HET CONCERT:
Torres, London Calling bovenzaal, zaterdag 2 november 2013

DE ACT:
De 22-jarige Mackenzie Scott is veel meer dan een lievig folkmeisje. Deze dame uit Nashville moet een poster van PJ Harvey op haar meisjeskamer hebben gehad. Ze laat zich begeleiden door een drummer en een bassist/toetsenjongen en is zelf het epicentrum. Binnen seconden kan ze transformeren van fluisterzangend indiemeisje tot grungy rockchick.

HET NUMMER:
De albumopener ‘Mother Earth, Father God’ is ook de setopener. Een perfecte keuze. Het melodieuze begin doet vermoeden dat Torres de emoties uitstekend onder controle heeft. Tot ze aan het gitaargeweld begint. Het publiek is verrast. En ingepakt.

HET MOMENT:
Die setopener natuurlijk. Maar het contrast tussen haar uitspattingen en de vriendelijke manier waarop het publiek tussen de nummers wordt toegesproken, blijft ook genieten. 

HET PUBLIEK:
Na het eerste nummer is het publiek verkocht. Mensen roepen naar het podium dat Torres echt heel, heel goed is. Als de 22-jarige gitaar speelt als een beest, gaan de gebalde vuisten nog net niet de lucht in.

HET OORDEEL:
Torres is een artiest naar wie je blijft kijken. Als ze met haar gitaar schuurt beweegt ze houterig, haast autistisch heen en weer en ze headbangt. Elk woord dat ze zingt klinkt gemeend en op een niet-irritante manier getergd: ‘Everything hurts, but it’s fine, it happens all the time.’ De nummers zitten bomvol dynamiek. Ze wisselt hard en zacht gretig af: heel grunge inderdaad. Torres kan ook Cat Power-achtig klinken, wat ze bijvoorbeeld op het rustige ‘Jealousy and I’ doet. Ze staart dan met dopey ogen voor zich uit. Maar ook dan ligt het gevaar altijd op de loer. Het optreden van een half uur zakt geen seconde in. Torres heeft vele zieltjes gewonnen.

DE FOTO: