Elbow, Best Kept Secret, Stage 1, zondag 22 juni 2014
#BKS14: Elboooh wat een groots tranendal
Afsluiter pakt Best Kept Secret professioneel in
De Russen zijn uitgeteld en de Belgen zijn terug op het veld; tijd voor de Mancunians. Hoewel de Engelsen al in de WK-touwen liggen, geven we ze op Best Kept Secret nog een kans. Deze tweede editie sluit af met Elbow op de Mainstage. Zou het in de buurt komen van magische afsluiters van 2013 als Sigur Ros of zelfs een Damien Rice? Het podium en de zandvlakte ervoor zijn helemaal voor Guy Garvey en zijn mannen. "Hey", zegt Guy en ondergaat direct een heldenontvangst. "Dank je wel. Goedenavond. What a beautiful site and place!" Spot on Guy, spot on.
HET CONCERT:
DE ACT:
Manchester band rond de sterke maar altijd knuffelbare frontman Guy Garvey. Dit jaar liet Elbow alweer het zesde album The Take Off And Landing Of Everything los, waarmee Paradiso en talloze andere zalen werden uitverkocht. Op de verse langspeler tellen we weer instant publieksfavorieten als My Sad Captains, This Blue World en New York Morning. Glastonbury, Southside, Hurricane en vele andere Europese festivals zullen ook voor de melancholieke bijl gaan. Vandaag heeft Elbow weer een orkest bij zich om met vele instrumenten en kelen die sound nog zwaarder aan te zetten.
HET NUMMER:
Elbow heeft een aantal topalbums en topnummers op de naam, maar de sterkste songs en grootste hits stammen toch echt van vierde album The Seldom Seen Kid (2008). En Grounds for Divorce is wel een beest van een festivalanthem hoor. Man man man. Dit moet in de Stage 5 nog over Forest Swords heen te horen zijn. "There's a Hole in my neighbourhood…Woooohoohooo." Eindelijk een minder week stuk in de set. Sterker: dit rockt als een idioot. Wat een toptrack. Dit had de weide ook even nodig en dat snapt Elbow zo goed: variëren is een groot goed en het effect van deze melodieuze rocker is nu zoveel groter.
HET MOMENT:
Guy houdt niet alleen van Nederland, hij houdt van iedereen en hij kent zelfs iedereen, zo lijkt het. En hij is dankbaar, voor dit publiek, voor dit festival, voor alle bands en voor dit moment. De grote Brit bedankt de bands en iedereen nogmaals. We zitten tien minuten voor het beoogde einde en (van onder meer Pinkpop 2011) voelen we 'm aankomen. Maar toch he, maar toch. "Let's see those hands one more time. Let's try the freestyle one more time." Uiteraard! Zeker als je dan One Day Like This inzet. Een nummer van een klasse waar veel bands alleen maar van kunnen dromen. En wát een slotnummer om achter de hand te houden. Daar komen die violen erin, wat een opbouw zeg. Niks mis met deze orkestrale compositie, noch met de uitvoering. Guy vindt nog een verdieping, nog een extra emotioneel register in zijn stem. Terwijl de strijkers losgaan zingt Best Kept Secret massaal "Throw those curtains wide" en gooit meteen de harten open. "Amazing", constateert de frontman glunderend. "Like Angels. Let them do it alone." En ja hoor; we kunnen het ook zonder instrumentale bijval. "Harmonize! More harmony", dirigeert Guy. Mooi moment, goed slotmoment ook.
OOK OPMERKELIJK:
Guy Garvey betrekt het publiek graag bij de show, dat is een prima festivalwapen en zijn grote kracht. Humor is dat niet direct. "No lions then or deadly giraffes? You don't want one giraffe coming out and sucking you to dead…" Ehm, nee. "I love you!", schreeuwt een vrouw hem toe. "I love you too… and you too sir", reageert de zanger nu wel gevat. "Ah, there's one of those sex toys over there, that looks interesting. Oh no. Look at the poor girl." Scherp gezien, die opblaaspop is inderdaad lek.
HET PUBLIEK:
Dit is verreweg de grootste opkomst van de dag, van het festival misschien wel. Het publiek staat ditmaal tot voorbij de toren samengedromd voor Elbow. Gaandeweg worden steeds meer mensen week en zitten aan elkaar. Vier Belgische meisjes in voetbaltenue omarmen elkaar gelukzalig, een koppel van in de veertig knuffelt elkaar alsof ze de zanger van Fucked Up beet hebben en als Guy z'n armen spreidt dan gooien wij die ook allemaal ten hemel. Fluiten wil niet zo, maar meezingen dat we kunnen. We zouden erbij willen huilen, als we maar zo'n howl als de Manchester frontman hadden. Dit is na met z'n allen naar het voetbalstadion gaan voor Oranje (en Groots met een zachte g vermoedelijk) het toppunt van verbroedering. Guy houdt van Nederland en vice versa.
HET OORDEEL:
Je moet hier wel tegen kunnen, vermoedelijk is een deel van de zandbak voor het podium in een modderpoel veranderd door dit tranendal, maar als je je ervoor openstelt is Elbow een overrompelende ervaring. De band stort een diep emotionele mistroostige pracht uit over de duizenden gelovigen. Elbow is een band die in een handomdraai stadions, en ook Best Kept Secret, meezuigt in een poel van ontroering. Even met z'n tienduizenden knuffelen met Guy. Hij heeft er liefde en verdriet genoeg voor immers. Nee, dit zijn niet de dronken ontboezemingen en breekbare performance van een Damien Rice, Elbow ontbeert dat randje dat wel bij een slotact van dit festival past. Maar de Britten hebben wel een vele malen professionelere show (het geluid en het licht waren trouwens ook top en droegen hier zeer aan bij). Dit was zeker geen gok als bij Rice, hier kun je van op aan en Garvey en co leveren op bestelling, en in grootse verpakking.