CONCERT:
The Script, Pinkpop Mainstage, vrijdag 14 juni 2013

MUZIEK:
De praatzang van de poster-knappe Danny O'Donoghue knipoogt naar rap, zonder ook maar een moment in de buurt van hiphop te komen. You know the difference. Toch is het Ierse trio (live uitgebreid tot vijf man) goed thuis in de Amerikaanse urban, in de productiewereld. Ze begonnen vervolgens een eigen band die verbluffend veel succes heeft en in korte tijd al drie albums uitbracht. Softrock, r&b en pianopop zijn de andere elementen in de mix. 'For The First Time', 'The Man Who Can't Be Moved' en 'Hall Of Fame' de meezingers.

PLUS:
Leukste showmomentje: vlak voor 'Nothing' roept gitarist Mark Sheehan iedereen op zijn ex te bellen. Geen vriendje of moeder, een ex. Eén klootzak aan de andere kant van de lijn (het betreft uiteindelijk een dame, trouwens) moet voor de duur van liedje aanhoren hoe Danny O'Donoghue zingt dat ze beter af is zonder hem. Of-ie echt aan de lijn was zullen we nooit weten, maar het is een leuk en fris idee.

MIN:
Het is het enige originele idee in een uur The Script. Toegegeven, het zijn solide popsongs in een eigentijds jasje, met opzwepende melodieën. Ze klinken als een klok en nestelen zich onherroepelijk in je hoofd. En oh oh oh, wat hebben de heren er een plezier in. Maar alles wat The Script doet is net zo clichématig als deze omschrijving ervan. 'Millionaires' gaat over het feit dat we allemaal geen geld nodig hebben om een goede tijd te hebben, een nogal loos statement voor een overduidelijk op hitsucces gerichte band. Maar de boodschap gaat duizenden kelen in als wormen in gretige snaveltjes. O'Donoghue rent door de grote barrier-cirkel voor het podium, begeleid door dat ziekelijk vrolijke pianogeluid dat ieder nummer dezelfde kleur geeft. De mensen van de security klaar om het laatste stukje voor hem vrij te houden. Precies volgens het draaiboek.

CONCLUSIE:
Er staat een jongen in een Nirvana-shirt met zijn heupen te wiegen bij de girliepop van The Script. Er was een tijd dat Anouk eieren naar zich gesmeten kreeg. Ach, merkte @Trademark88 terecht op: dat shirt koop je gewoon bij de H&M. Er staat hier ook een jongen van een jaar of vijftien met een MTV-logo op zijn shirt. Dat zegt niets. Pinkpop gaat dit jaar hard op waardeloze muziek. Nee, dat is het niet, zie die verrukte gezichten en hoor het hartstochtelijke gezang en je weet dat het voor deze mensen geenszins waardeloos is. Waardevrij dan, dat wel. Betekenisloos, uit alle hoeken bij elkaar geraapte verwaterde popideeën. Goed gespeelde slappe hap. Dit is geen muziek die levens gaat veranderen, zelfs niet voor tien minuten. Dit is pop volgens het boekje, zo bleek als het zonnetje. Maar goed, dat was dan ook precies het idee. Vooruit: één klein momentje moeten we hem nageven: O'Donaghue rent tijdens het laatste nummer nóg een keer dwars door het publiek, de beveiliging dit keer onthutst en hoofdschuddend achterlatend. Dit stond niet in het script.

CIJFER:
4