Zodra de in Amsterdam populaire Tommy Four Seven er om twee uur mee stopt - en het applaus dankbaar in ontvangst neemt - zien we Rødhåd verschijnen. De dj uit Berlijn, die woensdagavond nog een sterke set afleverde in de tweede zaal van Paradiso, is onder de indruk van de locatie. Tevens is hij soms wat verlegen, maar zodra hij begint met draaien, gooit hij alle schroom direct van zich af en begint een nieuwe reis van het Dystopian hoofd. Dit keer met vocalen, en duistere geluiden die de volgepakte warehouse in haar greep nemen. Het klinkt even alsof een schip van dertig meter lang in een klein haventje aan probeert te leggen, en dingen niet passen. Achter ons gaat iemand over zijn nek in de zaal, en dan ineens gooit Rødhåd, die gewoon Mike heet, de beuk erin. De schreeuwerige vocalen van Floorplans "Never Grow Old (Re-Plant)"- Robert Hood - komen al snel voorbij en doen bij iedereen alarmbellen rinkelen. Het swingt de pan uit, de funky chords uit Detroit doen het goed in Amsterdam.

Net als Tommy Four Seven staat ook zijn collega constant te genieten tijdens zijn set. Continue hangt er een peuk of een jointje aan de lippen van de immer vriendelijke Rødhåd, die altijd blij is om in Nederland te draaien. Soms proberen bezoekers een plaat te shazammen, maar lukken doet dat maar zelden. Stop die telefoon toch weg en geniet lekker, denken we heel af en toe; geniet van het moment. "The Bells" van technopionier Jeff Mills komt langs, en zorgt voor de nodige reactie in het publiek. Hoe makkelijk scoren het misschien ook lijkt met die klassieker, sommigen van de jonge generatie krijgen kippenvel. En hebben Jeff Mills nog nooit zelf zien draaien. Hoewel we Rødhåd woensdag in Paradiso sterker over vonden komen dan vandaag, het voelt nu vlakker aan, krijgt hij aan het einde van zijn set toch nog iedereen mee. Als hij er een droge kick inbrengt die door merg en been gaat, trilt werkelijk alles, tot groot genoegen van CLR hoofd Chris Liebing; die glunderend toe staat te kijken en over mag nemen. Hij heeft Rødhåd niet voor niks uitgenodigd voor zijn nacht in Amsterdam, want het is zonder enige twijfel een van de beste techno dj's van het moment. Veel meer hypnotiserend dan de man met de rode baard ga je ze niet krijgen. En op een mixfout valt hij opnieuw niet te betrappen; Rødhåd draait alles - stoned - spatzuiver door elkaar heen.

Elke keer als je denkt dat het niet meer harder kan, doet Liebing er nog een schepje bovenop. Meiden met waaiertjes kunnen niet meer op tegen de bedwelmende hitte. Het lijkt oorlog. Sommige barmedewerkers in de warehouse schenken bier in hun blote bast, terwijl ook op de dansvloer steeds meer shirtjes uit gaan. Ja, het is echt warm jongens. En Chris Liebing klinkt bijna vier uur lang als een goederentrein, episch bij vlagen; zo eentje die dwars door de dichte slagbomen heen dendert. Vaak krijgt de sportieve Duitser alle handen de lucht in, en lijkt hij daar zelf het meeste van te genieten. Met name de laatste twee uur zit hij er bijzonder lekker in. Als Rebekah, anders dan vooraf aangegeven, de tweede zaal afsluit, staat de warehouse - waarin Liebing er straks een einde aan maakt - nog altijd rammend vol. Niemand wil naar huis. Iedereen die besluit naar de kleine donkerharige uit de UK te gaan luisteren, krijgt nog een genadeloos pak met billenkoek van Rebekah; die zich na haar avontuur in de porno indrustrie toch maar besloot te wijden aan de muziek. Nog meer dan Liebing blijkt de Britse schone een echte sloopkogel te zijn; al is het af en toe wel een beetje plat naar onze smaak. In een ziedend tempo gaat het zonder meer. Een ding moge duidelijk zijn: CLR zien we graag volgend jaar weer terug in de Elementstraat, maar dat lijkt een zekerheidje.