#PP13: Grandmasters Of Reality rocken ook zonder Josh Homme

Chris Goss runt al 32 jaar uitstekende live-band

Tekst: Ingmar Griffioen, foto's Jelmer de Haas ,

Masters Of Reality heeft al vier jaar geen album meer gemaakt. De reden dat de Amerikanen op Pinkpop staan, moet haast wel liggen in het feit dat het bevriende Queens Of The Stone Age op dezelfde dag speelt. De grote vraag is dan ook of Josh Homme zijn vriend en Masters-spil Chris Goss op het podium komt bijstaan. 'Hij staat daar aan de zijkant!', roepen bezoekers enthousiast.

CONCERT:
Masters Of Reality, Pinkpop 3FM Stage, vrijdag 14 juni 2013

MUZIEK:
Legendarische (stoner en blues-) rockgroep uit New York rond (enige vaste waarde) Chris Goss, die ook de nodige faam geniet als producer van o.a. UNKLE, Soulwax, QOTSA en Kyuss. Uit dezelfde Palm Desert rockscene als de laatste twee bands. De band verruilde de eerdere naam The Manson Family voor deze verwijzing naar een Black Sabbath-album. De band bracht twee live- en zes studioalbums uit. Voor Deep In A Hole (2001) werkte Goss met QOTSA-leden ('zonen') Josh Homme en Nick Oliveri, alsmede Mark Lanegan en huidig QOTSA-gitarist Troy van Leeuwen.

PLUS:
'De oervaders van de desert rock… Chris Goss' Masters Of Reality!', luidt de terechte aankondiging van Eric Corton. Goss komt op, zichtbaar ouder geworden, loopt naar de rand van het podium en neemt het publiek eens goed in zich op. 'How the fuck are you! Squadron One of the desert contingency has arrived.' Dat kun je wel zeggen. De band opent wat roestig, maar vanaf tweede nummer 'Absinthe Jim and Me' (met 'Always' de enige songs van na 2002 op de setlist) is het raak. In het ritmisch opzwepende 'Always' lijkt Goss te jammen met De Staat, aan het bluesy langgerekte '100 Year's hoor je dat het live geboren is. Dat geldt evenzeer voor 'Tilt-A-Whirl'. Het met een speech over geluk afgetrapte, meeslepende 'Doraldina's Prophecie's en het Kyuss-achtige 'Third Man on the Moon' vormen de uitschieters in een sterke set. Met daarna 'The Blue Garden' (knap als je daar QOTSA niet in hoort) en 'She Got Me' eindigt Goss met drie nummers die hij live opnam met Homme en Oliveri op Flak 'n' Flight. De laatste track bevat de zinsnede 'I don't give a fuck, Josh do you give a fuck?'.

MIN:
En toch doet Homme, die de hele show in de coulissen goedkeurend mee staat te knikken, niet mee. Wellicht uit respect voor de leermeester. Nog een minpunt: 'Deep ín the Hole niet spelen. En als de band steeds beter in de groove lijkt te komen en zichtbaar geniet, dan is de 45 minuten speeltijd op. Goss is geen crowdpleaser, die overdreven veel contact maakt met het publiek, of die in Nederland per se 'High Noon Amsterdam' wil spelen (zoals hij een dag eerder aldaar in Bitterzoet wel deed).

CONCLUSIE:
Dat tekent de eigenzinnige muzikant die Goss is. Hij verklaarde eens dat Masters Of Reality altijd een zijproject zal blijven met wisselende samenstellingen. Dat blijkt 32 jaar na oprichting nog prima te werken. Zijn vier metgezellen, met een excellerende David Catching op gitaar (eruit ziend als een kruising tussen ZZ Top en Jan Smeets), kwijten zich uitstekend van hun taak. Was je er niet bij? Haal dan het uitstekende live-album Flak 'n Flight en de ervaring komt aardig in de buurt.

CIJFER:
7,5