Een jaar of twee geleden was Clemens Rehbein nog gewoon de fluffy bassist van Flow Tones, een soort amateur-Room Eleven uit de alleen van de Documenta bekende Duitse stad Kassel. Ver weg van hippe steden als Berlijn en Keulen maakten zij daar tamelijk brave jazzpop. Rehbein viel alleen qua uiterlijk al op, hij leek meer op een backpacker dan op een keurige conservatoriumjongen. "Ein langsamer Mensch", zo omschreef zijn zangeres Sarah haar bandgenoot Rehbein, en daar kun je je iets bij voorstellen als je zijn debuutplaat onder de naam Milky Chance hoort.

Rehbein speelt voornamelijk akoestische gitaar op een buitengewoon ontspannen manier, met een timing die meer dan eens geleend lijkt uit de reggae. Zo zingt ie ook, met een apart stemgeluid met een rauw randje, dat zich nog het best laat omschrijven als Caleb van Kings Of Leon met een joint te veel op. Hij wordt bijgestaan door Phillip Dausch, de man met de elektronica. Hun procédé is vaak hetzelfde: Rehbein begint een eenvoudige melodie op zijn gitaar, die al snel in een cirkel belandt en overschreven wordt met nieuwe lagen muziek. Nog een gitaarlijn, wat piano, achtergrondvocalen, en dan een beat.

Denk niet aan Avicii of ander EDM geweld, maar eerder aan de Duitse collega Wankelmut, die vorig jaar een gigantische hit scoorde met een subtiele remix van Asaf Avidan's One Day. Het lijkt haast wel of Milky Chance het recept voor die hit op een goede avond in een Duitse kroeg door Wankelmut op een bierviltje heeft laten krassen, want de gelijkenis is welhaast bizar. Stolen Dance (en nee, de zin 'stoned in paradise' is geen mama Appelsap) is dus al een hit, maar er staan meer sterke singles op. Met name Down By The River (in Duitsland al de opvolger) en Flashed Junk Mind zijn bijna net zulke grote oorwurmen als de romantische eerste single. Sweet Sun is juist nog wat uitbundiger dan de rest, met een soort luie praatzang, gemaakt voor - inderdaad - de zomer.

Er staan ook meer ingetogen songs op. Feathery bijvoorbeeld, of Fairytale, een slome song met dub-achtige effecten over de beats en een surf-reverb over de gitaar. Op die momenten ligt ergernis over het herhaalde trucje toch wel erg sterk op de loer, en besef je extra hoe licht de kost is die Milky Chance hier serveert. Tokkelliedje Loveland is een ronduit saaie uitsmijter. Maar laten we de groep vooral beoordelen op zijn kracht. Milky Chance is een buitengewoon frisse, lichtvoetige pop-act, die het komende zomerseizoen niet van de festivals af te slaan zal zijn.