HET CONCERT:
The Dodos, London Calling grote zaal, vrijdag 1 november 2013
DE ACT:
Duidelijk: Logan Kroeber is de allerbeste drummer die we vandaag zien. Hij speelt zijn drums niet op de rockmanier met nadruk op kick en snare, maar met hypnotiserende samba-achtige accentverschuivingen op de toms. Hij is - net als gitarist/frontman Meric Long - enorm bepalend voor het geluid van de band. Long houdt er een hyperactieve fingerpicking-stijl op na die óók al zo ongebruikelijk is in de indierock en heeft een troostrijke zachtaardige stem. Een lekker tegenwicht voor de felle muziek. In zeven jaar tijd bracht de band alweer vijf albums uit. Vooral het folky Visiter (2008) is fantastisch, het, meer noisy en felle No Color bevat haar momenten, maar voor elk goede album heeft The Dodos ook weer een mindere. Het recent verschenen album Carrier, waar vandaag de nadruk op ligt, is zo'n zwakke broeder.
HET NUMMER:
In my head, it's all been laughter, scandeert Long in 'Good'. Het is niet eens het beste liedje, maar wordt vandaag wel met de meeste bravoure gespeeld. Het heeft een lekker scherp overstuurt gitaarlijntje van de meetourende gitarist Joe Haege (die eerder ook deel uitmaakte van onder andere Menomena en Tu Fawning) en wordt uitgebouwd met een idioot ritme en razend spannend outro waarin eerst even gas wordt teruggenomen om er vervolgens vól in te gaan.
#LC13: The Dodos geplaagd door feedback
Eigenzinnige indierock weet de aandacht niet vast te houden
The Dodos staat amper op het podium, en wordt al geplaagd door een pijnlijk piepende feedback. Vervolgens blijkt een keyboard óók nog eens niet te werken. 'Zijn jullie er klaar voor om me te zien lijden?,' zegt hij met een grimas. We zeggen het met pijn in het hart, maar we hebben The Dodos wel eens beter gezien.
HET MOMENT:
Slotnummer 'Fools', nog zo'n sprankelend liedje waar de drummer op zijn tenen gaat staan, de aderen in zijn hals aangespannen. Het is The Dodos op z'n best: meezingbaaren toch razendslim geconstrueerde liedjes.
HET PUBLIEK:
'Leuk upcoming bandje,' lacht een jongen in het publiek. Nee, niet echt veel mensen zijn vanavond speciaal voor The Dodos gekomen. Terwijl de band toch echt als headliner op deze vrijdag staat geprogrammeerd. Door de zachtere nummers wordt steevast heen gepraat maar eigenlijk weet The Dodos, geplaagd door slecht geluid en haperende instrumenten, de aandacht sowieso niet vast te houden.
HET OORDEEL:
Wij hebben The Dodos al jaren in het hart gesloten dankzij waanzinnige albums als Visiter en No Color. Het doet pijn om toe te geven dat dit gewoon níét zo'n goed optreden was. Vorig jaar rond deze tijd zagen we The Walkmen op London Calling, nog zo'n band die de titel upcoming al lang is ontstegen en al een heel oeuvre heeft opgebouwd. Toen zagen we een groep in optima forma. We hoopten op een vergelijkbare show bij The Dodos, maar helaas. Eind november gaan ze in de herkansing op Le Guess Who?.
DE FOTO:
DE TWEET: