Editors, Lowlands Alpha, zaterdag 17 augustus 2013
#LL13: Editors bespeelt de Alpha Arena
Stadionrock met grote ups en flinke downs
De lichten schijnen door de dikke rookwolken op het Alphapodium. De vijf Editors zijn de silhouetten die de midtempo setopener ‘Sugar’ spelen. Weinig lijkt aan de hand tot de band opeens fel aanzet en uit vier punten vooraan het podium vuur wordt geblazen. Rammstein zou er nog van opkijken. Hier staat een band die een nieuwe weg is ingeslagen.
HET CONCERT:
DE ACT:
In den beginne onthaald als soundalike van Interpol, dat op zijn beurt weer werd onthaald als soundalike van Joy Division. De vriendengroep uit Birmingham maakte twee ijzersterke gitaarplaten over de dood, angst en aanverwante zaken. Prijsnummers bij het grote publiek: ‘Munich’ en ‘Smokers Outside The Hospital Doors’. Het uitstapje naar synthpop op derde plaat In This Light And On This Evening zorgde even later voor het uitstappen van Chris Urbanowicz die de gitaar geen interessant instrument meer vond. De rest van Editors wel. Met twee kersverse bandleden kwamen ze dit jaar terug met The Weight Of Your Love, een plaat waar zoveel moeite in is gaan zitten dat de band bijna klapte. Hetgeen, dat moge duidelijk zijn, niet gebeurde.
HET NUMMER:
‘Smokers Outside The Hospital Doors’ is al jarenlang een zekerheidje en heeft ook vanavond nog niets aan waarde ingeboet.
HET MOMENT:
Het begin met ‘Sugar’ leek zo keurig tot het vuur vanuit het podium omhoog knalde. Dat had niemand in de Alpha zien aankomen.
OOK OPMERKELIJK:
Vuur hoeft natuurlijk niet alleen uit de grond te komen. Bij uitschieter ‘The Racing Rats’ trakteert de band op een sterretjesgordijn. Een van de hoogtepunten van de set.
HET PUBLIEK:
De Alpha was helemaal gevuld bij de zaterdagafsluiter. Aan het begin en eind van de set was het publiek in vervoering. Halverwege deed de massa niet vanzelf mee met Tom Smiths oproepen om te klappen en juichen. Maar ‘Papillon’ laat ook de armen van de achterste rijen in de lucht gaan.
HET OORDEEL:
Deze Lowlands zal zeker niet de geschiedenis ingaan als de gitaarband-editie, dus het is aan Editors om het genre op het hoofdpodium met verve te vertegenwoordigen. Bij aanvang gebeurt dat ook. De vuurregen in ‘Sugar’ maakt indruk en met prijsnummers ‘Munich’ en ‘An End Has A Start’ wordt onmiddellijk succes geboekt tot diep in de Alpha. Ook ‘A Ton Of Love’, de grootste recente single met het nogal simplistische refrein, wordt meteen ingezet. Overtuigend. Scheutig ook. Ondertussen is al duidelijk geworden welke volgende stap Editors heeft gezet. Die tot stadionact. Met de extra bandleden heeft Tom Smith de handen regelmatig vrij om grote gebaren te tonen. De band is harder gaan beuken om de achterste rijen van de Alpha Arena te bereiken. Zou je vroeger denken dat Smith moeite had met het leven, nu lijkt hij het publiek soms dood te willen hebben. Halverwege de set klinkt Editors te dichtgeplamuurd. Harder en scheller ook. Esthetischer is het er sowieso niet op geworden. Smiths gaat op een vreemd moment door de knieën in ‘Honesty’, bij aanvang van ‘Eat Raw Meat = Blood Drool’ wordt Russell Leetch, de bassist met hoekige motoriek er zonder instrument op uitgestuurd om het publiek mee te laten zwaaien. Editors herpakt zich richting het einde met een viertal vette Alpha-killers. Ook hier staat het vuur op standje Rammstein. De band zit op het oude, hoge niveau. Alpha-waardig, zonder twijfel, en om euforisch van te worden. De show legt wel de waarde van de nieuwste plaat bloot. Van de slechts vier nummers die zijn gespeeld, zijn er twee aardig en twee, ‘Honesty’ en ‘Formaldehyde’ nietszeggend. Aan de love it or really hate it-kopstemballad ‘What Is This Thing Called Love’ heeft Editors zich niet gewaagd. Live en op plaat is The Weight Of Your Love het gelijk van Chris Urbanowicz. Maar als de Alpha tot op de achterste rijen wordt ingepakt met een vol klinkend ‘Papillon’, is het ontzettend plezant dat Editors nog onder ons is.