3voor12 bespreekt Album van de Week (1): Stephen Malkmus & The Jicks

Wig Out at Jagbags is een plaat vol vrolijk cynisme, speelse rijm en muzikaal vakmanschap

Joost van Beek ,

Zucht… waar blijft de tijd? Veertien jaar geleden is het alweer, dat Pavement, de band die het ultieme jaren '90 indie-gevoel belichaamde, uit elkaar ging. Frontman Stephen Malkmus is met zijn 47 jaar de midlife-crisis voorbij. Niet dat hij bij de pakken neerplofte. Wig Out at Jagbags is alleen al een mijlpaal omdat het oeuvre van Malkmus en 'zijn' Jicks vanaf nu uitgebreider is dan dat van Pavement. Tot zover de nostalgie, Wig Out at Jagbags is een dijk van een plaat. En nu dus 3voor12 Album van de Week.

Probeer hem maar te onderdrukken. De glimlach die ongetwijfeld op je gezicht verschijnt bij een eerste kennismaking met plaatopener Planetary Motion. Lukt niet, let maar op. Wig Out at Jagbags opent met een dromerige mix van lichtvoetige psychedelica, snerpende gitaar en een poppy melodie waarin Malkmus de ruimte neemt om in korte zinssneden de bewegingen van hemellichamen te beschrijven, maar net zo snel vervalt in schijnbaar willekeurige constateringen. "Solitary Ocean/Clean but never pure/I've got no more lotion", zingt hij. Het is alsof Malkmus de eeuwigheid van het universum wil vangen maar gehinderd wordt door de waan van de dag. Of deelt hij hier, wetende dat mensen zich wederom op zijn teksten zullen storten, slechts een plagerige steek uit? Die schijnbare willekeur keert hoe dan ook regelmatig terug op Wig Out at Jagbags. "You're not what you aren't/You aren't what you not/You got what you want/You want what you got/People look great when they shave...don't they?", verzucht Malkmus op Lariat. Zijn creatieve, absurdistische en plagerige songwriterschap openbaart zich overigens al bij een korte blik op de tracklijst, met eervolle vermeldingen voor The Janitor Revealed, Houston Hades en Cinnamon and Lesbians. Sprankelende ongein, dat is het.

Je raadt het misschien al, er is weinig nieuws onder de zon op dit zesde Malkmus & the Jicks-album. Dat neemt niet weg dat Wig out at Jagbags een fascinerend, bij vlagen jubelend vrolijk en toch luchtig klinkende langspeler is. Het kenmerkende gitaargefreak is alomtegenwoordig, maar voert nooit de boventoon. De ritmesectie treedt regelmatig op de voorgrond. Dit vormt het fundament voor een album vol met prachtige melodieën en songs die genoeg verrassen om de plaat als geheel niet in te laten kakken; Rumble at the Rainbo opent met een punkrockintro, dat samenvalt met de ironische tekst ("This one is for you Grandad!"), Chartjunk bevat een euforisch trompetoutro en Surreal Teenagers opent met een hymne-achtige melodie (en gaat vervolgens compleet over de kop).

Het album opent een piepklein luikje met daarachter beslagen glas, waardoor wij 42 minuten lang mogen turen in de hersenpan van Malkmus. Een brein waaruit een plaat vol vrolijk cynisme, absurdisme, aanstekelijke melodieën, speelse rijm en muzikaal vakmanschap is voortgevloeid. Wie twee albums terug al klaar was met Stephen Malkmus & the Jicks zal aan dit album geen boodschap hebben. Maar 'ouwenlullenmuziek' klonk zelden zo fris. Laat popjaar 2014 maar losbarsten!

Wig Out at Jagbags komt 6 januari uit op Domino en is nu al te beluisteren op de Luisterpaal. Stephen Malkmus staat 2 februari met The Jicks in Bitterzoet, Amsterdam.