Mozes And The Firstborn, Lowlands India, zaterdag 17 augustus 2013
#LL13: Mozes and the Firstborn heeft de sympathy vote
Eindhovense band overtuigt deels, maar kan gerust het buitenland in
De middag vordert en het publiek knikt goedkeurend mee met Mozes & The Firstborn. In een intermezzo gaat de gitarist op de knieën en spuugt water de lucht in. Applaus, uiteraard. Maar het gejuich klinkt harder als de eerste klanken van ‘Skills’ daarop volgen. En dan zingt de hele India-tent ‘skiiiiils, I got skiiiiils, to make it to your doorway.’ Maar dat is logisch.
HET CONCERT:
DE ACT:
Mozes & The Firstborn heeft dit jaar een titelloos debuut op de wereld gezet. Vervolgens zijn vele referenties op het Eindhovense viertal losgelaten. Dat gebeurt als je als garagebandje voorliefde laat blijken voor afwisselend rammelende sixtiespop, psychedelica en geschuur à la Ty Segall. Het bluesy broertje van Tame Impala, het gruizige neefje van Black Lips, het zal allemaal. Het belangrijkste is dat Mozes & The Firstborn alles om weet te vormen tot een herkenbaar, slepend geluid. En in staat is om het catchy ‘Skills’ te schrijven. Dat bescheiden hitje blijft bij iedereen, niemand uitgezonderd, door de hersens slepen.
HET NUMMER:
‘Skills’. Obviously.
HET MOMENT:
In de laatste minuut, na het enthousiast onthaalde ‘Skills’ laat Mozes & The Firstborn voor het eerst horen hoe punky ze kunnen zijn. ‘Wannabe’ is een onverwacht energiebommetje.
OOK OPMERKELIJK:
De albumopener blijkt ook de concertopener. ‘Bloodsucker’ is inderdaad een nummer waar elke band mee voor de dag kan komen.
HET PUBLIEK:
De alleraardigst gevulde India kijkt goedgemutst richting podium. Mozes & The Firstborn heeft de sympathy vote. Halverwege is de concentratie even weg, maar aan het einde is de focus volledig terug.
HET OORDEEL:
Het is te zien dat Mozes & The Firstborn aardig wat meters heeft gemaakt, het afgelopen jaar. Kilometers zelfs, want het buitenland werd regelmatig aangedaan en later dit jaar gaat het gezelschap mee op tour met zielsverwanten Unknown Mortal Orchstra. Als wordt aangevangen met ‘Bloodsucker’ zien we inderdaad een band die ons kikkerlandje zonder moeite kan vertegenwoordigen. De jonge koppies hebben al iets doorleefds gekregen. De band komt op met bezwete speeldrang, speelt slepend en zanger Melle Driesen heeft een Liam Gallagher-achtige sneer. Soms is die echt te vals, maar als het bij het Nirvana-achtige ‘Gimme Some’ met gemeende intensiteit wordt gedaan, maalt niemand erom. Problematischer is het songmateriaal. Door een aantal mindere broeders als een ‘Party Crasher’ zakt de set halverwege in. Er ontstaat enige leegloop in het publiek dat niet op ‘Skills’ wil wachten. Een nummer als de punky afsluiter ‘Wannabe’ had hier veel goedgemaakt qua tempo en intensiteit. Nu wordt ‘Burn Burn Burn’ gespeeld dat net niet het gewenste kampvuurgehalte heeft. Maar Mozes & The Firstborn herpakt zich. met een overtuigende, meegezongen versie van ‘Skills.’ Dan heeft de band een gloriemoment te pakken.