Foals, Lowlands Grolsch, zondag 18 augustus 2013

Halverwege het vorige decennium vielen de talentvolle Britse gitaarbands als rijpe appelen van de boom. Na poppy acts als Kaiser Chiefs en The Kooks diende Foals zich aan als een serieus, hip en eigenwijs alternatief. Meer krautrock dan pubrock.

Foals bleef jarenlang een band op het tweede plan. Dat klinkt lelijker dan het bedoeld is. De Britse groep bracht twee albums uit en draaide lekker mee in het festivalcircuit. Toen kwam album nummer drie en gebeurde wat tot dan toe bij lange na niet was gelukt: een hit. Een echte. 'My Number', een song die net wat lichter is dan wat we van ze gewend waren, haast zomers. Tot nu toe was het allemaal vrij serieus, nu is er ineens een collectieve glimlach. 'I feel, I feel alive!'

Terug naar wat we al wisten: Foals met diepgang. Het was natuurlijk een krankzinnig idee om als eerste single van het tweede album het zeven minuten durende 'Spanish Sahara' te kiezen. Maar live is het een prijsnummer. De opbouw is traag, nog trager dan je het je herinnert. Het typerende hoge gitaargeluid is ook nu te horen, maar de song sleept zich voort naar een evengoed grote climax. Moeilijkdoenerij voor sommigen, imponerende muziek met een visie voor de ander.

Opdat we niet denken dat Foals op album nummer drie alleen maar gemakkelijke radioliedjes gemaakt heeft: 'Inhaler'. Hier geen vrolijke bliepjes, maar juist logge hardrockriffs. Goed en hard gespeeld.

Toch loopt de Grolsch in de tweede helft van de set hard leeg, misschien vanwege de terugkeer van Alpha-liefjes Franz Ferdinand.

Dat Foals pas met album nummer drie echt doorbrak, heeft het logische gevolg dat we hier een zeer goed ingespeelde band zien. Het geluid is echt uitstekend voor elkaar, en met afsluiter 'Two Steps, Twice' sluit Foals pittig af. Ouderwets naar binnen gekeerd, maar wel met veel energie.