genoeg vandaag. Geen nummer duurt langer dan drie minuten, wat resulteert in een zeer korte set. Dat vindt niemand erg. Heavy Times is vermakelijk, maar niet bijzonder. Niets gemist dus. (Tim Schakel)

De Canadese hardcorepunkers van Fucked Up hebben wat elke band zou moeten willen hebben: een enorm goede, knotsgekke frontman in Damian Abraham (beter bekend als Pink Eyes). Die drie gitaristen, bassiste en drummer in Italiaans shirt doen natuurlijk ook mee, maar dit is de grote Pink Eyes-show. In het tweede nummer is de beer los: er staan liefst twaalf fotografen klaar in de pit voor de erkend fotogenieke Abraham, maar hij is er zo langs en klimt direct in het publiek. Acrobatiek, hardcoretrucjes als het publiek door de mic mee laten brullen en zijn vaste run door de bezoekers naar de P.A. achterin; het hoort er allemaal bij. Voor mensen als Abraham is de wireless mic uitgevonden, zou je zeggen.

Ondertussen op het podium zien die drie gitaristen en bassiste Sandy er wel heel dood uit... Zeker naast Abraham. Het is een gekke lelijke kerel met lelijke tatoeages en een waanzinnige blik in de ogen. Gelukkig is ie prettig gestoord. Hij stelt zich ook kwetsbaar op als hij vertelt hoe hij enorm is afgevallen (zoveel profijt had hij van medicinale marihuana in Canada). "If you've ever been called fat or ugly or whatever bullshit… then this song is for you; I hate summer!" Songs als The Other Shoe zijn hardcore punk indeed, maar om 14.00 uur zijn we natuurlijk nog niet echt 'fucked up'. Net als op Lowlands 2011 (waar ze in de India aftrapten) merk je dat wel wat aan het publiek. Niet aan de band trouwens, een geweldige liveband die je altijd en overal op je festival kan neerzetten. Ook om een lome zondag een beetje te kickstarten. Maar als afsluiter was de tent hier echt kapot gegaan. Iets met tourschema's, wellicht. (Ingmar Griffioen)

Ry Cuming heeft het druk deze zomer. De Australiër tourt als The Acid met een zwaar elektronische r&b act, en met Frank Wiedemann (de helft van Âme) als dansduo Howling. Vandaag staat hij op de planken met zijn derde act: Ry X. Zelf legt hij nu en dan wat accenten op gitaar, maar het grootste deel van de begeleiding komt voor rekening van de toetsenist, die ook wat elektronica mag laten door druppelen. Het geheel doet wel denken aan Bon Ivers eerste album, maar dan iets minder folky. Een ijle mannenstem, spaarzame begeleiding en kleine, gevoelige liedjes.

Dat klinkt misschien niet heel spannend, maar de impact op het publiek is gigantisch. De tent loopt in rap tempo vol, en na een nummer of vijf joelt het publiek al alsof ze net het beste concert ooit hebben gezien en smeken ze om meer. Cuming is zichtbaar ontroerd, doet na elk nummer een bescheiden buiging, en verbaast zich hardop over de overweldigende reacties. Als hij dan ook nog zijn grootste hit Howling inzet is de magie compleet. Na twee dagen festival lijkt iedereen maximaal open te staan voor de tranentrekkers die het duo op het publiek loslaat. Gisteren gaf Nils Frahm het startschot voor een sterke festivaldag, laten we hopen dat de sterke opening van Ry X hetzelfde betekent voor vandaag. (Ralph-Hermen Huiskamp)

Een aanbeveling van opperstoner Josh Homme (Queens of the Stone Age) in het programmaboekje leidt natuurlijk tot hooggespannen verwachtingen voor het Zweedse Truckfighters. Hun sound wordt omschreven als klassieke stoner- en woestijnrock en de vergelijking met bands als Kyuss en Dozer is dan snel gemaakt. Gas erop, dus. Ondanks dat Zweden topografisch gezien héél ver van wat voor woestijn dan ook af ligt, komt de sound van het trio wel aardig in de buurt van die van hun genregenoten. Maar we horen ook invloeden van metal en psychedelica.

Voor degenen die nog wat verloren slaapzand in hun ogen hadden; bij dit optreden wordt iedereen definitief wakker geschud. Wat een show. Vooral gitarist Niklas Källgren maakt er een dolle boel van. Hij stuitert als een bezetene over het podium, rolt over de vloer, wappert zijn lange haren in het rond en laat – letterlijk – het achterste van zijn tong zien. Vooral tijdens het laatste nummer Desert Cruiser gaat de band helemaal loos. Zowel de gitarist als zanger/bassist Oskar Cedermalm slaan met de vlakke hand op hun snaren. Källgren speelt solo’s met zijn gitaar in de nek en Cedermalm duikt het publiek in om het publiek zijn snaren te laten beroeren. Ze worden met een uitbundig applaus beloond. Best Kept Secret is wakker hoor. (Inge Gruijters)

Op de laatste festivaldag mag de Australische band The Preatures Stage 3 openen en dat is prettig wakker worden. Frontvrouw Isabella Manfredi komt uiterst sympathiek over en heeft zowel qua uiterlijk als qua stemgeluid wel wat weg van Juliette Lewis (van Juliette & The Licks). Toch kan de muziek van The Preatures beter met HAIM vergeleken worden: poppy indierock, met country- en disco-invloeden.

De Australiërs starten met een mooi ingetogen nummer en bouwen hun set prettig op. Naarmate het optreden vordert, worden de nummers steeds wat feller en dansbaarder. De chemie binnen de band is zichtbaar en zangeres Manfredi performt met veel plezier en energie, ze doet zelfs handstandjes op het podium. Ongeveer halverwege het optreden zingt gitarist Gideon Bensen een nummertje mee en ook hij blijkt een prima stem te hebben: warm met een rauw randje. Een mooi contrast met de schelle stem van Manfredi. Er wordt geëindigd met de single Is This How You Feel?. Met dit nummer won de band al de Australische Vanda & Young Songwriting Competition en op Best Kept Secret valt het uitstekend in de smaak. De eerste dansjes van de dag zijn gesignaleerd. Als dat geen zomerhit wordt… (Inge Gruijters)