Op 14 januari dit jaar kwam traumahelikopter met de nieuwe single Alone. Voor degenen die de band al volgden was dat even wennen, want wat een melodieuze, Mikal Cronin-achtige sound hadden de Groningers zichzelf ineens aangemeten. Zouden de systeemplafonds tegenwoordig gewoon op hun plek blijven zitten bij traumahelikoptershows? "We wilden een plaat maken die dezelfde intensiteit heeft als ons debuut, maar meer om de liedjes gaat”, legde Mark Lada uit. “Ons eerste album was een gestript statement van nog geen halfuur, deze plaat heeft meer melodie.”
In datzelfde statement zei Lada niet gecharmeerd te zijn van bands die radicaal van koers veranderen: “We zijn een gitaarband en dat zullen we ook altijd blijven.” En dat traumahelikopter het roer inderdaad niet al te ver omgooit, blijkt al tijdens de volgende track Last Night I Dreamed I Killed Myself; een ouderwets scherpe punksong. Bovendien een nummer met een titel die boekdelen spreekt, want wat is er met traumahelikopter gebeurd in krap een jaar tijd? We kenden ze als verveelde slackers die de roomservice belden omdat ze niets te doen hadden, of de zomer eens vrij hielden om… nou ja, niks te doen. Maar hoewel ook dat debuut geen vrolijke plaat was, maakt traumahelikopter met I Don’t Understand Them At All een ronduit zwartgallige plaat.
En dat begint al op die frisse single Alone, die bij een nadere luisterbeurt helemaal niet zo lichtvoetig is als je op basis van het melodieuze refreintje (‘Loooook at meee/ I don’t know where I’m gonna beeee’) zou verwachten. ‘Why can’t I find a way / to lift my head up from the clouds / Cause I just don’t feel like myself and you are not around’, zo gaat het refrein verder. En daar blijft het niet bij: waar het laatste gedeelte van Alone al naar zelfmoord lijkt te refereren, laat het daaropvolgende Last Night I Dreamed I Killed Myself daar natuurlijk helemaal geen misverstand meer over bestaan.
Persoonlijk leed blijkt niet het enige leed te zijn waar Lada en co zich door laten inspireren. Zo is het niet moeilijk om Always Being Followed te linken aan de discussie rond internetprivacy die klokkenluider Edward Snowden vorig jaar aanzwengelde. Begin dit jaar, toen de plaat uitkwam, was dit een hot thema. ‘I think I’m followed by the FBI / I’m followed by the CIA / I’m gonna die die die die die die die’, spuwt een paranoïde Lada over een karakteristieke Ramonesque rammelriff. Toch is er in dit nummer ook ruimte voor het soort humor dat we ook van de Groningers kennen: ‘My brother says it’s paranoia / but I’m not sure if it’s my brother.’
Voor het eerst maakt traumahelikopter wat langere liedjes. Waar de meesten nog immer rond de drie minuten klokken, zijn er ook tracks als het akoestische These Days (3:53) – met zowaar een pianopartij - en I Don’t Wanna Spend The Rest Of My Time With You dat zelfs over de vier minuten gaat (4:26). Hoewel die laatste een ontzettend goed liedje is, kakt de plaat rond het middenstuk toch wat in. Dat gebeurt overigens het meest in het down-tempo niemendalletje No Hope: niet eens zo’n lang nummer, maar het voegt weinig toe aan de plaat.
Gelukkig herpakt de band zich aan het einde van de plaat in de furieuze garagepunkknaller Shithole in C: 2 minuten en 46 seconden vintage traumahelikopter. En tijdens de afsluiter Wandering Around blijkt dat de band het laatste beetje gal werkelijk tot het allerlaatst bewaard heeft, om op de valreep nog even uit te spuwen in de naargeestigste tekst van de hele plaat. ‘I’m a fuck-up/ I’m a hater / I’m a drop-out, I’m a drunk, I’ll see you later’, zo slackt Lada zich door de track heen. See you later, waarschijnlijk was het tijd voor een eierbal om al die narigheid weg te emotie-eten. Maar wij waren er al bijzonder vrolijk van geworden.